Σερφάρετε "ανώνυμα", κάνει καλό στην υγεία...

Δεν θα κουράσω,

απλά, μιάς και γίνεται πολύ λόγος αυτές τις μέρες στα κανάλια για IP διευθύνσεις, user tracking, router log files, κτλ, θα ήθελα να θυμίσω σε όλους τους άσχετους internetοχαφιέδες, τηλεεισαγγελείς, ειδικούς της Πληροφορικής (αρχίδια μύδια), χάκερς με κρυμμένα πρόσωπα, Πανεπιστημιακούς Καθηγηταράδες και λοιπούς τεχνολογικά αγράμματους, ότι το θέμα του εντοπισμού της IP διεύθυνσης έχει λυθεί εδώ και καιρό - προς όφελος των χρηστών φυσικά. Να 'ναι καλά ο Open source κώδικας του Tor και ο Mozilla Firefox.


Δυό βήματα και ξενοιάσατε:

1. Σταματήστε να χρησιμοποιείτε τον Internet Explorer. Κατεβάστε τον Mozilla Firefox
   
2. Κατεβάστε και εγκαταστήστε το Tor (Αυτό θα κάνει τη δουλειά...)
   

Καλό σερφάρισμα. Και αφήστε τους εισαγγελείς να ψάχνουν τις 200+ διαφορετικές σας διευθύνσεις στο Σουδάν και στη Σομαλία.


Με εκτίμηση,

o τραγωδός σας

Η επιστροφή

Σορι Χυρονα που σαι καβαλισα
και που το πιμα σου χαλαλισα
μα αίχο πραματτα να πο
μι μαι νωμηζοις πωταπω

Μετά από ένα διάστημα αυτοκάθαρσης, αυτοσυγκρότησης και αυτούσιας αυτανάφλεξης επιστρέφω στο προσκήνιο των εξελίξεων και δηλώνω παρών, όπως έκανε κάποτε ο τέως.

Όλο αυτό τον καιρό ο 'ρόλος' μου είχε περιοριστεί πρωτίστως στο να διαβάζω τα άρτια συγγραφικά κυήματα, καθώς, βέβαια, και τις αβασάνιστες μαλακίες των εκθεμάτων του ΑΙ. Δευτερευόντως, έβαζα κανά βιντεάκι, κανά τραγουδάκι, καμιά φώτο, κτλ. Αυτό, όμως, που έδωσε το φιλί ζωής στην παρεγκεφαλίδα μου ήταν η δυνατότητα να διαγράφω κακόβουλα σχόλια... Ξέρετε, αυτά για τον έτσι που είναι κωλομπαράς, τον τάδε που παίρνει πίπες και το δήνα που είναι βρωμοχοντροκαβλιάρης. Και τα άλλα τα 'ενημερωτικά' που μας 'ανοίγουν τα μάτια'.

Όλα αυτά τα σχόλια, πέρα από το ότι ήταν ξένα στην αισθητική μου (και στην αισθητική των υπολοίπων, θέλω να ελπίζω), εξυπηρετούν, ενδεχομένως, σκοπούς και καταστάσεις που μπορούν ακόμα και να δημιουργήσουν προβλήματα σε κάποιους από εμάς (ιφ γιου νόου γουατ αϊ μιην). Εκτιμώ ότι προέρχονται από δειλούς βλάκες, εμετικός συνδυασμός. Προφανώς, για κανένα τέτοιο τομάρι -πόσο μάλλον για web-δειλόβλακα- δεν αξίζει να ρισκάρεις το οτιδήποτε. Για αυτό το λόγο, και αφού επικοινώνησα με κάτι πνευματικούς που έχω πρόχειρους για κάθε ενδεχόμενο, εισηγήθηκα στον εαυτό μου το μετριασμό σχολίων, πρόταση που έγινε ομόφωνα δεκτή.

Άστους να κουρεύονται.

Εφχαριστο το Κοζμο+μια 11αδα για το ντερμπη

Nοιωθω την αναγκη να εφχαριστισω το κοζμο που με ψηφισαι και πλεον η Μακεδονια (το κρατος όχι η περιοχη) θα λεγετε Μακεδονια-Σουζι του Χοιρονος και της Σολαρις. θα.Θα το κανο με ένα πιμα.

Το πιμα.

μεσα στο μιαλο μου….αερας
που στροβιλιζετε και περνει μαζι του τις σκεψεις μου
μεσα στο δωματιο μου..αερας
που στοβιλιζετε και περνει μαζι του τα σεντονια μου
νιωθω παγομενο το σωμα
νιωθω παγομενο και το μιαλο
και αν για το σωμα κληνω τα παραθιρα κε όλα καλα
για το μιαλο κλινω τα αφτια μου.
στις ζιτοκραβγες του πλιθους
γιατι δε θελη και πολι ενας ανθροπος
που δινη το ονομα του σε ένα κρατος
να παγοση το μιαλο του για παντα.

πι.ες
Νικο Κωστενογλου μιας κε ησε θρυσκος και αν διαβαζης αυτό το μπλογκ η 11αδα αυτή που θα σου δοσω εινε ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ!!! (μου την εστηλε ιμειλ χθες). να τη τηρησης εβλαβικα!!
GK..Μορετο(αναγκαστικα!)
DR.Πλιατσικας
DL.Αρουμπαμπαρενα
DC.Παπασταθοπουλος
DC.βΔελας.(αναγκαστικα!)
DM.Ζηκος Ακις.
DM.Ντανιελ ΤΟΖΕΡ!( Το μαγιαρικο βιολι)
MR.Καλον (O μαβρος που πιραμε τορα)
ML.Σεζαρ!
FC.Λυμπε (εχη αχτι το βαζελο θα βαλη γκολ!)
FC.ισμαεεεεελ Μπλανκο!!!!
Mην απορης που δε πεζη ο Ριμπο! μου ηπε ο θεος να μη τον βαλης!

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί με e-mail:

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα. μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς». συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί.

…copy από indymedia.

Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Διαδικτύου

Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας του διαδικτύου είναι το κείμενο που επηρέασε την ιντερνετική κοινότητα όσο κανένα άλλο. Μολονότι γραμμένη το 1996, μια εποχή που το διαδίκτυο ήταν ακόμη στα πρώτα βήματά του, οι αρχές και οι στόχοι που ευαγγελίζεται είναι σήμερα πιο επίκαιροι παρά ποτέ. Κάθε λογής εξουσίες, κρατικές ή ιδιωτικές, επιχειρούν όλο και περισσότερο να χαλιναγωγήσουν τις ηλεκτρονικές μας επικοινωνίες και να αλλάξουν τον κατεξοχήν ελευθεριακό χαρακτήρα του κυβερνοχώρου σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον. Ο αντίρροπος αγώνας σε αυτές και η δόμηση μιας δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας της πληροφορίας δεν είναι υπόθεση μιας εκλεκτής κάστας τεχνολόγων. Είναι υπόθεση όλων μας.

Ακολουθεί μετάφραση της διακήρυξης :

H Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Διαδικτύου

του John Perry Barlow

Κυβερνήσεις του Βιομηχανικού Κόσμου, κουρασμένοι γίγαντες της σάρκας και του ατσαλιού, έρχομαι από τον κυβερνοχώρο, το καινούργιο σπίτι του πνεύματος. Εκ μέρους του μέλλοντος, ζητώ από εσάς που ανήκετε στο παρελθόν να μας αφήσετε ήσυχους. Δεν είστε ευπρόσδεκτοι ανάμεσά μας. Δεν έχετε καμμία εξουσία εκεί που μαζευόμαστε.

Δεν έχουμε καμμία εκλεγμένη κυβέρνηση, ούτε πρόκειται να έχουμε ποτέ, γι’ αυτό απευθύνομαι σε σας με μόνη τη δικαιοδοσία, με την οποία μιλά πάντα η ελευθερία. Κηρύσσω λοιπόν ότι ο παγκόσμιος κοινωνικός χώρος που δομούμε είναι από φυσικού του ανεξάρτητος από τις τυρρανίες που επιδιώκετε να μας επιβάλλετε. Δε έχετε κανένα ηθικό δικαίωμα να μας κυβερνάτε, ούτε κατέχετε κάποιες μεθόδους επιβολής, για τις οποίες έχουμε βάσιμους λόγους να φοβόμαστε.

Οι κυβερνήσεις αντλούν τις νόμιμες εξουσίες τους από την αποδοχή των κυβερνωμένων. Ποτέ δε ζητήσατε, ούτε ποτέ πήρατε τη δική μας. Δε σας καλέσαμε. Δε μας γνωρίζετε, ούτε γνωρίζετε για τον κόσμο μας. Ο κυβερνοχώρος δε χωρά μέσα στα σύνορά σας. Να μην πιστεύετε ότι μπορείτε να τον δομήσετε σα να είναι δημόσιο έργο. Δε μπορείτε. Εναπόκειται στη φυσική εξέλιξη και αναπτύσσεται μέσα από τις συλλογικές μας δράσεις.

Δεν πήρατε μέρος στον δικό μας μεγάλο και διαρκώς κλιμακούμενο διάλογο, ούτε δημιουργήσατε τον πνευματικό πλούτο που υπάρχει στις «αγορές» μας. Αγνοείτε την κουλτούρα, τα ήθη ή τους κώδικές μας που ήδη παρέχουν στην κοινωνία μας περισσότερη τάξη από όση ποτέ θα μπορούσαν να επιβάλλουν οι βίαιοι νόμοι σας.

Ισχυρίζεστε ότι υπάρχουν προβλήματα ανάμεσά μας που χρειάζονται την επέμβασή σας, για να λυθούν. Χρησιμοποιείτε αυτό τον ισχυρισμό ως δικαιολογία, ώστε να εισβάλετε στους κόσμους μας. Πολλά από αυτά τα προβλήματα δεν υπάρχουν. Όπου υπάρχουν αληθινές εντάσεις, όπου υπάρχουν προβλήματα, θα τα προσδιορίσουμε και θα τα λύσουμε με τον τρόπο μας. Δημιουργούμε το δικό μας Κοινωνικό Συμβόλαιο. Αυτό το καινούργιο σύστημα διακυβέρνησης θα χτιστεί σύμφωνα με τις συνθήκες του δικού μας κόσμου, όχι του δικού σας. Ο κόσμος είναι διαφορετικός.

Ο κυβερνοχώρος αποτελείται από συμβάσεις, σχέσεις και πνευματική δημιουργία, που σαρώνουν σα κύμα τους ιστούς της επικοινωνίας μας. Ο δικός μας κόσμος είναι ένας κόσμος που βρίσκεται παντού και πουθενά, αλλά πάντως δε βρίσκεται εκεί όπου κατοικούν τα σώματά μας.

Χτίζουμε ένα κόσμο όπου όλοι μπορούν να συμμετέχουν χωρίς προνόμια ή περιορισμούς που να απορρέουν από τη φυλή, την οικονομική ισχύ, στρατιωτική δύναμη ή τόπο γέννησής τους.

Οι νομικές σας έννοιες σχετικές με την ιδιοκτησία, την έκφραση, την ταυτότητα, την κινητικότητα και τον περιβάλλοντα κόσμο δεν έχουν εφαρμογή στο δικό μας κόσμο. Είναι όλες βασισμένες στην ύπαρξη της ύλης και εδώ δεν υπάρχει ύλη.

Οι υπάρξεις μας δεν έχουν φυσική υπόσταση, γι’ αυτό, αντίθετα με εσάς, δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τάξη μέσω της βίας. Πιστεύουμε ότι το σύστημα διακυβέρνησής μας θα προκύψει από την ηθική, την αμοιβαία αλληλοκατανόηση και την επιδίωξη του κοινού καλού. Οι υπάρξεις μας μπορεί να πραγματώνονται ταυτόχρονα σε πολλούς από τους χώρους, στους οποίους ασκείτε δικαιοδοσία. Ο μόνος νόμος που αναγνωρίζουν όλες οι επιμέρους κοινότητές μας είναι ο χρυσός κανόνας. Πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε λύσεις στα προβλήματά μας σε αυτή τη βάση. Δεν μπορούμε όμως να δεχτούμε τις λύσεις που προσπαθείτε να μας επιβάλλετε.

Στις ΗΠΑ σήμερα ψηφίσατε ένα νομοθέτημα, το Νόμο Περί Αναμόρφωσης των Τηλεπικοινωνιών, ο οποίος αντίκειται στο ίδιο το Σύνταγμά μας και προσβάλλει τα όνειρα του Jefferson, του Washington, του Mill, του Madison, του DeToqueville και του Brandeis. Αυτά τα όνειρα πρέπει τώρα να ξαναγεννηθούν ανάμεσά μας.

Είστε φοβισμένοι από τα ίδια σας τα παιδιά, επειδή αυτά είναι ιθαγενείς σε έναν κόσμο, στον οποίο εσείς θα είστε πάντα μετανάστες.
Επειδή τα φοβάστε, εμπιστεύεστε στις κυβερνητικές γραφειοκρατίες τις γονικές υποχρεώσεις, που είστε τόσο δειλοί να αντιμετωπίσετε εσείς οι ίδιοι. Στον κόσμο μας, όλα τα συναισθήματα και οι εκφράσεις της ανθρωπότητας, από τα πιο ποταπά μέχρι τα πιο αγγελικά, είναι μέρη ενός αδιάσπαστου όλου, του παγκοσμίου ηλεκτρονικού διαλόγου. Δε μπορούμε να διαχωρίσουμε τον άνεμο που πνίγει από τον άνεμο που απογειώνει.

Στην Κίνα, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, τη Σιγκαμπούρη, την Ιταλία και τις ΗΠΑ, προσπαθείτε να σταματήσετε τον ιό της ελευθερίας με το να φτιάχνετε αστυνομίες στα σύνορα του κυβερνοχώρου. Αυτές μπορεί να κρατούν μακριά την επιδημία για κάποιο χρόνο αλλά θα αποτύχουν σε ένα κόσμο που σύντομα θα κυριευθεί από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας.

Οι όλο και πιο απολιθωμένες βιομηχανίες πληροφορικής σας θα προσπαθούν να επιτείνουν την επιβίωσή τους με το να προτείνουν νόμους στις ΗΠΑ και αλλού, με τους οποίους θα ισχυρίζονται ότι έχουν έχουν παγμόσμια δικαιώματα ιδιοκτησίας στην ίδια την ανθρώπινη έκφραση. Οι νόμοι αυτοί θα κηρύττουν ότι οι ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο από άλλο ένα βιομηχανικό προϊόν, ίδιας φύσης με το ακατέργαστο σίδερο. Στον κόσμο μας, ο,τιδήποτε παράγει ο ανθρώπινος νους, μπορεί να αναπαραχθεί και να μοιραστεί απεριόριστα και με μηδενικό κόστος. Η παγκόσμια διακίνηση σκέψης δε χρειάζεται πλέον τις βιομηχανίες σας, για να ευδοκιμήσει.

