ΟΜΑΔΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΡΑΓΚΕΣ

(και αρκετά γκολ στην πλάτη)

ΑΕΚ: 4

ΟΣΦΠ: 0

Δεν περίμενα κάτι τέτοιο, οπότε το ευχαριστήθηκα διπλά!

Το ξέρω ότι προβοκάρω, αλλά η γνώμη μου είναι ότι οι γαύροι δε θέλουν καμία λύπηση, σε καμία περίπτωση. Είμαι αντι-γαύρος και όσο περισσότερο με βρίζετε, τόσο εγώ δεν αλλάζω! Καιρός να δείξω και τον κακό μου χαρακτήρα (μόνο οι γαύροι θα τον δείχνουν δηλαδή;)

ΟΜΑΔΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΟΡΑΜΑΤΑ (και πολλά ράσα)

Όταν η Θρησκεία συναντά την Παιδεία και όταν και οι δύο μαζί συναντούν το Ποδόσφαιρο.
Δείτε κι αυτό:
http://www.imlarisis.gr/main.php?p=461&more=1
(μάλλον ο Νίκος Κωστένογλου ήταν απόφοιτος κάποιου απ’ αυτά τα κατηχητικά σχολεία).

Viva Larissa! Forza Thessalia!

OΜΑΔΑ ΜΕ λιγο οραμα.(κε πολλους μπαφους)

Η Καρδιτσαα- η πολη μας πρωτυπο-πρωτοπορει και στο τομεα του "αθλητισμου και των ναρκωτικων".
δειτε αυτο νταμπλγιουνταμπλγιουνταμπλγιου.anagennisiKarditsas.τζιαρ.
Γιατι και να μην ανεβει η ομαδα ποτε κατηγορια , οι μπαφοι δε τελειωνουν ποτε.
ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ ΣΟ ΓΗΠΕΔΟ!!
πι.ες. φερτε και καμια γκομενα μαζι ε,να παιρνουμε ματι στο ημιχρονο.

(μινι-αποκαλιψη)
ο Κομεντ Μοντερειτορ εινε ο ΚΛΑΡΚ ΓΚΕΙΜΠΛ!!!

ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΕ ΟΡΑΜΑ…

Η Πάτρα μας, η πόλη-πρότυπο, πρωτοπορεί και στον τομέα της παιδείας:

EKΠAIΔEYTHΡΙΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ"

Όσοι και όσες ενδιαφέρεστε να στείλετε τα παιδιά σας επισκεφθείτε την ιστοσελίδα:

http://www.ellinikianagennisi.gr/

Υ.Γ. Tragedian, μην το καθυστερείς καθόλου. Οι περισσότερες θέσεις για το επόμενο σχολικό έτος είναι καβατζαρισμένες. Μόλις που προλαβαίνεις να κάνεις κράτηση για τη μικρή…

Μήπως δεν τέλειωσε το καρναβάλι;

Το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί,

μάσκες πουλάνε στο παζάρι...