Αυτά τα αυξανώμενα εχθρικά και αποικιοκρατικά μέτρα μας τοποθετούν στην ίδια θέση με παρελθόντες εραστές της ελευθερίας και της αυτονομίας, που έπρεπε να απορρίψουν την κυριαρχία μακρινών, ανίδεων εξουσιών. Οφείλουμε να κάνουμε τους εικονικούς εαυτούς μας να αναπτύξουν ανοσία στην εξουσίασή σας, ακόμη και αν οι φυσικές μας υπάρξεις συνεχίζουν να υποκύπτουν στο νόμο σας. Θα απλωθούμε σε όλο τον πλανήτη έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να συλλάβει τις σκέψεις μας.

Θα δομήσουμε έναν πολιτισμό του νου στον κυβερνοχώρο. Ας είναι πιο ανθρώπινος και δίκαιος από τον κόσμο που έχουν μέχρι τώρα φτιάξει οι κυβερνήσεις σας.

Νταβός, Ελβετία

Φεβρουάριος 8, 1996

Μετακομίζω γιατί χωρίζω (;)

"...το καλύτερο μπεγλέρι είναι τα κλειδιά στο χέρι..."
Αν είσαστε για να το κλείνετε,
είμαστε για να την κάνουμε(καλύτερα να φεύγεις πρώτος...) .
Πρός διαχείριση πολυκατοικίας:
περιμένουμε την έξωση.(Ελπίζουμε να μας ειδοποιήσετε εγκαίρως- έχουμε να κάνουμε και μετακόμιση...)

solaris + fysalida

Υ.Γ. sorry tex για το καπέλωμα.

Στο ρυθμό της Blog...όσφαιρας

Νά 'μαι κι εγώ. Επιτέλους ανάρρωσα μερικώς, αν και μού 'χει μείνει κουσούρι. Τόσες ημέρες στο σπίτι χάζευα τηλεόραση και δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω. Θα γράψω εν συντομία, διότι βρίσκομαι στο γραφείο και μπορεί η διεύθυνση της εταιρίας να αποφανθεί στην αρμόδια αμερικάνικη υπηρεσία παρακολούθησης του διαδικτύου και να βρεθώ στο δρόμο σε χρόνο dt.

Από μικρός άκουγα το εξής: Αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Όταν πρόκειται να γίνει κάτι σημαντικό στην πολιτική αρένα, λες και από θαύμα (που μόνο τέτοιο δεν είναι) γίνεται κάτι εντός των συνόρων και λειτουργεί ως αντιπερασπισμός. Βλέπε δραστηριότητες της "17 Νοέμβρη" στο παρελθόν (κοντά χρονικά σε μεγάλες εθνικές αποφάσεις ή περίφημα νομοσχέδια), μέχρι πιο πρόσφατα τις πολλές κόντρες των δημοσιογράφων (Θέμος-Μάκης & blog obsession).

Μου προκαλεί αηδία η προθυμία όλων των "Μεγάλων" δημοσιογράφων (και λέω μεγάλων όχι διότι είναι ή δεν είναι, αλλά επειδή προβάλλονται καλύτερα και περισσότερο), Χ"νικολάου, Πρετεντέρης, Ευαγγελάτος, κλπ. καθώς και των πολιτικών που συμμετέχουν στα "παράθυρά τους" να συζητούν, λογοκρίνουν, σχολιάζουν, καταδικάζουν... ως δικαστήριο του λαού, όλα τα παραπάνω.
Είναι πιο σημαντική, και πιο ουσιαστική η εξέταση στα παράθυρα παρά αυτή της αρμόδιας αρχής... Τι να πώ! Θα μπορούσα να βλέπω το Ράμπο 4, την πιο πρόσφατη splater δημιουργία, και να βγάλω τα ίδια συμπεράσματα.

Παράλληλα διακυβεύεται η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας - Μακεδονίας, κι αν όχι αυτή ο ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια, οι συντάξεις μας, οι χαμηλοί μισθοί, η Ολυμπιακή Αεροπορία, η φοροδιαφυγή, η άνοδος του πληθωρισμού, οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, και άλλα πολλά ασήμαντα πράγματα...

Τελικά το αποκορύφωμα του Σαββατοκύριακου ήταν το δικαίωμα αρνησικυρίας του γάτου μου. Όποτε πήγαινα στο "μέρος", μού 'παιρνε τη θέση στον καναπέ. Όχι αφέντη, δε θα κάτσεις όπου θέλεις... ο γάτος αποφασίζει. Τέλικα είναι ο μόνος που μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα αυτό...

Υ.Γ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πήραν κάτι και οι αδερφοί Κοέν. Καιρός ήταν. Άντε να δούμε και την ταινία τώρα.

Αβασάνιστες διαστάσεις...

(είναι συμπληρωματικές στις διαστάσεις του mezcal – είμαι μηδενιστής και περιμένω κατανόηση)

Eμετός μετά από μανιασμένο ξενύχτι χορού και ξυδιών/ «Αδιέξοδη» κουβέντα με τον κολλητό σου, αργά το βράδυ καθημερινής / Να χέζει η γάτα σου  (και τα μικρά) στο σπίτι / Να ανηφορίζεις το Κηφισό με 30 km/ώρα (κόλλησες στη λαχαναγορά του Ρέντη)/ Να περπατάς με το κεφάλι κάτω, για να μη πατήσεις σκατά (της γάτας) / Να περπατάς με το κεφάλι κάτω, γενικότερα / Ζεστή μπύρα (5 ευρώ) σε νησί, μετά από μια ολόκληρη μέρα ήλιου και άμμου / Καβγάς μέχρι μπουκέτων με τους μεθυσμένους κολλητούς / Η αίσθηση ότι δε σε καταλαβαίνουν ότι και να τους πεις / Το αταίριαστο του μυαλού σου με το μυαλό του άλλου / Αγουροξυπνημένα νεύρα σχετικά με το ότι (και) χθες βράδυ δεν έγινε τίποτα /Να κλειδωθείς στην ταράτσα Δεκέμβρη (αλήθεια, αυτό τοχω πάθει/ Η πρώτη βουτιά στη θάλασσα μετά από ένα ζόρικο χειμώνα και το κεφάλι σου βρίσκει κάτω (πάλι καλά έχει άμμο)/ Η πρώτη (και τελευταία) γουλιά tequila μετά από μια ζόρικη κουβέντα αφού το μπουκάλι μόλις τέλειωσε (πολλές ζόρικες κουβέντες) / Η αναγγελία ενός πάρτυ (πάλι οι ίδιοι κι οι ίδιοι) / Απογευματινό φούσκωμα μετά από κρασιά και κοψίδια (πιάσε λίγο τα Maalox) / Το μεθυσμένο ροχαλητό της κοπέλας σου όταν την πέφτετε για ύπνο (τεκίλες, κρασιά, κοψίδια, τι περιμένεις δηλαδή την Εμανουέλ Μπεάρ στον εραστή της κομμώτριας;) / Παραβιάζεις stop στην πόλη, ακουσμένος από μπάφους (η μαλακία είναι ότι τράκαρες με συνταξιούχο μπάτσο / Να ξέρεις ότι η αυριανή μέρα θα είναι όπως σήμερα (δηλαδή σκατά) / Να τρώγεσαι με την κοπέλα σου στο κρεβάτι / Να κοιμάσαι αγχωμένος και να ξυπνάς ακόμα πιο αγχωμένος / Ποτά μπόμπες (όσα περισσότερα γίνεται) σε άθλια μπαράκια / Να οδηγάς το αυτοκίνητό σου μες στη ντάλα σε επαρχία και στο ράδιο να πιάνεις μόνο σκυλάδικα / Συνάντηση με τους κολλητούς σου, στο αγαπημένο σας στέκι (ήρθε μόνο ένας, οι άλλοι έχουν παιδιά/σκυλιά/γατιά που χέζουν κλπ)/ Η άφιξη στο Πειραιά σε ταξίδι επιστροφής / Εκσπερμάτιση μόνο με 2.5 (δυόμιση) διεισδύσεις / Τα σπυράκια στη πλάτη σου (και όχι μόνο) μετά από πολυήμερο camping / Χωριάτικη με φέτα (σιχαίνεσαι το τυρί) / Το νικηφόρο γκολ της αντίπαλης ομάδας στις καθυστερήσεις / Το μικροσκοπικό χεράκι του νεογέννητου ανιψιού σου (εσύ δε πρόκειται να κάνεις παιδιά)/ Να κοιμάσαι σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια (έχεις περάσει τα τριάντα και τα πλένει ακόμα η μάνα σου) / Να κοιμάσαι μόνος σου στα βρώμικα σεντόνια της κοπέλας σου (το προηγούμενο βράδυ τα λέρωσε και με τον Ανέστη) / Άναμμα τσιγάρου σε ανεμοδαρμένο δρόμο (έχεις μόνο σπίρτα)/ Να βλέπεις (και να ακούς) το καζανάκι να στάζει / Να παίρνει το σκάφος μεγάλες κλίσεις κάνοντας ιστιοπλοΐα (8 μποφόρ κι έχει νυχτώσει) / Να καταλαβαίνεις ότι σε βλέπει ερωτικά η φίλη εκείνης που εσύ βλέπεις ερωτικά / Το τσούξιμο από το οξυζενέ (πριόνιζες ξύλα και κόπηκες) / Η επισκευή του αυτοκινήτου σου από τα ίδια σου τα χέρια (περίσσεψαν δυο φλάντζες κι έξη βίδες) / Φάσκελα από τα χέρια που σε αγαπάνε / Να φοβάσαι που πλησιάζουν Χριστούγεννα / Οι πρώτες νιφάδες του χιονιού, καθώς ανηφορίζεις στο βουνό (δεν έχεις αλυσίδες και δε πιάνει και το κινητό) / Να τζαμάρεις με τους κολλητούς σου κομματάκια του Ενρίκε Ιγγλέσιας / Το αηδιαστικό κάψιμο στο στομάχι, μετά από ένα (ακόμα) σφηνάκι τεκίλα / Η έκπληξη του πόσο εμπορικό είναι το καινούριο album αγαπημένου σου group / Ένα κρύο μπάνιο μετά από μια κουραστική μέρα (ο θερμοσίφουνας καλέ κυρία, πάλι χάλασε) / Ανοίγεις το ψυγείο και μπερδεύεις το νερό με τη ρακή, σε κατάσταση αλκοολικής αφυδάτωσης / Να σκέφτεσαι συνεχώς ότι κάποτε θα πεθάνεις / Δεν υπάρχει διαθέσιμο δωμάτιο (άρα και τζάκι), μετά από εφτά ώρες οδήγησης / Το επιτυχημένο πέσιμο του κολλητού σου στην γκόμενα σου / Η αντάμωση με την κοπέλα σου, μετά από μέρες απουσίας (σου ανακοινώνει ότι θέλει να μείνει για λίγο μόνη) / Το πρώτο σου χειρόφρενο (Προφυλακτήρας και φτερό. Για το κάδο χέστηκες) / Βουτήματα σε συνδυασμό με σκέτο καφέ (μνημόσυνο αγαπημένου θείου)/ Να τσιμπάει το ψάρι στο δόλωμα όλων εκτός από το δικό σου / Όποτε γίνεσαι φέτες, κάνεις μαλακίες / Κακό σεξ που δημιουργεί προβλήματα / Βυθισμένο κομμάτι κόκκινου μήλου σε ποτήρι με κόκκινο ξηρό κρασί (και ο αγκώνας του φίλου σου που το ρίχνει στο πάτωμα) / Να διανύεις λασπωμένους χωματόδρομους με άγνωστο προορισμό (τελικά κολλάς και το κινητό είπαμε, δεν έχει σήμα/ Να βγάζεις τα γόνατά σου off από το ρυθμικό χοροπηδητό (μηνίσκος) / Ρετσίνι πεύκων στα μαλλιά / Συνεχείς παρεξηγήσεις με τους κοντινούς σου ανθρώπους / Ύπνος στη ζεστή άμμο της παραλίας(τη μέρα ήλιος, το βράδυ κουνούπια) / Το ξενέρωμα που σου αφήνει μια ταινία φλόμπα / Η διέγερση που σου προκαλεί ο ήχος (τρίζει το κρεβάτι) από το συγκάτοικο σου που κάνει σεξ με τη κοπέλα του / Η αίσθηση της στρατιωτικής κουβέρτας πάνω στο νεοσύλλεκτο σώμα σου / Συσκευασμένη πολύχρωμη και άγευστη σαλάτα / Να κατεβαίνεις τις πλαγιές με χιονοπέδιλα και να πέφτεις, ενώ το χιόνι έχει παγώσει/ Να σου φέρνει ο συγκάτοικος το λογαριασμό τηλεφώνου στο κρεβάτι / Να χρειάζεται να ανατρέχεις συνεχώς στις καλές αναμνήσεις σου και να μη μπορείς να θυμηθείς τίποτα / Να είσαι βέβαιος ότι ούτε αύριο θα συμβεί κάτι πολύ καλό στη ζωή σου / Να υποψιάζεσαι ότι πλησιάζει ένα τραγικό καλοκαίρι

Μερικές διαστάσεις

(είναι λίγες· περιμένω συμπληρώσεις – μετά από μια γαμάτη συναυλία, είμαι high· περιμένω κατανόηση)

Πρωινός, ζεστός καφές, μετά από μανιασμένο ξενύχτι χορού και ξυδιών / «Φιλοσοφική» κουβέντα με τον κολλητό σου, αργά το βράδυ καθημερινής / Να γεννάει η γάτα σου μικρά / Να κατηφορίζεις την Κηφισίας με 130 km/ώρα / Να περπατάς με το κεφάλι ψηλά, βλέποντας αστερισμούς και νεφελώματα / Να περπατάς με το κεφάλι ψηλά, γενικότερα / Μπύρα σε νησί, το δειλινό, μετά από μια ολόκληρη μέρα ήλιου και άμμου / Γέλια μέχρι δακρύων με τους μεθυσμένους κολλητούς / Η αίσθηση ότι σε καταλαβαίνουν, πριν χρειαστεί να πεις οτιδήποτε / Το ταίριασμα της σιωπής σου με τη σιωπή του άλλου / Αγουροξυπνημένος χαβαλές σχετικά με ό,τι έγινε χθες βράδυ / Να σε ζεσταίνει στην ταράτσα ο ήλιος του Μάρτη / Η πρώτη βουτιά στη θάλασσα μετά από ένα ζόρικο χειμώνα / Η πρώτη γουλιά tequila μετά από μια ζόρικη κουβέντα / Η αναγγελία ενός πάρτυ / Απογευματινή μαστούρα μετά από κρασιά και κοψίδια / Το ζεστό σώμα της κοπέλας σου όταν την πέφτετε για ύπνο / Περίπατος ή αυτοκινητάδα στην πόλη, ακουσμένος από μπάφους / Να μην ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα (ή αύριο) / Να τρως με την κοπέλα σου παγωτό στο κρεβάτι / Να κοιμάσαι γαλήνιος και να ξυπνάς ακόμα πιο γαλήνιος / Τσικουδιά (όση περισσότερη γίνεται) με ντάκο, σε πλατεία με σκιά πλάτανου / Να οδηγάς το αυτοκίνητό σου νύχτα, με πέμπτη, ακούγοντας Morphine / Συνάντηση με τους κολλητούς σου, στο αγαπημένο σας στέκι / Το ξεκίνημα του καραβιού σε ταξίδι πηγαιμού / Εκσπερμάτιση μόνο με αγγίγματα και κοιτάγματα / Η θεοβρώμικη μπλούζα σου μετά από πολυήμερο camping / Βαλσάμικο ξύδι πάνω σε φύλλα ρόκας / Το νικηφόρο γκολ της ομάδας σου στις καθυστερήσεις / Το μικροσκοπικό χεράκι του νεογέννητου ανιψιού σου / Να κοιμάσαι σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια / Να κοιμάσαι μόνος σου στα βρώμικα σεντόνια της κοπέλας σου / Άναμα τσιγάρου σε δρόμο της γεμάτης υγρασία Θεσσαλονίκης / Να βλέπεις ανυπόμονα το καζάνι να στάζει τσίπουρο / Να νιώθεις τη θάλασσα να αγγίζει την πλάτη σου, κάνοντας σέρφινγκ / Να καταλαβαίνεις ότι σε βλέπει ερωτικά αυτή που κι εσύ βλέπεις ερωτικά / Η μυρωδιά του ξύλου όταν το πριονίζεις, πριν το κάψεις / Η επισκευή του αυτοκινήτου σου από τα ίδια σου τα χέρια / Μασάζ από τα χέρια που σε αγαπάνε / Να μη φοβάσαι αν πλησιάζει ο Σεπτέμβρης (ή ο ακόμα χειρότερος Μάιος) / Οι πρώτες νιφάδες του χιονιού, καθώς ανηφορίζεις στο βουνό / Να τζαμάρεις με τους κολλητούς σου το «I don’t want to grow up» / Το αλάτι και το λεμόνι, μετά από ένα (ακόμα) σφηνάκι vodka / Η έκπληξη του πόσο γαμάτο είναι το καινούριο album αγαπημένου σου group / Ένα ζεστό μπάνιο μετά από μια κρύα μέρα / Γιαούρτι με γλυκό βύσσινο, μετά από χαλαρή κρασοκατάνυξη / Ένα μπουκάλι δροσερό νερό, σε κατάσταση αλκοολικής αφυδάτωσης / Ένα μπουκάλι δροσερό νερό, το καλοκαίρι / Να μη σε νοιάζει αν θα πεθάνεις την ίδια στιγμή / Άραγμα με ποτό μπροστά στο τζάκι, μετά από εφτά ώρες οδήγησης / Το επιτυχημένο πέσιμο του κολλητού σου στην κολλητή σου / Η αντάμωση με την κοπέλα σου, μετά από μέρες απουσίας / Το πρώτο σου χειρόφρενο / Πάστες σε συνδυασμό με σκέτο καφέ / Να τσιμπάει το ψάρι στο δόλωμα / Να μπορείς να γίνεις φέτες χωρίς να φοβάσαι μήπως κακοχαρακτηριστείς / Θυμωμένο σεξ που τα λύνει όλα / Βυθισμένο κομμάτι κόκκινου μήλου σε ποτήρι με κόκκινο ξηρό κρασί / Να διανύεις λασπωμένους χωματόδρομους με άγνωστο προορισμό / Να βγάζεις τα γόνατά σου off από το ρυθμικό χοροπηδητό / Επιθετικό τσούγκρισμα γεμάτων ποτηριών με θορυβώδη καλή παρέα / Να ‘ναι η ηδονή σου η ηδονή της κοπέλας σου / Ανακατεμένα μαλλιά και θρόισμα πεύκων στο καλοκαιρινό μελτέμι / Συνεχή χαβαλεδιάρικα πειράγματα με τους κοντινούς σου ανθρώπους / Ύπνος στη ζεστή άμμο της παραλίας / Το σκάλωμα που σου αφήνει μια γαμάτη ταινία / Η πρώτη πρωινή τζούρα τσιγάρου και καφέ μετά από ένα χορταστικό βράδυ / Η διέγερση που σου προκαλεί ένα πρόστυχο ψιθύρισμα της κοπέλας σου / Η αίσθηση της βαριάς κουβέρτας πάνω στο ξαπλωμένο σώμα σου / Φρέσκο κρεμμύδι στη μαρουλοσαλάτα / Να κατεβαίνεις τις πλαγιές με χιονοπέδιλα, γαμιώντας / Να σου φέρνει ο συγκάτοικος τον πρωινό καφέ στο κρεβάτι / Να μη χρειάζεται να ανατρέχεις συνεχώς στις καλές αναμνήσεις σου / Να ξέρεις ότι αύριο θα συμβεί κάτι πολύ καλό στη ζωή σου / Να βλέπεις ότι έρχεται ένα ωραίο καλοκαίρι

Προσεχώς, ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ...

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ...(ο Θεός να το κάνει...)

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ...(ο Θεός να το κάνει...)
Το πρόσωπο που με κοιτούσε στον καθρέφτη μου φάνηκε γνωστό. Δεν μπορούσα όμως να θυμηθώ που το είχα ξαναδεί. Για λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα πανικό. Θεέ μου που βρίσκομαι; Ποιά είμαι; Τι κάνω εδώ; Εδώ; Ποιό εδώ; Σιγά σιγά άρχισαν όλα να ξαναγυρνάνε στο μυαλό μου. Ευτυχώς είμαι ζωντανή,σκέφτηκα και τότε ξαφνικά ο πόνος με έκανε να συνέρθω εντελώς. Περιέφερα το βλέμμα μου μέσα στο αποπνικτικό από τους καπνούς δωμάτιο όπου μόνο ένας γυμνός γλόμπος φώτιζε τις θαμπές φιγούρες. Μπροστά μου ένας τεράστιος καθρέφτης κάλυπτε τον ένα τοίχο του δωματίου. Περιεργάστηκα το είδωλο μου. Βρισκόμουν δεμένη πισθάγκωνα σε μια καρέκλα . Ο πόνος στους καρπούς μου προερχόταν προφανώς από τα ανελέητα σφιγμένα σχοινιά. Αστραπιαία πρόλαβα να διακρίνω στον καθρέφτη ότι το μακιγιάζ μου παρέμενε άθικτο όπως επίσης και οι ξανθές μου μπούκλες. Πουτανίτσα Σολάρις μια χαρά κρατιέσαι παρ΄όλα τα χρονάκια σου, θαύμασα για άλλη μια φορά τον εαυτό μου. Δεν πήγαν χαμένα τόσα λεφτά για τα μπότοξ και τις πλαστικές! Εδιωξα βιαστικά από το μυαλό μου τι χρειάστηκε να κάνω για να βγάλω τόσα χρήματα.Ο σκοπός άλλωστε αγιάζει τα μέσα,καθησύχασα τη συνείδησή μου. Κάτι όμως συνέχιζε να μ΄ενοχλεί. Ως πότε ο εφιάλτης αυτής της αμαρτωλής βιοτεχνίας θα με ακολουθεί; Οι εκβιασμοί του μαφιόζου-σαλαμέμπορου Χοίρο-να (που σίγουρα αυτός ο κανάγιας έφταιγε που ήμουν σ’ αυτή τη θέση τώρα) ήρθαν ξανά στη μνήμη μου. Ξαφνικά η μορφή της Μιμίκας Πούτσου ξεπρόβαλε μπροστά μου. Αχ κοριτσάκι μου που να΄σαι τώρα κι εσύ; αναρωτήθηκα . Οι τύψεις με πλημμύρισαν για την συμπεριφορά μου. «Σολάρις φέρθηκες σαν το χειρότερο καπιταλιστικό αφεντικό που απομύζησε την υπεραξία του προλεταριάτου - τσατσά , ε παλιο τσατσά», αυτομαστιγώθηκα για άλλη μια φορά.
Ενώ όλες αυτές οι μπερδεμένες σκέψεις με κρατούσαν απομονωμένη από το περιβάλλον μου, φαίνεται ότι κάποιο καινούριο πρόσωπο μπήκε στο δωμάτιο. Ξαφνικά οι ψίθυροι σταμάτησαν και μια περίεργη σιγή απλώθηκε , νεκρική θα έλεγε κανείς - σαν την ηρεμία πριν την καταιγίδα – σαν το αστρικό κενό που υπάρχει στο κρανίο της Αντζελας Δημητρίου – κάτι τρομερά τρομακτικό τέλος πάντων...
- Χμμ...Ώστε εσύ είσαι λοιπόν η περιβόητη Σολάρις, ακούστηκε μια βαθιά γυναικεία φωνή που πρόφερε το ρο λίγο πιο έντονα απ΄ότι έπρεπε .
Κι έτσι συνάντησα τον μόνο άνθρωπο που δεν περίμενα να συναντήσω ποτέ στη ζωή μου.
- Κυρία Μπμπμπμπ...μπακογιάννη εσείς! τραύλισα τρέμοντας.
- Λέγε με Ντόρα , darling , μου είπε χαμογελώντας μ’ εκείνο το γοητευτικό δοντάτο χαμόγελο που μόνο η οικογένεια Μητσοτάκη διαθέτει.
Ζαλισμένη από την εξέλιξη των γεγονότων , δεν μπόρεσα ν’ αρθρώσω λέξη . Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να παρακολουθώ το κυπαρισσένιο κορμί της να παραμερίζει με χάρη τους παρεβρισκομένους (για την ακρίβεια να τους ξαπλώνει κάτω) και να έρχεται κοντά μου. Σκύβοντας (στην κυριολεξία) από πάνω μου με κοίταξε βαθιά στα μάτια και είπε:
- Πές μου χρυσό μου , είσαι Πατριώτισσα;
- .......
- Ασφαλώς και είσαι χρυσό μου, μου ξαναχαμογέλασε κάνοντας τη ραχοκοκκαλιά μου να ριγήσει.
Ένιωσα να υπνωτίζομαι. Αυτό το είχα πάθει και μία άλλη φορά μ’έναν γητευτή φιδιών στην Καζαμπλάνκα. Τότε όμως είχα στο πλευρό μου τον καλό μου Mezcalin να με προστατεύει...Οχι, όχι δεν πρέπει ν’ αφήσω το μυαλό μου και την καρδιά μου να με παρασύρει! Πρέπει να συγκεντρωθώ για ν’ αντιμετωπίσω τη διαβολική γυναίκα.
- Τι θέλετε από μένα; κατάφερα να πω με όσο κουράγιο μου είχε απομείνει.
- Τα ξέρουμε ΟΛΑ Σολάρις , είπε ψυχρά και απομακρύνθηκε. Γυρνώντας απότομα προς το μέρος μου με κατακεραύνωσε με το βλέμμα της και μου είπε τινάζοντας νευρικά τον ώμο της μ’ένα παράξενο τικ:
- Ξέρουμε ότι είσαι πράκτωρ των Σκοπιανών.
Εκεί ένιωσα τον κόσμο να χάνεται. Σκοτάδι άρχισε να καλύπτει τα μάτια μου και πριν λιποθυμήσω κατάφερα να ψελλίσω:
- Λίγο νερό... λίγο νερό, για όνομα του Θεού!
Μέσα στην παραζάλη την άκουσα να γαβγίζει:
- Λουμπούμπα φέρε ρε σκατόμαυρε νερό στην κάργια.
Ένα καθησυχαστικό χέρι με άγγιξε και γυρνώντας ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με έναν συμπαθητικό χαμογελαστό τυπάκο που έβλεπα συχνά στο Μοναστηράκι.
- No thanks man, του είπα παραζαλισμένη νομίζοντας ότι ήθελε να μου πουλήσει πάλι κανένα cd.
- Εγώ Λουμπούμπα Μπούλα κυρία. Νιγηρία. Δεν πουλάω cd τώρα κυρία. Μετά το εισητήριο που έφαγα με βάλανε φυλακή και μετά με πήρε η κυρία Ντόρα να με φιλοξενήσει κι εγώ για να ανταποδώσω τη φιλοξενία τη βοηθάω στις δουλειές της και την ευχαριστώ πολύ κι ας μη με πληρώνει κι ας μη μου βάζει ένσημα τι να το κάνεις το ΙΚΑ σκατοταμείο είναι και σιγά και να μην πάρουμε σύνταξη και.....
- Θα βγάλεις το σκασμό καμιά φορά;;;; Τσακίσου από μπροστά μου!! ακούστηκε η γλυκειά μου.
Εν τω μεταξύ είχα προλάβει να συνέρθω και περίμενα την τελική αναμέτρηση με την κόμπρα.
- Σ’ έχουμε στο χέρι Σολάρις. Πάρτο χαμπάρι.Νομίζεις ότι δεν ξέρουμε την παράγκα που’ χες στήσει με την Μιμίκα; Νομίζεις ότι δεν ξέρουμε ότι πίσω από το γραφείο εύρεσης εργασίας κρυβόταν η βιοτεχνία πεολειχίας και πίσω από την βιοτεχνία πεολειχίας κρυβόταν η εσχάτη προδοσία προς την Πατρίδα; (It’s too deep baby, it’s too deep…) Ηρθε η ώρα να πληρώσεις για τα ανομήματά σου!
- Σταμάτα πια ! Δεν είναι αυτό που νομίζεις!Δεν προδώσαμε κανέναν και ειδικά όχι τη Γαλανόλευκη Σημαία μας! Όλα έγιναν εις το όνομα της Αγάπης! Εγώ και ο καλός μου Mezcalin θέλαμε να δημιουργήσουμε μια καινούρια χώρα , μ’ένα καινούριο όνομα. Ούτε Σκόπια, ούτε FYROM,ούτε Μακεδονία.
Μόνο Μezsolaria . To ανεξάρτητο κρατίδιο του Έρωτα!!