ΜΑΝΑ(blogger) ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ

Καταρχάς θα συνιστούσα λίγη Ψ Υ Χ Ρ Α Ι Μ Ι Α σε όλους μας .
Κατά δεύτερον καταλαμβάνω πραξικοπηματικά (σόρυ δημοκρατικές και άλλες δυνάμεις) τη θέση της Μαμάς του blog και αναλαμβάνω να τραβήξω αυτιά (μαζί και το δικό μου) και να σκουπίσω ματωμένες μύτες. Οι διαμαρτυρίες που θα επακολουθήσουν , ποσώς με ενδιαφέρουν – οι ανυπάκουοι θα τιμωρηθούν ακόμα πιο αυστηρά (μαστίγια,πυγοραπίσματα και λοιπά φετιχιστικά θα περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα συμμόρφωσης των επαναστατημένων υιών).
Ελάτε να παίξουμε όλα μαζί τα παιδάκια ένα ωραίο παιχνιδάκι. Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του συνομιλητή μας και χωρίς προκαταλήψεις και θερμοκεφαλισμούς να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοεί. Και στην τελική να του αφήσουμε το περιθώριο να έχει μια διαφορετική άποψη και αισθητική από τη δική μας. Είναι ανθρώπινο φυσικά να φουντώνουμε και να επιθυμούμε διακαώς να σπάσουμε το κεφάλι του αντιρρησία αλλά ευτυχώς έχουν περάσει αρκετές χιλιάδες χρόνια από την εποχή του παππού μας του Νεάντερταλ. Ας μην του σπάσουμε το κεφάλι λοιπόν-ας του πετάξουμε το γάντι στα μούτρα και ας επιδοθούμε σε επιχειρηματολογικές ξιφομαχίες και όσο μπορούμε ευφυείς διαλόγους (άλλωστε για ποιόν άλλον λόγο είμαστε εδώ;). Κι όταν αυτό δεν πετυχαίνει –γιατί προφανώς δεν είναι πάντα δυνατόν να πετυχαίνει-ας αναζητήσουμε κάποιον άλλον τρόπο να τα βρούμε και όχι τελοσπάντων να κουτσομπολεύουμε τις ξένες μανούλες και το τι έκαναν τον καιρό που ήταν νέες και όμορφες (εσένα ζωηρέ μου τρελιάρη θα σε βάλω στη γωνία με τη μύτη στον τοίχο και θα απαγγείλλεις 352.429.517 ποιήματα με αναφορές στην Μάνα π.χ. εκτός από την Μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται,Μανούλα θα φύγω θα πάω στα ξένα,Μάνα μου τα κλεφτόπουλα κλπ κλπ). Κι όσο για τον άλλο μου αγαπημένο διαδυκτιακό υιό loumboumbamboula του επιφυλάσσω μια ακόμα πιο σκληρή τιμωρία.Για τα επόμενα 365 βράδυα θα τον νανουρίζω με μεταφρασμένες ινδικές βέδες που τραγουδιούνται κάθε Καθαρή Δευτέρα στην πατρίδα της ηλεκτρονικής Μαμάς του (λέγε με λαρισοτυρναβοκάρδιτσο) και πάνε κάπως έτσι: Τις Μιγά - , άιντε καλέ,τις Μιγάλις Αποκριές /που ανάβουν τις φουτιές/και ζητούν , άιντε καλέ , και ζητούν να βρουν ψουλές για να σβήσουν τις φουτιές/Άναψε, άιντε καλέ, άναψε κι η Παναγιώτα,/άναψε κι η Παναγιώτα, κακαρίζει σαν την κότα/κι ανιβαί - , άιντε καλέ, κι ανιβαίνει κατιβαίνι/κι ανιβαίνει κατιβαίνι και την πούτσα δεν χουρταίνει/Μπρε μπρε μπρε του μπουρανί και τσ’ Χαλάτσαινας το μνι.Κι άλλα τέτοια πολλά από τα οποία μόνο ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ μπορούσε να βρει έμπνευση. Μετά από μια τέτοια κατήχηση το όνειρο της Μάνας ελπίζει να βγει αληθινό. Ο Γιός της επιτέλους θα βρει τη λύτρωση στην Υψηλή Ποίηση και θα προσανατολισθεί σε σαφείς αριστερές ιδεολογίες με στόχους και άποψη! Α, και να μην ξεχάσω! Η επόμενη τιμωρία του θα είναι να ποστάρει 27 φορές την ημέρα και να μην κακολογεί τα άλλα παιδάκια που -αν μη τι άλλο- κουράζονται λιγάκι να γράψουν έστω και «αβασάνιστους αριστερισμούς».
Τι να πω για το άλλο αγαπητό τέκνο – ονόματι justelene. Το καμάρι της Μάνας. Σκεπτόμενος ποιητής και μαχητικός στρατιώτης. Αλλά με μη επίγνωση της ελαφρότητας του Είναι των ανθρώπων. Επιθυμεί βαθιά να κάνει τον κόσμο καλύτερο όμως ίσως ξεχνάει ότι και ο ίδιος ο κόσμος θα πρέπει να θέλει να γίνει καλύτερος. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να τον τιμωρήσω πολύ αυστηρά. Αρκεί να ανεβάσει στο youtube τον εαυτό του να τραγουδά «Alone again» με αμερικάνικη μπαντάνα στο κεφάλι. Επειδή όμως νομίζω ότι σου ωφείλω Justelene μια πιο σοβαρή αντιμετώπιση των τεκταινόμενων των τελευταίων ημερών, έχω να πω τα εξής : οι ιδεολογικές διαφορές που διαφαίνονται στο blog είναι βαθιές και μου θυμίζουν αμυδρά τα διασπασμένα παρακλάδια του αριστερού χώρου που αποτελούν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Θα απογοητεύσω ίσως κάποιους εκθέτοντας σκέψεις(περισσότερο φόβους)σχετικά με την αποτελεσματικότητα και το αγαθό των προθέσεων του εν λόγω πολιτικού σχηματισμού. Γι’ αυτό και προτιμώ να παρατηρώ και να περιμένω τις εξελίξεις. Ετσι κι αλλιώς ο καιρός γαρ εγγύς. Πολύ γρήγορα θα επιβεβαιωθούν ή όχι οι ανησυχίες μας (ειλικρινά ελπίζω όχι).
Ψάχνω κι αυτό το παλιόπαιδο τον Χοίρο(να) για να του ρίξω μερικές ψιλές αλλά έχει μουλαρώσει επειδή είμαστε υπό καθεστώς κομέντ μοντερασιόν και κάνει απεργία ποσταρίσματος. Περίμενε βρε αφιλότιμο να σε ξετρυπώσω από καμιά γωνιά κι έχεις να φας της χρονιάς σου! Εσύ θα με πεθάνεις!(γνωστά μητρικά κλισέ)
Μέχρι εδώ ήμουν αρκετά politicaly correct ελπίζω (άλλωστε τι παράδειγμα θα δώσω στα παιδιά μου;). Από δω και πέρα όμως ξαναγίνομαι το χαμένο κορμί που ήμουν /είμαι /και θα είμαι . Αποποιούμαι τον ρόλο της Μάνας/Μητέρας/Μανούλας/Μαμάς και ρίχνω τα μωρά μου στη φωτιά. Βγάλτε τα πέρα μόνα σας σκατόπαιδα. Και μάλλον θα κάνουμε λίγο καιρό να τα ξαναπούμε.Πολύ και ωραίο ήλιο θα έχει εκεί έξω ,σύντομα.
Και ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε: πώς θα τιμωρηθεί η ίδια η συμπλεγματική/διαστροφική/πολυσχιδής μαμά που θέλοντας να συμβιβάσει καταστάσεις χρησιμοποίησε την γονεϊκή εξουσία τιμωρώντας με εξευτελιστικές τιμωρίες και νουθετώντας με συμπερασματικές ηθικολογίες; Μα πώς αλλιώς; Ακούγοντας τις γνωστές χριστοπαναγίες που ακούν συνήθως οι γονείς , προερχόμενες από όλα τα αντιμαχόμενα μέρη. Παιδιά αν γίνει αυτό , έχω πετύχει πραγματικά τον σκοπό μου. Εχετε βρει έναν κοινό εχθρό και για λίγο θα ξεχάσετε τις μεταξύ σας διαφορές. Μετά βέβαια θα συνεχίσετε πάλι.
Εν τω μεταξύ συνεχίζω να τραγουδάω θλιμμένα,μοναχικά τραγούδια που είναι μεταμφιεσμένα σε χαζοχαρούμενα ερωτικά και θυμάμαι ξανά τον παλιό μου κολλητό που έλεγε ότι η μουσική είναι ο μοναδικός σου φίλος μέχρι το τέλος.