THE END

Υ.Γ.1 Σόρυ παιδιά για το απότομο τέλος. Κάποτε έπρεπε να το τελειώσω το άτιμο το κείμενο. Σάββατο βράδυ είναι, μην κάτσουμε πάλι μέσα. Να τα περάσουμε καλά. Φιλάκια.
Υ.Γ.2 Προς Αβασάνιστη Διαχείριση: Προτείνω ν’ αλλάξουμε το όνομα του blog και να το κάνουμε Χρυσό Κουφέτο . Και εσάς διαχειριστές να σας λέμε Αννίτα Πάνια.

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ENOΣ ΠΡΙΟΝΙΣΜΕΝΟΥ (ΟΥΔΕΤΕΡΟ)
Η είδηση της απόσπασης μου έπεσε σαν βόμβα. Τον καιρό εκείνο εργαζόμουν υπό την καθοδήγηση του μεγάλου αφεντικού που άκουγε στο όνομα Μιμίκα Πούτσου. Η Μιμίκα είχε συγχωνεύσει τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες με την Solaris έχοντας ιδρύσει μια βιοτεχνία πεολειχίας που είχε ως βιτρίνα ένα γραφείο εύρεσης εργασίας σε γραμματείς. H Solaris κανόνιζε τα ραντεβού (κυρίως διαδικτυακά) και η Μιμίκα έκανε τη βρώμικη δουλεία (γνήσια εκπρόσωπος της εργατικής τάξης το κορίτσι). Στην αρχή η δουλειά πήγαινε καλπάζοντας , με το πέρας του χρόνου όμως προέκυψαν κάτι μπλεξίματα με την αστυνομία σκάσανε και κάτι δήθεν φήμες για αφροδίσια νοσήματα , με τα πολλά το κλείσανε το μαγαζί.
«Κάτι πρέπει να κάνω, δεν πάει άλλο « είπε η Μιμίκα και αποφάσισε να πουλήσει τα μικρά δάχτυλα των ποδιών της στον άσπονδο φίλο της και μαφιόζο Χοίρωνα. Ο Χοίρων διοικούσε μια παράνομη οργάνωση εμπορίας ανθρώπινων οργάνων και μελών. Βιτρίνα αυτής της οργάνωσης ήταν η βιομηχανία αλλαντικών :»Ο καλός ο χοίρωνας όλα τα αλέθει».
Η διαδικασία της απόσπασης μου ήταν απότομη και βίαιη. Το καταστατικό αγνοήθηκε πλήρως. Ούτε καν τη στοιχειώδη διαδικασία της νάρκωσης δεν τήρησαν οι βάρβαροι .Το πριόνι έκανε τόσο γρήγορα τη δουλειά του που ούτε να χαιρετήσω τους άλλους εννιά πρόλαβα ,ούτε να τσεκάρω το πεντικιούρ μου , ούτε να βεβαιωθώ πως το καλολιμαρισμένο νύχι που με κοσμούσε όλα αυτά τα χρόνια και ξετρέλαινε τους ποδολάγνους θαυμαστές της Μιμίκας είχε το σωστό λαχανί χρώμα που έπρεπε να έχει.
Με πέταξαν βιαστικά σε ένα ροζ μεταφορικό μέσο αγνώστου ταυτότητος και το ταξίδι προς το καινούριο μου πόστο ξεκίνησε. Το επόμενο πράγμα που αντίκρισα μόλις βγήκα στο φως του ήλιου ήταν μια άσπρη ιατρική μπλούζα με μια ταμπελίτσα πάνω της που έγραφε πάνω «Ιμπραίμ, πλαστικός χειρούργος».Αυτός τουλάχιστον ήταν κύριος, με νάρκωσε κανονικά .Την επόμενη φορά που ξύπνησα αντίκρισα τους καινούριους μου συνεργάτες και έχασα τον κόσμο κάτω απ’ το νύχι μου. Το χρώμα του δέρματός τους ήταν ένα σιχαμερό καφετί που θύμιζε σκατά, για πεντικιούρ ούτε κουβέντα, οι κάλοι ,οι σχισμένες πέτσες, τα στίγματα και οι πληγές έκαναν πάρτι πάνω τους, σε κάποια σημεία έμοιαζαν σα να ήταν καμένοι , για λιμαρισμένα νύχια και μανό ούτε λόγος, αφού κάποιοι απ’ αυτούς δεν είχαν καν νύχι, άσε δε η μπόχα που ανέδυαν . «Συγνώμη μικρέ που βρίσκομαι? « ρώτησα με σιχασιά ένα βρομιάρη που στεκόταν δίπλα μου.»Στη Βαγδάτη» μου απαντάει
-Και τι έπαθε αυτός που είχε το πόστο πριν από μένα ?
-Τον χάσαμε στους τελευταίους βομβαρδισμούς.
-Και πως λένε το καινούριο αφεντικό?
-Μουσταφά ο αναστενάρης.
Και πάνω που ετοιμαζόμουνα να ρωτήσω τι φοράμε εδώ και να τους εξηγήσω πως είμαι συνηθισμένη σε φίνα καλσόν, γούνινες παντοφλίτσες και πανάκριβα ψηλοτάκουνα prada νιώθω τη θερμοκρασία να ανεβαίνει εξωφρενικά απότομα. Τότε συνειδητοποίησα ότι η πατούσα της οποίας πλέον αποτελούσα μέρος, περπατούσε σε αναμμένα κάρβουνα και κατάλαβα τι σήμαινε η λέξη αναστενάρης δίπλα στο όνομα του αφεντικού. Άτιμη κενωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις σε ξένα πόδια!
Η ΔΙΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ Η ΠΩΣ ΝΑΤΑ ΚΟΝΟΜΗΣΕΤΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΑΦΗΓΗΣΗ: LOUMBOUBAMBOULA
Πάω λοιπόν που λέτε στο super market να αγοράσω λουκανικάκια. Πιστός στις αρχές της αφραγκίας και της σαβουροφαγίας κατευθύνομαι στο section με τα φτηνιάρικα- λιγδιάρικα όπου δεν αργώ να εντοπίσω την αγαπημένη μου συσκευασία. «Λουκάνικα mini ο καλός ο Χοίρωνας όλα τα αλέθει, Ελληνοπολωνικοαιγυπτιακός συνεταιρισμός».Τα βουτάω και τρέχω προς το σπίτι. Ανοίγοντας το πακέτο με περίμεναν δυο εκπλήξεις .Η πρώτη ήταν πως ανάμεσα στα λουκανικάκια υπήρχε ένα μικρό δαχτυλάκι γυναικείου ποδιού με ένα λαχανί νύχι. Η δεύτερη ήταν πως μέσα στη συσκευασία είχε ένα χαρτάκι που έγραφε:” Βρείτε τα δύο δάχτυλα της Μιμίκας μέσα στις συσκευασίες λουκάνικα mini και κερδίστε την πεολειχία της ζωής σας από την ίδια την καλλιτέχνιδα αυτοπρόσωπος ”. Ουάου σκέφτηκα η Μιμίκα έχει υπάρξει το wet dream των εφηβικών μου χρόνων, και τρέχω αμέσως στο super market να αγοράσω λουκάνικα mini. Από τότε τρώω μόνο λουκάνικα.

η ΜΙμικα( του τρελιαρη) σε νεες περιπετιες.

Mου στιλανε και μενα δυο ιμειλ το ένα ηταναι μια ιστορια ένος αραπη! στο λεοφοριο που μωλις το διαβασα ειπα τι μαλακια εινε αυτή και ένα άλλο που το διαβασα και μαρεσε .
το άλλο ιμειλ…..

Η μιμικα (του τρελιαρη )σε νεες περιπετιες


Τοσα χρονια που δουλευω ως γραμματεας, εχουν δει τα ματια μου παρα πολλα.Τουλαχιστον ετσι νομιζα. Μεχρι το χθεσινο ιντερβιου...Βεβαια θα πρεπε να την ψιλιαστω τη δουλεια γιατι ολες οι κοπελες που εμπαιναν, δεν ξαναβγαιναν ποτέ. Νομιζα, η αφελης, οτι το γραφειο ειχε αλλη πορτα για την εξοδο. Eγω ημουν η 6η στη σειρα.Ηρθε λοιπον η σειρα μου, ο γραμματεας-ενας Ιρακινος ο Μαχμανταραν- - ειπε το ονομα μου με τον σεβασμο που παντα αυτο προκαλει (Μιμικα Πουτσου παρακαλω) και μπηκα στο μεγαλοπρεπές γραφειο. Γενικα, λογω επαγγελματος(φωτομονδελο) δε ψαρωνω, αλλα ρε παιδι μου, κατι δε μου αρεσε απο την αρχη. Ηταν κι αυτη η μυρωδια...Μεσα καθοντουσαν ενας χοντρος(αρα ηταν το αφεντικο) ,ενας που του εμοιαζε λιγο και τον κοιτουσε ισα στη τσεπη (αρα ηταν ο γιος του αφεντικου) και ενας άλλος (που πρεπει να τον λεγανε Aνδρεα και να γαμουσε το γιο του αφεντικου)-Το ονομα σας? ειπε ο χοντρος(αντε γαμησου κωλοβλαχε)Του το λεω, πρωτα το επωνυμο μετα το μικρο μου (αλλα οχι το υποκοριστικο που με ξερουν ολοι, το βαφτιστικο για σπασιμο..) Πουτσου Δημητρα» το σημειωνει απαθης .-Ποσον καιρο εργαζεσθε ως γραμματεας?-Βασικα φωτομοντελο ειμαι ,εχω συμμετασχει και στην επιδειξη μοδα του Ασλαν..-Βγαλτε τα ρουχα σας, παρακαλω, με διακοπτει.-Βεβαιως (Αρχιζω να γδυνομαι και μενω με τα εσωρουχα)-Μαλιστα... Περπατηστε μεχρι τον τοιχο παρακαλω-Βεβαιως (Το κανω), φτανω στον τοιχο και ετοιμαζομαι για τη μεταβολη-Ενταξει. Καθιστε στην πολυθρονα και σταυρωστε τα ποδια.
-Μαλιστα, ειπα και εκανα οτι μου ειπε.-Πιαστε το πριονι που βρισκεται στα αριστερα σας παρακαλω.(Γυρναω και βλεπω αριστερα μου ενα τραπεζακι με διαφορα περιοδικα και ενα πριονι. Τι σκατα δουλεια είναι αυτη ? σκεφτηκα. Το παιρνω και το κραταω αισθησιακα για να κρυψω την αμηχανια μου)-Κοψτε το μεγαλο δαχτυλακι του αριστερου σας ποδιου παρακαλω, ειπε με σταθερη φωνη.-Βεβαιως (Το κοβω. Οντως πολυ καλη ποιοτητα το πριονι.) Ενας πιδακας αιματος πεταχτηκε σαν σε ταινια του ταραντινο.-Χμ, μαλιστα, το αντιστοιχο του αλλου ποδιου τωρα παρακαλω.-Μαλιστα. (Περιεργα πραγματα. Στο τελος θα μας πει να του παρουμε και καμια πιπα...) Με σχετικη δυσφορια κοβω και το αλλο μου δαχτυλακι. Νεο συντριβανι αιματος.Ο χοντρος παρακολουθουσε ανεκφραστος και μαλλον οχι πολυ ικανοποιημενος.
Ο γιος το ιδιο.Ο Ανδρεας ηταν με το ακουστικο στο χερι και χαζευε τα βυζια μου,μαλλον ηταν στην αναμονη ροζ γραμμης.

-ΟΚ παιδια, ειπε στην ενδοσυνεννοηση.Δυο αγορια,ενας Πολωνος και ενας Αιγυπτιος , μπηκαν στο γραφειο. Το ενα εβαλε τα δυο μου δαχτυλακια σε μια ροζ σακουλιτσα και το αλλο αφου μαζεψε τα ρουχα μου με βοηθησε να σηκωθω και με συνοδεψε στην εξοδο.-Θα σας ειδοποιησουμε, ακουστηκε πισω μου η φωνη του χοντρου.Εχω μαθει στη ζωη μου να μη φοβαμαι την εμπειρια. Η συγχωρεμενη η μητερα μου παντα μου ελεγε: "Ολα για καλο γινονται παιδι μου".Ομως εγω αισθανομαι οτι αφησα ενα κομματι του εαυτου μου στο χτεσινο ιντερβιου.Μη σου πω δυο και φανω υπερβολικη.

( Ωω ,αρχιδιΔασκαλε εσυ,που με διδακσες τη τεχνη του κλοπιραιτ,σε εφχαριστο για το κημενο και σιγνομη ε)

Πάρ’ τ’ αλλιώς

Ωραία που ’ν’ η Κυριακή, η Δευτέρα, η Τρίτη... όταν συνειδητοποιείς ότι τα μικρά χαζά είναι που σε φτιάχνουν. Ήταν ωραία Τετάρτη εχθές. Έπειτα από σχεδόν ενάμιση μήνα καθημερινής non-stop 14-15ωρης δουλειάς ήρθε η μεγάλη ώρα της (πρώτης) παράδοσης. Και ξαφνικά βρέθηκα με τον υπολογιστή κλειστό και το βράδυ μου ελεύθερο. Ή σχεδόν... Καταραμένο χιόνι που απέκλεισες την καθαρίστρια στην Πεντέλη ενώ η γάτα έχει αρχίσει να αλλάζει τρίχωμα και το αλάτι πλέον γλιστράει στο πλακάκι... Οκ, Δαφνούλα/Δημήτρη/Λιλόχρηστο κ.λπ. πάλι δεν θα βρεθούμε, έχω φασίνα. Κι ενώ η μέση έχει αρχίσει να λυγίζει υπό το βάρος της σφουγγαρίστρας, τα χέρια να σκάνε από τις χλωρίνες κι εγώ να την ακούω από τις αναθυμιάσεις, σκέφτομαι το κείμενο του mezcalin. «Κάτσε εκεί που είσαι», του απαντάω, η ώρα 9 ήδη. «Γιατί αντί να κάνεις λίστες με τα cd που θέλεις να αγοράσεις θα σημειώνεις μπλε παπάκια για το καζανάκι και σακούλες σκουπιδιών. Γιατί οι γονείς θα σταματήσουν στις γιορτές να σου δίνουν φακελάκι “για να πάρεις ό,τι θέλεις” και αντί αυτού θα σκάει η σούπερ έξαλλη σφουγγαρίστρα με ροδάκια “γιατί είναι καταπληκτική, θα δεις”». «Όχι, ρε φίλε», όπως θα έλεγε και η Ελίζα (ευτυχώς που είχαμε και γενέθλια και γιορτές και αναγκάστηκα να κοινωνικοποιηθώ). Κι όμως, «ρε φίλε», αυτό είναι το ωραίο. Να φτιάχνεις το σπίτι σου για να σε φτιάχνει. Ανάμεσα στο laid και τον Παγιατάκη προτίμησα το δεύτερο, έφτιαξα ποτάκι και κατευθύνθηκα προς τη μεγάλη φρίκη που τώρα δεν έμοιαζε και τόσο μεγάλη, την κουζίνα...

Μου στείλανε και μένα ένα mail

και αφού δουλειά δεν είχε ο bastakas, άνοιξε τα εθνικιστικά μας...

Προχθές απόγευμα, μέσα στο λεωφορείο, κάπου στην Αθήνα...Νεκρική σιγή αν και γεμάτο από κόσμο, μεταφέρει τους ταλαιπωρημένους από τη δουλειά Αθηναίους, αργά. Το ψιλόβροχο και τα κορναρίσματα, μάλλον χαλάνε τη διάθεση ασυνείδητα. Θέσεις πιασμένες, άνθρωποι όρθιοι, κουβέντα καμία. Η όρθια ηλικιωμένη κυρία με το πλατινέ μαλλί και το ζωγραφισμένο απόρυτίδες και μπογιά πρόσωπο, παίρνει την απόφαση να εκδηλώσει τον αγενή και ρατσιστικό μονόλογο της. Δέκτης της ακραίας συμπεριφοράς της, ένας μετανάστης (πιθανότατα από τη Νιγηρία, κρίνοντας από το βαθύ σκούρο χρώμα του) του οποίου το δεύτερο «λάθος» -το πρώτο ήταν που ήρθε στην Ελλάδα- ήταν ότι είχε θέση και καθόταν. Με ένα «κόσμιο» λοιπόν τρόπο, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, του απευθύνει το λόγο. -Σήκω να κάτσω!-...-Ε, βέβαια! Αφού σας μαζέψαμε όλους εδώ, εμείς φταιμε!-...-Κάνεις πως δεν ακούς? Τι δουλειά έχεις εδώ? Γέμισε ο τόπος από μαύρους και Αλβανούς! Σα δε ντρέπεστε λεω 'γω! -...Είναι προφανές ότι η αδιαφορία που εισπράττει από τον Αφρικανό επιβάτη την εξοργίζει περισσότερο. Ο κόσμος παραμένει αδιάφορος μπροστά στη σκηνή και μόνο κάτι ψίθυροι από κάποιους που σχολιάζουν το παραλήρημα της, προδίδουν μια ανεπαίσθητη αντίδραση. Ξαφνικά μια θέση αδειάζει ως δια μαγείας, η οποία τυχαίνει να είναι αυτήδίπλα από τον αλλοδαπό φίλο μας! Χωρίς δεύτερη σκέψη η ηλικιωμένη κυρία κάθεται ακριβώς δίπλα του και συνεχίζει ακάθεκτη να τον κοσμεί με διάφορα προσβλητικά επίθετα. Εκείνος δεν της δίνει καμιά απολύτως σημασία και την αφήνει να εκτίθεται με τον πιο απλό τρόπο. Το γεγονός στο σημείο αυτό παίρνει μία εντελώς αναπάντεχη εξέλιξη και τουπροσδίδει άλλο ενδιαφέρον. Δύο ελεγκτές που ανεβαίνουν στο «ξεχωριστό» αυτό λεωφορείο θα γίνουν άθελα τους πρωταγωνιστές και αυτοί, στην περίεργη -ως προς την κατάληξη της- αυτή ιστορία. -Τα εισιτήρια σας παρακαλώ.Μια κλασσική φράση που γεμίζει με άγχος τους λαθρεπιβάτες και κάνει τους υπόλοιπους να βάζουν το χέρι στη τσέπη τους, ψάχνοντας το «μαγικό χαρτάκι» που θα τους γλιτώσει από το να γίνουν το επίκεντρο στα μάτια των υπολοίπων. Οι ελεγκτές ξεκινούν τη δουλειά τους από τα δύο άκρα του οχήματος,δίνοντας χρόνο στους επιβάτες που κάθονται στη μέση να βρουν με την ησυχία τους το εισιτήριο ή να σκεφτούν μια καλή δικαιολογία (για αυτούς που δεν έχουν). Κάπου εκεί κάθονται και οι πρωταγωνιστές μας. Η ηλικιωμένη κυρία βγάζει με μιας το εισιτήριο από την άσχημη δερμάτινη τσάντα της και το κρατάει ψηλά λες και έκανε καμιά τρομερή ανακάλυψη! Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο ακίνητος και αμίλητος -μέχρι εκείνη τη στιγμή- αλλοδαπός πρωταγωνιστής μας, βουτάει αστραπιαία το εισιτήριο της και το τρωει! Όλοι κοιτούν με έκπληξη αλλά και κρυφή ικανοποίηση. Ο επόμενος διάλογος μεταξύ του ελεγκτή και της κυρίας είναι όλα τα λεφτά. -Το εισιτήριο σας παρακαλώ.-Μου το 'φαγε ο Μαύρος!!! (με λυγμούς)Κάπου εδώ ο κόσμος ξεσπάει σε γέλια, ο ελεγκτής την περνάει για τρελή και το πρόστιμο πλέον έχει γραφτεί στο μπλοκάκι του...

Σκουπιδοφάγος 6 - Η διαφήμιση και τα δύο φύλα

Ξεδιαλύνοντας τη σαβούρα, έπεσα πάνω σε μία σύνεντευξη ενός διαφημιστή, του Μανόλη Παπαπολύζου, στο ένθετο "Ε" της Ελευθεροτυπίας πριν από λίγα χρόνια. "Τα δύο φύλα στη διαφήμιση" ήταν ο τίτλος της συνέντευξης.
Σύμφωνα με το διαφημιστή:

Ο δρόμος προς την οικονομική επιτυχία είναι στρωμένος με γυναικεία πορτοφόλια. (...) Επειδή οι γυναίκες χειρίζονται τα θέματα της οικογένειας, αυτές καταναλώνουν περισσότερο. (...) Οι γυναίκες είναι τα αφεντικά.

Σύμφωνα λοιπόν με το διαφημιστή το στοίχημα για την επιτυχή προώθηση ενός προϊόντος είναι η αποδοχή του από το γυναικείο καταναλωτικό κοινό. Και αν ένας λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι, όπως είδαμε, ότι οι γυναίκες φαίνονται να αγοράζουν περισσότερο (πιστές στη θρησκεία του shopping), ένας άλλος λόγος είναι ότι είναι πιο δύσκολο να πειστούν:

Αν υπάρχει κάτι που δυσκολεύει το διαφημιστή είναι το ότι οι γυναίκες είναι απρόβλεπτες. Η συμπεριφορά τους και ο τρόπος που σκέφτονται είναι τρομερά σύνθετα, ενώ οι άντρες είναι σχετικά απλοί οργανισμοί, αμοιβάδες.

Η τελευταία διαπίστωση είναι και η πιο κοινότυπη άποψη που ακούγεται κατά τη σύγκριση των δύο φύλων. Μάλιστα φαίνεται, τόσο οι άντρες να είναι ευχαριστημένοι που σκέφτονται απλά και ξεκάθαρα (λέμε τώρα...), όσο και οι γυναίκες που δεν είναι τόσο ρηχές και αδιάφορες. Και έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι! Ή μήπως όχι;
Είναι αλήθεια ότι η συμπεριφορά του μέσου άντρα μπορεί να εξηγηθεί (και να μεθοδευτεί) πολύ εύκολα. Θες να δώσεις κάτι άχρηστο σε έναν άντρα; Πείσε τον ότι θα του δώσει μεγαλύτερο κύρος ή (το εύκολο) βάλε μια όμορφη γυναίκα να του το προσφέρει. Και με αυτόν τον τρόπο οι περισσότεροι άντρες πιάνονται κορόιδα.
Από την άλλη η μέση γυναίκα δεν ξεγελιέται τόσο εύκολα. Ένας όμορφος άντρας που της προσφέρει κάτι, μπορεί και να περάσει απαρατήρητος (χμ). Αυτό που πρέπει είναι να πειστεί ότι το συγκεκριμένο προϊόν θα την κάνει ομορφότερη και πιο μοναδική. Τα φτηνά κόλπα δεν περνούν εδώ...
Εντάξει, είναι δεδομένο ότι κάνουμε γενικεύσεις. Όμως απ' ότι φαίνεται αυτό δεν ενοχλεί καθόλου το φίλο μας το διαφημιστή. Στο κάτω - κάτω στη διαφήμιση στοχεύεις στη μάζα και όχι στις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ένα τελευταίο σημείο που θα ήθελα να σχολιάσω από αυτή τη συνέντευξη, είναι το εξής:

Αν κρίνει κανείς από τα εξώφυλλα των περιοδικών, τα δύο κυρίαρχα θέματα που απασχολούν τις γυναίκες είναι: α)πόσο γουρούνια είναι οι άντρες και β)πώς να κατακτήσουν αυτά τα γουρούνια.

Ας ελπίσουμε (για την επιβίωσή μας) ότι θα παραμείνουν έτσι τα πράγματα και δεν θα φάνε κάποιο κόλλημα οι γυναίκες, ως άλλες Valerie Solanas, αποφασίζοντας πως το β) είναι χαμένος κόπος και πώς μπορούν να τα βγάλουν πέρα και χωρίς εμάς ρε αδελφέ!! :-)

Είναι Σάββατο βράδυ. Δηλαδή, το πιο επικίνδυνο βράδυ της εβδομάδας (το δεύτερο πιο επικίνδυνο είναι της Παρασκευής). Οι λόγοι είναι αμέτρητοι. Πχ, αν βγεις έξω, συναντάς τις ορδές των βαρβάρων, οπότε σου σκάνε στο νου σκέψεις περί μαζοποίησης και ανάλωσης του εαυτού σου. Αν δε βγεις, υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πόσο μόνος είσαι, τη στιγμή που οι άλλοι τα σπάνε. Ό,τι και να κάνεις, δηλαδή, τα πράγματα μπορεί να είναι σκατά. Τι παθαίνει κανείς αν δεν τα ‘χει καλά με τον εαυτό του, ε; Anyway, αρκετά έχουμε μυθοποιήσει το να τα πηγαίνουμε καλά με τον εαυτό μας, λες κι είναι η μαγική συνταγή που τα λύνει όλα... Αρχίδια στο μυστρί, θα έλεγα τώρα, αλλά κρατιέμαι για να το πω μετά.

Έξω χιονίζει και μάλλον έχει ήδη αποκλειστεί η περιοχή μου (όσο αποκλεισμένη μπορεί να θεωρείται μια συνοικία στην Αθήνα).

«Αχ, τι ωραία, τι ρομαντικά! Έξω η πλάση να ‘ναι άσπρη και συ να κάθεσαι στο σαλόνι σου, μπροστά στη ζέστη και στη λάμψη του αναμμένου τζακιού, με ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι!».

Αρχίδια στο μυστρί! Το σκηνικό φυσικά και δεν είναι έτσι. Οι διαφημίσεις του Apelia έχουν σταματήσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 (το μόνο θετικό της υπόθεσης). Το σκηνικό δε θα μπορούσε καν να είναι έτσι! Αντίθετα, η φάση περιλαμβάνει τους γονείς μου, μια αναμμένη τηλεόραση να παίζει Λαζόπουλο-κονσέρβα (πιο μετά έχει και Θέμο-κονσέρβα), ένα αναμμένο computer (αντί για τζάκι), ένα κακομοίρη μπροστά στην οθόνη του να προσπαθεί να κάνει διορθώσεις στη διατριβή του (τα διδακτορικά μας μάραναν, μη χέσω· δεν κοιτάμε τα μούτρα μας, λέω γω!) και μια σχεδόν πλήρη απουσία συντροφικού αλκοόλ ή αλκοολικού συντρόφου (καλύτερα βέβαια να ‘σαι άξυδος, παρά να πίνεις Apelia, γαμώ τη Μονεμβασιά μου).

Σ’ ένα διαλειμματάκι μου, όντας αρκετά θολωμένος από την προσπάθεια καταγραφής της εξήγησης του κατά πόσο ένα νεαρό πράσινο-μωβ φύλλο ενός ημιφυλλοβόλου είδους της ανατολικής Μεσογείου μπορεί να φωτοσυνθέσει επαρκώς κάτω από συνθήκες τριών εως πέντε σύννεφων στην ατμόσφαιρα, υπό κλίση εδάφους 18 μοίρες και υπό θερμοκρασία που δεν υπερβαίνει τους 3 βαθμούς Κελσίου τον Απρίλη, αποφασίζω να κάνω τη θρυλική κίνηση παρακολούθησης Λάκη, έτσι για να ξεσκάσω λιγάκι, βρε αδερφέ! Όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να αναλύσω τις όποιες αντιρρήσεις έχω σχετικά με τη λογική της εκπομπής του Λαζόπουλου. Θα σας πω ακόμα πιο βαρετά πράγματα, αφήνοντας το Λάκη για μια άλλη φορά. Κι εκεί που ο showman λέει, λέει, λέει, κράζει, κράζει, κράζει (με μπόλικο χιούμορ, είναι αλήθεια), αρχίζει και σοβαρεύει, παραθέτοντας στοιχεία σχετικά με τη νέα, αλλά και τη λίγο παλιότερη, γενιά. Γνωρίζει, λοιπόν, ο Λάκης πόσο φοβούνται τα νέα παιδιά να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να πληγώσουν και να πληγωθούν. Γνωρίζει την ανασφάλεια της πτυχιούχας ΤΕΙτζούς, που τα εργασιακά της δικαιώματα είναι απλώς ανύπαρκτα. Γνωρίζει το πόσο εγκλωβισμένος νιώθει ένας 30άρης που κατοικεί με τους γονείς του...