I think that people are
The greatest fun
And I will be alone again tonight my dear

Τραγικό , που θα’ λεγε κι ο Tragedian.

Ευχάριστα ερωτικά τραγουδάκια 1

Alone Again Or?

Σε ηλικία 22 ετών (το 1967), ο Arthur Lee με τους Love έγραψε και ηχογράφησε το album "Forever Changes", ξεμπερδεύοντας έτσι μια και καλή με ιστορία, υστεροφημία, δημιουργία, ποίηση, μουσική, απεργίες, κλπ αβασάνιστα ερωτήματα που έχουν κατά καιρούς τεθεί στις προηγούμενες 104 αναρτήσεις. Ο Arthur Lee έφυγε από κοντά μας στις 3/8/2006 από καρκίνο.

Arthur Lee - Alone Again Or (Forever Changes Tour - 2003)

Σε ηλικία 22 ετών (το 1995) ο Tragedian έτρωγε μερικά από τα λεφτά του μπαμπά του και ήταν γραμμένος στα ΕΑΑΚ, ασκώντας κριτική επί παντός επιστητού και προσπαθώντας να πηδήξει καμιά συντρόφισσα που δεν είχε μεταφορικό μέσο για να φύγει μετά τη μάζωξη του σχήματος (Θέλεις να σε πετάξω κάπου?). Ο Tragedian δεν έχει φύγει ακόμα από κοντά μας. Ετοιμάζει δε, τη δικιά του απάντηση στον σιχαμένο μαύρο (τον Lee) που του έκλεψε τη δόξα...

Καλημέρα μας ή καλή μας μέρα.

έτσι που λες
μέρα απεργίας η σημερινή και ευκαιρία να βγάλω τον τσίπρα από μέσα μου (απεταξάμιν)

Ζούμε το χάσμα των γενεών της γενιάς μας με τη γενιά μας.
Στο μυαλό κάποιων από μας λέξεις όπως ρουφιάνος, απεργοσπάστης, φασίστας , τσιράκι, γλύφτης κλπ ηχούν ως οι χειρότερες προσβολές.
Σε άλλους πάλι (τους περισσότερους) δε λεν και πολλά. Προτιμούν να τους δώσουν ένα τέτοιο χαρακτηρισμό παρά να τους πουν μαλάκες.