Ναι, το παραδέχομαι! Είμαι Έλληνας (δυστυχώς), 30άρης (επίσης δυστυχώς) και μένω με τους γονείς μου (και πάλι δυστυχώς). Ναι, ανήκω κι εγώ σ’ αυτή τη συμπαθητική, αξιολύπητη και συγχρόνως εξοργιστικά κατάπτυστη κατηγορία ανθρώπων, που αποτελεί χαρακτηριστικό αυτής της κωλοχώρας και που συντελεί στη συνέχιση της μιζέριας αυτής της κωλοχώρας. Συντηρώ κι εγώ αυτό το πρότυπο, που άλλοτε, όταν μου το περιέγραφαν, ούτε που φανταζόμουν ότι κάποτε θα το εκπροσωπήσω. Δε χρειαζόταν να μπω σε διαδικασία απόρριψης του συγκεκριμένου προτύπου, διότι δεν το σκεφτόμουν καν! Ίσως μ’ έφαγε η σιγουριά...

Και πάνω που μου σκάνε όλα τα παραπάνω (δε μου πήρε πολύ χρόνο – μου ‘ρχονται στο νου αυτόματα), γυρνάει η μητέρα μου προς το μέρος μου, έχοντας ακούσει το Λάκη να αναφέρεται στον εγκλωβισμό των 30άρηδων και με ρωτάει: «Νιώθεις εσύ εγκλωβισμένος;»

Τι να απαντήσω, γαμώ την αγανάκτησή μου; Να εξηγήσω τους λόγους του εγκλωβισμού μου; (ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!). Να εξηγήσω πόσο χυδαίο και προβοκατόρικο εκ μέρους ενός γονέα είναι να απευθύνει τέτοια ερώτηση προς το παιδί του; Να εξηγήσω πως μια απάντηση του τύπου «Όχι φυσικά, μητέρα, είμαι μια χαρά» θα ηχούσε καλά στα δικά της και όχι στα δικά μου αυτιά; Στο κάτω-κάτω γι’ αυτό έκανε την ερώτηση. Αυτό ήθελε να ακούσει για να νιώσει εκείνη καλύτερα...

Μετά από το ξέσπασμα αυστηρότητας, θα καταλήξω στο κλισέ ότι όλοι οι γονείς είναι ίδιοι γιατί παίζουν τον ίδιο ρόλο. Θα καταλήξω στο κλισέ ότι εγώ είμαι δειλός που δεν τους έδωσα από νωρίς να καταλάβουν μερικά πράγματα. Ναι, ακόμα και στην προχωρημένη ηλικία των 30 μπορείς να έχεις προβλήματα με τους γονείς σου! Αξιοθρήνητο, αλλά υπαρκτό. Αναρωτιέμαι πάλι κατά πόσο οι καλοπροαίρετες προθέσεις των γονιών είναι στοιχείο αρκετό για να συγχωρούνται τα λάθη τους. Η γνώμη μου τείνει προς το όχι. Ο πιο σημαντικός λόγος για να συγχωρήσεις ένα γονέα δε θα έπρεπε να πατάει στο γεγονός ότι είναι γονέας, δε θα έπρεπε δηλαδή να πατάει στην ιδιότητά του. Θα έπρεπε ίσως να βασίζεται στο ότι «άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε».

ΥΓ. Αυτό το χώσιμο δεν προσωποποιείται προς τους γονείς μου· είναι το μέσο για να τα χώσω σε όλους τους γονείς. Ξέρω πως το αβάσταχτο blog έχει και άτομα με τη συγκεκριμένη ιδιότητα, οπότε οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν έχω ούτε ‘γώ κακή πρόθεση. Στην τελική, μπορείτε να μου απαντήσετε «Όταν θα γίνεις κι εσύ γονιός, θα καταλάβεις!».

Ενα κημενο που μου στηλανε με ιμειλ.ΔΙΑΒΑΣΤΕΤΟ!.

Mουρθε χθες ενα ιμειλ ,από μια περιεργη address.Στην αρχη νομισα ότι ηταν από τα OUFO που κατά καιρους στελνουν μινηματα σε ατομα της Τεχνης σαν και μενα,για να πλησιασουν το πολητισμο μας.Τελικα ηταν από ανθρωπο.Ελεγε τα παρακατω (το αντιγραφο οπως το στηλε)

«Χειρωνα,ειμαι ενας θαυμαστης σου.Διαβασα τα κειμενα σου και τα βρηκα κατπληκτικα.Συνεχυσε να με εκπλησσες ευχαριστα και μη δινεις σημασια σε κακοπροαιρετα σχολια μερικων που προσπαθουν να σε μειωσουν.Τελος σου στελνω ένα κειμενο μου,επιθυμωντας να το δημοσιευσεις εκ μερους μου στο αβασαν..αβασταχτο τσιρκ…βασανο.
Με αγωνιστικους χαιρετισμους,, Μη.»

Το ονομα του δε το κσερω ,ουτε πως τον λενε.Ουτε που μενει,ουτε καν αν είναι ξανθος με γαλανα ματια.ομως το τυπο τον σημπαθησα και θα του κανω τη χαρι να αναρτυσσω το κημενο του (Μονο να του πω ότι εχει κανει ένα λαθος,το ονομα μου είνε Χοιρωνας,όχι Χειρωνας)
Επαναλαμβανο,δεν είναι δικο μου,μη φαω εγω τα βρησυδια δε λεη

Το κημενο....

ΤΙΤΛΟΣ "ΑΚΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΑΚΟ"
Η Solaris είχε πλησιάσει με τα καυτά χείλη της αυτά του Δομένικου και συνέχιζε να απαγγέλει Εμπειρίκο (με εντελώς προσωπικό και αυτοσχεδιαστικό στύλ).
Μετά την ανταλλαγή μερικών γρήγορων γλωσσόφιλων, συνέχισε σε καθοδική πορεία για να τιμήσει ολόκληρο το κορμί του Δομένικου, ξάφνου λίγο πρίν φτάσει στο επίμαχο σημείο το τηλέφωνο. Το τηλέφωνο, ΤΟ τηλέφωνο, ΤΟ Τηλέφωνο, ΤΟ ΤΗλέφωνο, ΤΟ ΤΗΛέφωνο, ΤΟ ΤΗΛΕφωνο, ΤΟ ΤΗΛΕΦωνο, ΤΟ ΤΗΛΕΦΩνο, ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝο, ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.Σε 0’31.54’’ (προσωπικό ρεκόρ) ο Δομενικός αναδύθηκε 14 επίπεδα ύπνου άρπαξε το κίνητό του και ψέλλισε:
- -Ναι ;
- -Έλα ρε μαλάκα , σε ξύπνησα ;
- -Ποιός ειναι ;
- -O Μήτσος1 είμαι ρε, κοιμόσουνα ;
- -......................
- -Δεν τη παλεύω ρε φίλε λέω να παραιτηθώ να πάνε να γαμηθούν οι μαλάκες, τους έχω βαρεθεί.
- -Τι ώρα είναι ;
- -08:30 γιατί ; κοιμόσουνα ;
- -Ναι ρε φίλε.......
Μέτα απο μια σύντομη 5λεπτή εξιστόρηση του εργασιακού βασανισμού του Μήτσου και 16 όμοιες καταφατικές απαντήσεις του Δομένικου (Ναι , Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι, Ναι).Ο ήρωας μας αποφάσισε να δώσει την βαθιά φιλοσοφική συμβουλή του στον φίλο του.
- -Νομίζω πώς το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να παραιτηθείς
- -Δίκιο έχεις ρε φίλε, καλά ,λοιπόν τα λεμέ....

Με ένα μιδίαμα ο Δομένικος σηκώθηκε από το κρεβάτι και κινήθηκε προς την τουαλέτα.
Το πρωϊνό χέσιμο αποτελούσε για τον Δομένικο ένα είδος ιεροτελεστίας με τεράστια βαρύτητα για το πώς θα κινηθεί η υπόλοιπη μέρα .Μετά από πολυετή πειράματα είχε αποφανθεί για τα ευεργετικά πνευμάτικα , πέραν των βιολογικών, ωφέλη της διαδικασίας.Την όλη αυτή διαδικασία και τα πλεονεκτήματα της τα είχε ως σωστός διανοούμενος κατηγοροποιήσει ώς εξής:

1.Το πρωϊνό χέσιμο είναι η μόνη ώρα της ημέρας κατά την οποία είχε την δυνατότητα να επεξεργαστεί καποιες σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό του και να καταλήξει σε βαρύγδουπα συμπερασματα.Δυστυχώς για τον Δ. την συγκεκριμένη στιγμή το μυαλό του τριβελιζόταν ανάμεσα στην χαμένη πίπα της Σολάρης και τα μαλακισμένα διλλήματα του Μήτσου. «Ανθρωπάκι....» σκέφτηκε, πολύ χαμηλό επίπεδο για να ασχολούμαι εγώ, ένας καλλιτέχνης- αρχισυντάκτης, μια τέλος πάντων πνευματική φιγούρα.
2.Επίσης το πρωϊνό χέσιμο είχε για τον Δ. (Δ.=Δομένικος για να μην κουραζόμαστε και να προχωράει η πλοκή) το βασικό πλεονέκτημα της εσωτερικής αναζήτησης.Η διαδικασία αυτή όπως και για κάθε πνευματικό άνθρωπο ήταν εξαιρετικά βαρύνουσα για τον Δ. ,οπότε και επιστράτευε όλα τα υπερσύγχρονα μεσα εκσκαφής που βρίσκονταν στο οπλοστάσιο του (τσάπες , μυστριά κτλ) για να αναμοχλεύει τα ίδια συμπεράσματα και να βρίσκει απαντήσεις αντάξιες ενός πνευματικού μπουρζουαζού στα φιλοσοφικά ερωτήματα που βασάνισαν την χθεσινοβραδυνή ουζοκατάνυξη του. Στην πραγματικότητα η τουαλέτα βόλευε για δύο (υπο)λόγους:


2.1.2.1Για να εντυπωσιάσει κάμια γκόμενα με τα ψαγμένα φιλοσοφιμένα σχόλια του έπρεπε η όλη διαδικασια να έχει κάποια ψύγματα διαλογισμού, να παραπέμπει σε ένα ανατολίτικο μοντέλο. Ο Δ. Με τον κύνδυνο να κατηγορηθεί ώς χίπις απο τον συγκάτοικο του (περίπτωση 2.2.) και επίσης επειδή η όλη διαδικασία της γιόγκα του φαινόταν εξαιρετικά επίπονη, είχε (πολύ περήφανος για το επίτευμα του) συμπυκνώσει την όλη διαδικσία σε ένα πρωϊνό 20λεπτο στη λεκάνη.Η μεγάλη του απογοήτευση στο όλο κόνσεπτ ήταν πως μάλλον κανένα απο τα trendy intellectual γκομενάκια που νταλαβεριζόταν θα έβρισκε την ανακάληψη του ενδιαφέρουσα.Οπότε η όλη διαδικασία τον βοηθούσε τουλάχιστο να πλάσει το κατάληλο ψαγμένο ύφος για αυτές τις περιπτώσεις και φυσικά δεν θα το άφηνε χωρίς εξάσκηση.

Συνέχεια της αφήγησης στην λεκάνη.

Πάνω που στο μυαλό του είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται η εικόνα της Σολάρης και μόλις διαμορφωνόταν η μορφή του επικείμενου ποιήματος που σκεφτόταν να κατασκευάσει (copy paste απο διάφορες ξεχασμένες ανθολογίες που είχε αγοράσει για να βάλει πάνω από το τζάκι) για να της αφιερώσει στην επόμενη ρομαντική συνεύρεση τους.....
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥ ΠΟΙΗΤΕΣ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΆΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΑ ΣΚΑΤΑ
ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ
Η πρωινή καταστροφή ολοκληρώθηκε με το ξυπνητήρι του συγκάτοικου.Σκατά στους ώρα μηδέν μουρμούρησε ο Δ. και πήγε προς την κουζίνα για τον καφέ του σκεπτόμενος μήπως μερικές υπερβολές του συγκάτοικου γίνονταν επίτηδες αλλά δεν τολμούσε να το αναφέρει γιατί το σκόρ δεν βόλευε και πολύ.Έτσι κι αλλιώς ήταν μια δύσκολη μέρα. Ο μήνας πλησίαζε στο τέλος του και αυτό σήμαινε να ζητήσει δανεικά από τους γονείς του, προϋπόθεση βασική αν ήθελε να συντηρήσει τον μποέμ τρόπο ζωης του.Η υπόθεση πρέπει να τονιστεί δεν ήταν απλή καθώς για να πετύχει τον στόχο του έπρεπε να διατηρήσει την ψυχραιμία του σε χιλιοακουσμένα μοτίβα τύπου «γιατί δεν τελείωσες την θεολογική σχολή να είσαι τώρα στο δημόσιο», ή «η μανούλα σου που τόσο ήθελε να σε δεί παππά».Σε κατάσταση πανικού θυμήθηκε την Σολάρης σε λάγνα στάση να του επαναλαμβάνει τα ανέκδοτα του Λαζόπουλου. «Σκάσε κι εσύ μωρή μαλακισμένη» φώναξε κοιτώντας με έντονο ύφος την καφετιέρα. Σήκωσε το κεφάλι του και είδε τον συγκάτοικο του να τον παρατηρεί από την άκρη της σκάλας με μάλλον διφορούμενο ύφος. Καλύτερα να πάω για μάθημα σκέφτηκε ο Δ. Το μάθημα την προκειμένη στιγμή φαινόταν η καλύτερη κίνηση της μέρας τουλάχιστον θα είχε μερικά πιτσιρίκια να τον ακούνε να τους δίνει συμβουλές «για να γίνουν καλύτεροι» δηλαδή πως να γίνουν πιό ηλίθιοι και από αυτόν και πολλές φορές να τον πιστεύουν κιόλας. Ότι και να συνέβαινε θα ήταν τονοτικό για τον διαλυμένο την στιγμή εκείνη εγωισμό του.Η εξουσία του λόγου, του ήταν πραγματικά συναρπαστική, θα περνούσε ένα τετράωρο χωρίς την παραμικρή διαφωνία ή χλευασμό στις απόψεις του (άλλο τώρα που λένε κάποιοι ότι τα παιδιά είναι ο αυστηρότερος κριτής, μάλλον δεν ξέρουν τι λένε).Ενθουσιασμένος στην ιδέα και με την αυτοπεποίθηση του στα κόκκινα αποφάσισε να δημοσιεύσει και ένα φιλολογικό πόνημα του με το περιεχόμενο του, τίγκα στην «συμπερασματική ηθική» στο προσωπικό του blog.

Σ.τ.Ε.

Πρόσωπα και καταστάσεις που αναφέρονται στο συγκεκριμένο διήγημα είναι προϊόν καθαρής (λέμε τώρα) διαστροφής και δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα.
Οποιοσδήποτε συνδέσει τον εαυτό του με πρόσωπα και καταστάσεις λυπόμαστε εκ της διευθύνσεως για λογαριασμό του αλλά όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται (πάσα στην Άντζελα ηταν αυτό.Άντε βούτηρο στο ψωμί σου)

1Μήτσος:Για περισσότερες πληροφορίες γύρω από το ψυχολογικό προφίλ του Μήτσου βλέπε το «Η αβάσταχτη μοναξιά του ανώνυμου σχολιαστή» (11 Φεβ 2008)
By loumboubamboula & mezcalin all rights reserved ©

Μηπως είναι πουλί; μήπως είναι αεροπλάνο; μπα είναι ο Κομήτης Μαέβιους που μπήκε μες στο πλάνο....

Ναι το ομολογώ έχω μεταμορφωθεί σε κομήτη στο Αβασάνιστο Τσίρκο (ουπς συγνώμη) Βάσανο....τόσες και τόσες μέρες απών.

Καταρχή συγνώμη συν-blogger Justelene για το καπέλωμα (κουσούρια που μου μείναν από το Τραγικό ιστολόγιο), απλά πολύ φοβάμαι οτι αν δε το γράψω σήμερα μπορεί να μη το γράψω ποτέ (sic).

Τι έγινε ρε παιδιά;

Πραγματικά έχω χάσει τη μπάλα, εδώ και μερικές μέρες προσπαθώ να προλάβω τις εξελίξεις και διαβάζω συνέχεια, ποστ και σχόλια. Χαμός! Θέματα πολλά και διάφορα, περί τέχνης ο λόγος, για την αξία της ανθρώπινης ζωής, για τον πολύπαθο διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας (ζουμε στο Ιραν της Ευρώπης), για την αριστερά της διαστροφής, τη λογοκρισία, τον ερωτικό παροξυσμό του babis, τη συνέντευξη του Παττακού (που δε πρόλαβα να διαβάσω). Συγκινήθηκα με το bastaka για ακόμη μια φορά, για τον Δάσκαλο, προσπάθησα να λύσω σπαζοκεφαλιές, πήρε κατι το αυτί μου για φήμες, απόλαυσα την μοναξιά του ανώνυμου σχολιαστή, έφαγα μια ντουζίνα σερενάτες (και τώρα πόσα κιλά αναρχικός είμαι;), αναρωτήθηκα για ακόμη μια φορά γιατί είμαι στο blog (αφού έχω τόοοοοοοσοοοοο καιρό να εμφανιστώ) και είπα να δηλώσω παρών. Ναι είμαι εδώ και υπάρχω, δε με κατάπιε ο μπύθουλας της μπλογκόσφαιρας. Απλά να!

Όλο αυτό τον καιρό δυστυχώς και ευτυχώς είμαι στο τρέξιμο και στη γύρα. Πολυήμερο ταξίδι Πάτρα - Σαλονίκη - Βέροια - Σαλονίκη - Πάτρα και μετά άντε πάλι στην Αθήνα, στο συνέδριο και κάθε μέρα Εξάρχεια - Φάληρο - Εξάρχεια, αλλά άξιζε το κόπο. Μόνο που δεν έμενε χρόνος για σερφάρισμα, ούτε καν για ένα πέρασμα από το Τσίρκο μας (μα με τη μαεστρία χρησιμοποιώ τον πληθυντικό!). Ήταν όμως πλούσιες, γεμάτες και ζωντανές μέρες και νύχτες παρέα με φίλους, γνωστούς, νέες γνωριμίες και συντρόφους και συντρόφισσες.

Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να ξεχάσω; Από την "χάι" συνταξιδιώτισα, στο αστικό, στη διαδρομή Πλ. Αριστοτέλους - 25η Μαρτίου που μου μιλούσε ακατάπαυστα για τις σπουδές της, τις δουλειές της, τους γονείς της, τον πρωην και νυν φίλο της, για το ότι δίνει κατακτήριες για να μπει στην Ψυχολογία, αν και φευγάτα τριάντα, για τη Σαμοθράκη και τους καταρράκτες της. Μέχρι την ανατριχίλα που ένιωσα όταν μένοντας παρέα με ένα σύντροφο, οι δυο μας, στα ορεινά του σταδίου, κατά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για τους προέδρους, γύρισε και μου είπε "Φίλε, ζούμε ένα ιστορικό συνέδριο της Αριστεράς". Τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά, μέσα σε τόσες λίγες μέρες, μακριά απο τους υπολογιστές, το δίκτυο και την τηλεοράση, εκεί που πραγματικά είναι η ζωή, έξω!

ΥΓ: Χα που νομίζατε (κάποιοι) ότι θα έγραφα για τον Βαλεντίνο. Δε θέλω να έχω καμμία σχέση με αυτό τον Άγιο, τον Προστάτη των ζαχαροπλαστών, των λουλουδάδικων και των εσιατορίων (και Βαλεντινογεύματα πλέον στην διάθεση του ερωτευμένου καταναλωτή!)

Χωρίς εισαγωγή, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς απολογίες…, ή μήπως όχι;

Ένεκα που σήμερα είναι 14 Φεβρουαρίου,

ένεκα που το τσίρκο έγινε βάσανο,

ένεκα η χθεσινή σούπα (πορεία, διαμαρτυρία, «δημοκρατικός δρόμος προς το σοσιαλισμό» ή όπως αλλιώς θέλετε/θέλουμε να το βαπτίσουμε αυτό που βιώσαμε πάλι χθες),

ας μελετήσουμε το πιο κάτω ποίημα του Κώστα Βάρναλη, ο οποίος γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας στις 14 Φεβρουαρίου του 1884.

Οι μοιραίοι

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!

(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.

Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Σκουπιδοφάγος 5 - Όταν δημιουργείς το ... τίποτα!

Αυτή τη φορά αντλώ το υλικό μου από ένα άρθρο που είχε δημοσιευτεί από τον Χρήστο Αίσωπου στη στήλη DEGAUSS του 1ου τεύχους του περιοδίκου On-Line της Ένωσης Μηχανικών Πληροφορικής και Επικοινωνιών Ελλάδος. Ο τίτλος του άρθρου είναι "Ο John Cage συνθέτει το 4'33''" και μπορεί κανείς να το βρει σε ηλεκτρονική μορφή από εδώ.
Την ιστορία που αφηγείται το άρθρο αυτό ήταν η πρώτη φορά που την άκουγα, και μου έκανε αρκετή εντύπωση: Στις 29 Αυγούστου του 1952, στο Woodstock της Νέας Υόρκης, ο David Tudor εκτέλεσε για πρώτη φορά το 4' 33'' του αμερικανού συνθέτη John Cage. Όσο περίεργο και αν φαίνεται αρχικά, το συγκεκριμένο κομμάτι είχει ένα πάρα πολύ δικαιολογημένο όνομα:

Το έργο αποτελείται από 4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα στα οποία ο πιανίστας δεν παίζει τίποτα.

Το άρθρο περιγράφει με πολύ όμορφο τρόπο το όλο συμβάν:

Ο Tudor τοποθέτησε τη χειρόγραφη παρτιτούρα, λευκές σελίδες ενός τυπικού πενταγράμμου, στο πιάνο και στάθηκε ανέκφραστος χρησιμοποιώντας ένα ρολόι για να μετρά τη διάρκεια κάθε μέρους. Η παρτιτούρα καθόριζε τρία μέρη, καθένα με διαφορετική διάρκεια που όμως προστιθέμενα ήταν 4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα. Ο Tudor σήμαινε τη λήξη κάθε μέρους κατεβάζοντας το καπάκι των πλήκτρων του πιάνου. Ο αέρας στα δένδρα εισέβαλλε στο πρώτο μέρος που διήρκεσε 30 δευτερόλεπτα. Σταγόνες βροχής άρχισαν να πέφτουν στην οροφή κατά τη διάρκεια του δευτέρου. Ο καλλιτέχνης κάθε τόσο γύριζε τις σελίδες της παρτιτούρας, πάντα χωρίς να παίζει τίποτα. Το ακροατήριο άρχισε να μουρμουρίζει. Με το τέλος του έργου ο Tudor σηκώθηκε και υποκλίθηκε και στην αίθουσα επικράτησε έντονη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση. Όλοι συμφώνησαν πως ο Cage αυτή τη φορά το είχε παρακάνει.

Προσπαθείστε να φανταστείτε τις φάτσες όλων αυτών που βρέθηκαν εκεί για να ακούσουν μια σπάνια εκτέλεση ενός εντελώς καινούριου και μυστηριώδους έργου ενός μεγάλου συνθέτη, όλη αυτή την ώρα που ο πιανίστας παρέμενε ακίνητος! Θα είχαν όλοι τους αυτή την έκφραση του "μα πού το πάει τελικά;" ή του "τώρα να γελάσω ή να τα σπάσω;". Η πλάκα θα είναι να είχαν πληρώσει και εισητήριο...
Αν ξεχάσουμε για λίγο το ανέραστο και απολίτιστο κοινό, θα δούμε ότι το να μην κάνεις τίποτα είναι τελικά μία μορφή τέχνης! Ο κύριος Cage δημιούργησε ένα κενό μουσικό κομμάτι για να αποκτήσει το θαυμασμό και το σεβασμό μας, μα παρόλα αυτά εμείς συνεχίζουμε να κατηγορούμε τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως ανίκανες, για το ίδιο πράγμα! Είναι ανίκανος ο κύριος Cage; Σε καμιά περίπτωση. Επομένως δεν είναι ανίκανες και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, που δεν κάνουν απολύτως τίποτα. :-)

Πέρα από την πλάκα, όποιος ενδιαφέρεται για να μάθει περισσότερα για τον John Cage μπορεί να διαβάσει το πλήρες άρθρο και να ρήξει μια ματία στη Wikipedia. Ο τύπος δεν έγινε γνωστός για το 4'33'' ούτε ήταν το μόνο έργο του. Τόσο η ζωή του όσο και η καλλιτεχνική του πορεία ήταν πλούσια και εκκεντρική.

Υπαρξιακή αγωνία (;):To be (in this blog) or not to be?

Διαβάζω για την αβάσταχτη μοναξιά του ανώνυμου σχολιαστή, για την αβάσταχτη ελαφρότητα του ψευδώνυμου σχολιαστή, για την αβάσταχτη ανορθογραφία της μπερδεμένης σερενάτας και νιώθω μιαν αβάσταχτη νοσταλγία για την εποχή που μπορούσα να βγω μια βόλτα στη γειτονιά και να μιλήσω με την πρώτη κυρά Κατίνα που θα έβρισκα μπροστά μου. Τι δουλειά έχω εγώ στις 12 η ώρα το βράδυ να γράφω μπροστά σ΄ένα κομπιούτερ αντί να είμαι σ΄ένα μπαράκι και να σκάω στα γέλια με τους φίλους μου; Μήπως είναι η αρχή του τέλους; Η αρχή του τέλους των νειάτων μου;Τι δουλειά έχουμε όλοι μ΄αυτά τα κολομηχανήματα; Νομίζω ότι είχε δίκιο ο Λαζόπουλος απόψε όταν έλεγε ότι ζούμε σε μια εποχή που φοβόμαστε μήπως πληγωθούμε. Φοβόμαστε να εκτεθούμε για να μη νιώσουμε ευάλωτοι και γι΄αυτό κρυβόμαστε πίσω από τα μηχανήματα και την ανωνυμία. Όμως τι ανώφελος είναι αυτός ο φόβος!Ετσι κι αλλιώς είναι τόσο εύκολο να φανεί το πραγματικό σου πρόσωπο πίσω από τη μάσκα. Πόσο μόνος και θυμωμένος μπορεί να νιώθεις γιατί ο διπλανός σου σκέφτεται διαφορετικά από σένα. Πόσο δειλός πρέπει να είσαι για να απειλείς ανώνυμα κάποιον ότι γνωρίζεις πού μένει και θα τον τιμωρήσεις που τόλμησε να είναι διαφορετικός από σένα. Πόσο ανέραστος και δυστυχισμένος είσαι για να θυμάσαι την πρώτη φορά που έκανες έρωτα σαν μια βρώμικη διαδικασία.
Κι εκεί που λέω – όχι δεν αντέχω άλλο αυτή τη βία των λέξεων , ξαφνικά πέφτω πάνω στους στίχους της :
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύείναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιον' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω...
Και με πόση χαρά μαντεύω τη γλυκειά θλίψη στα πρόσωπα που θυμούνται τις καμένες/χαμένες τους αγάπες... Την ανησυχία που διαισθάνομαι όταν λογοκρίνονται μη αποδεκτές ιδέες – «μήπως από αθώο προβατάκι γίνομαι κι εγώ λύκος χωρίς να το καταλάβω;».
Κι έτσι λέω ότι ίσως αξίζει να είμαι εδώ και όχι κάπου αλλού.
Θα δείξει...
Συγνώμη για τις λίγο σαστισμένες νυχτερινές σκέψεις μιας κουρασμένης συνοδοιπόρου σας. Τι κρίμα που δε θα είμαι μαζί σας στην αυριανή πορεία. Διαμαρτυρηθείτε και για μένα σας παρακαλώ.

Την αγάπη μου σε όλους

Solaris

Υ.Γ. Οσο για τη «λεπτεπίλεπτη πορσελάνινη κουκλίτσα» σας παραπέμπω στην ηρωίδα του Γυάλινου Κόσμου (Τενεσσή Ουίλιαμς). Και όσο για την πεολειχία, είναι ένα απο τα πιο ευγενικά σπορ που υπάρχουν - μαζί με το σκάκι, το κυνήγι της πεταλούδας ,το μπάντμινγκτον και άλλα συναφή. Ετσι, για να υποδαυλίσω τις φαντασιώσεις του blog… Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα μια εσάνς ερωτικού σανδαλόξυλου μέσα σε όλη αυτή τη βαρβατίλα.

H Σερενατα

Χθες βραδι ειπα να κανω μια βολτα στα εξαρχεια.Εκει που περνουσα μπροστα από μια παρεα αναρχικων που αραζανε στο πεζοδρομο,παρατιρησα ότι ηταν τρεις και τρωγανε και οι τρεις σερενατα.Χμ,περιεργο σκεφτηκα.Προχοραω λιγο παρακατω βλεπω αλλους τρεις,οι δυο τρωγανε σερενατα ,ο άλλος τιποτα.Χμμ.καταλαβα λεω από μεσα μου. Πιο κατω,και αφου ρευτηκα λιγη μπυρα,κοιταω και τι να δω.Ηταν τεσσερεις ,ο ενας ετρωγε σερενατα,αλλοι δυο χαζευανε τα βυζια μιας γκομενας…ο άλλος μασουλαγε ένα θριμπιτ όμως.Ωπα! τι εγινε τωρα ρε γαμωτο?σκεφτομαι από μεσα μου! αφου εγω ειχα καταληξει ότι ολοι οι αναρχικοι τρωνε σερενατα,ποιος είναι αυτος ο μαλακας με το θριμπιτ τωρα? τρελαθηκα,κατερευσαν όλα μεσα μου.Βαζω το χερι στη τσεπη,βγαζω εφτα εβρω- σε κερματα όλα.Δε γαμιεται λεω.παω στο πρωτο περιπτερο και του λεω «δωσμου ολες τις σερενατες που εχεις».Αυριο που θα πληρωθω ,θα παω να αγορασω και τις υπολυπες.

Η αβάσταχτη μοναξιά του ανώνυμου σχολιαστή

Το ξυπνητήρι χτυπάει επίμονα. Είναι κιόλας 7:30 το πρωί. Ο Μήτσος, σε μια κατάσταση πνευματικής διαύγειας κατά τη μετάβαση από τον ύπνο προς τον ξύπνιο ξεκινάει μια θεώρηση βγαλμένη από τα παλιά. «Ξέρε τον εχθρό σου» έλεγαν στην παρέα του, στα φοιτητικά του χρόνια. Τελικά το χειρότερο μέσο καταστολής και κοινωνικής συμμόρφωσης που χρησιμοποιεί ο σύγχρονος πολιτισμός δεν είναι ούτε η αστυνομία, ούτε τα ΜΜΕ. Είναι το ξυπνητήρι! Η πραγματικότητα όμως έκανε βίαια την είσοδό της στον εγκέφαλο του Μήτσου, επαναφέροντας όλες τις σκέψεις που τον κατακλύζουν. Εκνευρισμένος, βουτάει την παντόφλα και την εκσφενδονίζει προς την άθλια γιαπωνέζικη μικροσυσκευή. Φυσικά, αστοχεί, οπότε ο νέος ήχος που φιλοξενείται στο δωμάτιο εκτός του ξυπνητηριού, είναι η φωνή του που λέει «σκάσε, γαμώ τον αντίθεό σου!».

«Καφέ!» είναι η επόμενη σκέψη του. Σηκώνεται από το κρεβάτι και οδεύει προς την κουζίνα. Εκεί βρίσκεται η κοπέλα του με την οποία είναι ήδη δύο χρόνια. «Ρε Τζίνα, λέω να μην πάω στη δουλειά σήμερα. Είσαι για ένα στα γρήγορα;» της λέει κι αυτή, ξινίζοντας τα μούτρα της, τον κοιτάει με ένα απαξιωτικό βλέμμα και του απαντάει «καλά ρε Δημήτρη, πότε θα μεγαλώσεις;» Για κάποιο λόγο, αυτή η παρατήρηση του θύμισε την παλιά του ηλεκτρική κιθάρα, στην οποία ποτέ δεν «πρόλαβε» να γίνει καλός και τώρα κοσμούσε τον τοίχο του χωλ.

Τελικά, το μόνο γρήγορο που κατάκτησε ο Μήτσος το πρωί ήταν ο καφές που ήπιε με ταχύτητα σφηνακίου. Η διαδρομή προς τη δουλειά του είχε όλα τα συναρπαστικά που πρέπει να έχει μια τέτοια διαδρομή. Κορναρίσματα, μποτιλιάρισμα, μπινελίκια και άθλιο ραδιόφωνο. Συναρπαστικός όμως είναι και ο χώρος εργασίας του. Το κονσερβοποιημένο χαμόγελο του θυρωρού που τον καλοσωρίζει του δίνει άλλο ένα λόγο να συνεχίσει το μπινελίκωμα.

«Καλημέρα σας κύριε Δημήτρη» του λέει ο securitάς

«Καλή σας μέρα» απαντάει ο Μήτσος, ενώ σκέφτεται «της μάνας σου ο κώλος, μαντρόσκυλο».

Στο ασανσέρ τυχαίνει να συναντήσει την Ηρώ, η οποία του απευθύνει ένα ξερό «καλημέρα κύριε Αθανασίου». Της απαντάει στο ίδιο κλίμα, ενώ σκέφτεται πόσο κρίμα είναι να «ξοδεύονται» τέτοιες καμπύλες σε ταγιέρ και τυπικότητες, αντί σε «ελευθεριακές» διακοπές στη Γαύδο. Στον κυρίως χώρο εργασίας του τα πράγματα είναι ουσιαστικά τα ίδια, γαρνιρισμένα όμως και με τη σπαστική παρουσία του αφεντικού.

Το διαλειμματάκι για σνακ, τη μοναδική ευκαιρία που έχει να απεγκλωβιστεί από τις έγνοιες της δουλειάς και τα γαυγίσματα του αφεντικού είναι αναγκασμένος να πνίξει ανάμεσα σε δυο κουβέντες, η μία περί ποδοσφαίρου και η άλλη περί αυτοκινήτων. Και ενώ το μυαλό του βρίσκεται δέκα χρόνια πριν, στους μπάφους που έπινε σε παραλία του Κουφονησίου αγκαλιά με μια εξαιρετική κοπέλα, συλλαμβάνει τον εαυτό του να συμμετέχει στη συζήτηση λέγοντας «το δικό μου βγάζει 104 άλογα» ή άλλες παρόμοιες ατάκες.

Αργά το μεσημέρι σχολάει και η διαδρομή προς το σπίτι παίρνει ρεβάνς από τις προσδοκίες του. Όλοι πιστεύουμε ότι τελειώνοντας τη δουλειά το κακό έχει ολοκληρωθεί. Εκείνο που δε σκεφτόμαστε είναι ότι ένα άλλο κακό ξεκινάει…

Στο σπίτι είναι μόνος, μια και η Τζίνα την έχει κάνει για τους γονείς της. Θα κοιμηθεί εκεί απόψε το βράδυ. Αυτός, ξελιγωμένος της πείνας και μια και το ψυγείο είναι άδειο, στρέφεται πάλι προς το διαφημιστικό του «Ο καλός ο γύρος όλα τα αλέθει» (μεταφορές – μετακομίσεις εντέρου…). Μετά το φαΐ, κινείται μηχανικά προς τον καναπέ, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του λυμένη την απορία σχετικά με τη συνήθεια των γονιών του να κοιμούνται το μεσημέρι. «Χάνουν τη μισή τους ζωή με το μεσημεριανό ύπνο» σκεφτόταν τότε. Τώρα ξέρει… Μετά από ένα δίωρο σάπισμα καναπέ και ανοιχτής τηλεόρασης (την οποία άντεξε μόνο δέκα λεπτά· μετά αποκοιμήθηκε), ξυπνάει και αποφασίζει να κοινωνικοποιηθεί. Τηλεφωνάει στο Γιώργο («αλήθεια, έχω να τον πάρω τηλέφωνο από την προηγούμενη φορά που η Τζίνα πήγε για ύπνο στους δικούς της») και τον πετυχαίνει σπίτι.

«Έλα ρε Γιώργαρε! Τι λέει; Για πού είσαι σήμερα; Ψήνεσαι για βόλτα;»

«Μπα μωρέ, γάμα το. Είμαι λίγο πτώμα κι έχω να τελειώσω κι ένα project μέχρι αύριο. Μάλλον το πάω για ξενύχτι».

Το τηλέφωνο έκλεισε όταν ο νους του Μήτσου ταξίδευε ήδη στο λόφο του Στρέφη, αρκετά χρόνια πριν. Μετά από ένα κυνηγητό με την αστυνομία, κατόπιν πορείας, ο Γιώργος είχε σκάσει με δύο τελάρα μπύρες λέγοντας «Κορίτσια, αν δεν τις πιούμε όλες, δε φεύγει κανείς από δω! Δε θα ξεφτιλιστούμε σήμερα, μετά από τέτοιο σκηνικό!». Αντίστοιχες απορρίψεις και αναμνησιακά flashback είχαν και οι δύο επόμενες τηλεφωνικές απόπειρές του με το Θανάση και το Σταύρο.

Τελευταία λύση, το διαδίκτυο. Σα να γύρισε ένας διακόπτης μέσα του, ο Μήτσος αρχίζει και «φορτώνει». Του βγαίνει επιθετικότητα προς τους χρήστες. «Γαμημένοι internetάκηδες, αποβλακωμένοι και εφησυχασμένοι! Κάθεστε με τις ώρες και υποτίθεται ότι επικοινωνείτε! Θα σας στρώσω εγώ!», αποφασίζοντας να κατευθύνει όλο το συσσωρευμένο από την καθημερινότητα μένος του στην πιο ανώδυνη αντιπαράθεση που θα μπορούσε να συμβεί. Μπαίνει σε κάθε ιστοσελίδα που ξέρει, στήνοντας καντηλοειδή και ειρωνικά σχόλια σχετικά με οτιδήποτε και χρησιμοποιώντας διαφορετικά παρατσούκλια κάθε φορά (ανώνυμος, Μουσταφά, αρχιεπίσκοπος Spiderman, ξανθιά βιτσιόζα σκλάβα κά.). Σε κάποιον έπρεπε να δώσει ένα μάθημα και αφού δε μπορούσε να το δώσει στον εαυτό του, το έδωσε στους άλλους! Η βραδιά πέρασε συναρπαστικά. Κάποια στιγμή μάλιστα, βρέθηκε σε τέτοιον ενθουσιασμό που του φάνηκε πως είχε στύση. Ξαφνικά το ξυπνητήρι χτυπάει. Είναι κιόλας 7:30 το πρωί…

loumboubamboula & mezcalin

Φήμες....

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον γνώστο Μάκη...μέρες που είναι. για το clopyright ούτε λόγος...θα ξέρει ο Μάκης

Εν αρχή ήν ο Μάκης

Ο Μάκης δεν σφίγγεται στο χέσιμο. Κάνει ρεπορτάζ μέχρι να βγουν όλα στη φόρα

Ο Μάκης έχει σε DVD την Τσέκου να βιντεοσκοπεί το Ζαχόπουλο.

Ο Μάκης γνωρίζει για την διπλή ταυτότητα του Κλαρκ Κεντ. Ας δούμε το βιντεο...

Όταν γαμάς σε βλέπει ο Μάκης

Είδες τον Μάκη; Σε είδε πρώτος

Όταν ο Μάκης αγόρασε το σπίτι στην Εκάλη ξέπλυνε τις αμαρτίες των κατοίκων της

Ο Θεός δεν υπάρχει πια, πήδηξε από τον 4ο μετά από αποκαλυπτική εκπομπή του για το ρόλο του στα Σόδομα

Ο Μάκης είναι ο μεγάλος αδερφός του Μεγάλου Αδερφού.

Ο Μάκης έχει την κασέτα με το Προπατορικό Αμάρτημα. Γι' αυτό ο Θεός αναγκάστηκε να μας δώσει μια δεύτερη ευκαιρία με το Χριστό.

Ο Μάκης γνωρίζει τον άγνωστο στρατιώτη..

Ο Μάκης ξέρει το τελευταίο δεκαδικό του π.

Ο Μακης ξερει τι εκανες περσι το καλοκαιρι

Ο Σωκράτης ήπιε κώνιο γιατί θα τον έβγαζε ο Μάκης

Ο Μάκης έχει σε DVD το Big Bang. Μαζί με τα extras.

Ο Μάκης έστησε αυτή την σελίδα για να φακελώσει όσους τον ειρωνεύονται

Ο Μάκης ξέρει πως θα τελειωσει το lost

Ο Μάκης δεν αφήνει κανέναν καλεσμένο να μιλήσει γιατι ήδη ξέρει τι θέλουν να πουν.

Ο Μάκης μπορεί να διαβάζει αρχεία video σε οποιοδήποτε format χωρίς να έχει τα codec, με το μάτι

Αν ο Σάρουμαν είχε τον Μάκη για βοηθό, θα είχε βρει τον Φρόντο σε μία ώρα.

Ο Μακης τραβηξε το βιντεο απο τη βαφτιση του, μονος του.

Όταν ο Μάκης λούστηκε με Herbal Essences, το σαμπουάν είχε οργασμό.

Όταν ο Μάκης παίζει Call of Duty οι σφαίρες του σκοτώνουν παίχτες και σε άλλους servers.

O Νοστραδαμος δεν εβλεπε οραματα. Εβλεπε τα dvd του Μακη.

Η Στάση του Νίκα προκλήθηκε μετά από ρεπορτάζ του Μάκη για στημένες κούρσες

Ο Μάκης ξέρει τη μυστική συνταγή του Drambuie..

Αυτός που δεν ξέρει και νομίζει ότι ξέρει είναι ανόητος. Αυτός που ξέρει και γνωρίζει ότι ξέρει είναι ο Μάκης

H Kιμ έχει μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι έχει οργασμό. Ο Μάκης το ξέρει.

Makis knows Victoria's secret.

Ο Μάκης έχει σε video την δημιουργία της πρώτης βιντεοκάμερας.

Ο Μάκης έχει καταγράψει βίντεο στο οποίο φαίνεται ο Μάκης να καταγράφει σε βίντεο στο οποίο...

Ο Μάκης δέν έκανε πρόταση γάμου στην Κιμ. Της έδειξε το DVD του γάμου τους.

Ο Μάκης κατήγγειλε την καταπάτηση αιγιαλού από τον Μωυσή στην Ερυθρά Θάλασσα

Ο Μάκης δε χρησιμοποιεί το Google Earth. Το Google Earth χρησιμοποιεί το
Μάκη.

Ο Μάκης θα κρίνει το Χριστό στη Δευτέρα Παρουσία

Ο Μάκης τραβάει τα βίντεο του Μπιν Λάντεν

Ο Μάκης έχει κάνει λάθος μόνο μία φορά! Όταν νόμιζε πως έκανε λάθος...

Όταν ο Μάκ...τα λέμε αργότερα, έσκασε το FBI....

Ο Μάκης ξέρει πότε θα πάρει πρωτάθλημα η ΑΕΚ.

Ο Μάκης μιά φορά παρήγγειλε Big Mac στα Goody's. Και του το έδωσαν.

When I say jump you say how high. Όταν ο Μάκης λέει πήδα, πηδάς από τον 4ο.

Ο Μάκης δένει τα κορδόνια του με Γόρδιο Δεσμό.