Σήμερα λοιπόν τι κάνεις;
Βγαίνεις στο δρόμο για να φωνάξεις στους κουφούς ή λες πως "δουλεύω σε ιδιωτική εταιρεία και κανείς δεν απεργεί;" Ζούμε σε μια εποχή που η καταπίεση του συστήματος είτε είσαι δημόσιος - ιδιωτικός υπάλληλος δε σου επιτρέπει να απεργήσεις χωρίς συνέπειες, αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας σε κηνηγάνε χρέη, υποχρεώσεις κ.α.
Θα απαντήσουμε λοιπόν ή όχι;

Είναι η ώρα να πειστούμε και να πείσουμε όσους μπορούμε για τη δυνατότητα ενός διαφορετικού μέλλοντος ή όχι;
Γιατί τώρα θα μου πει ο χοίρωνας επειδή βγήκε ο αλέξης;
Κάτι είν κι αυτό. κάτι είναι και το 17% + 8% +2% συν & κκε & και λοιπών αριστεροοικολογων.
υπάρχει μια
μεγάλη μερίδα κόσμου που πιστεύει σε ένα διαφορετικό κόσμο - ζωή - μέλλον
κι ας έχει αυτή την τηλεόραση να του πιπιλίζει το μυαλό με αυτά που προβάλλει - πλασάρει (δε θα τα χαρακτηρίσω) .
οράματα, προοπτικές και όνειρα που οφείλει η γενιά μας να προωθήσει και που όλη η αριστερά δεν είναι αδύνατον να συνθέσει.

Ιδέες υπάρχουν χιλιάδες.
και ναι έχω πειστεί ότι ο αλέξης είναι απ τις λίγες ευκαιρίες που μας έχουν δωθεί.
Προσωπικά μου είναι αντιπαθής, αλλά όταν εξελέγει μας ζωντάνεψε την ελπίδα.
τρομάζω στην ιδέα ότι μπορεί να μην τα καταφέρει.
Άλλη προοπτική ανατροπής δε βλέπω στο σύντομο ορίζοντα μας και μετά θα φτάσει στο 99% η ομάδα της κοινωνίας που σα μόνο τρόπο και ιδεολογία ζωής της έχει τη λύση του σαλίγκαρου: "ανεβαίνω ψηλά γλύφοντας, έρποντας και με τα κέρατα του"

Σας χαιρετώ και παρεπιπτώντος παιδιά μην ανεβάζετε συνέχεια ποσταρίσματα και σχόλια δεν προλαβαίνουμε να διαβάζουμε, έχουμε και δουλειές να κάνουμε.

Άντε γεια τώρα, έχουμε να πάμε και στην πορεία .

ΤΕΡΜΑ (;) ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Η ΜΕ ΤΑ ΕΛΑΦΙΑ Η ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ (ΜΕΡΟΣ 1ο)

Ψάχνοντας τρόπο να προλογίσω αυτό το κείμενο, και ταυτόχρονα να δώσω εξήγηση για την ύπαρξη του ερωτηματικού στον τίτλο – σύνθημα που προηγείται, δεν μπορώ να μην χρησιμοποιήσω την λαϊκή έκφραση : Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.

Το ερώτημα βέβαια που τίθεται μετά από αυτό, είναι ποια είναι τα ράσα και κυρίως ποιος είναι ο παπάς…

Μπαίνοντας λοιπόν στο κυρίως θέμα, ήμουν πάντα της άποψης πως το να έχει κάποιος αντιεξουσιαστική συνείδηση και πρόθεση ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος (ή των υπαρχόντων συστημάτων αν προτιμάτε, για να μην αποκλείσουμε και τα …φίλτατα ολοκληρωτικά καθεστώτα του δήθεν υπαρκτού σοσιαλισμού) - με κατεύθυνση τη γαλούχηση του κόσμου προς την ιδέα της αυτοδιαχείρισης και με έννοιες όπως ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία ζωής, ελευθερία σκέψης – δεν προϋποθέτει να είσαι με τα ελάφια και αντιστρόφως. Αν και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, είναι απίθανο κάποιος να φτάσει στο σημείο να ταυτιστεί με τα ελάφια, χωρίς πρώτα να έχει συνειδητοποιήσει αυτή την αναγκαιότητα και να αγωνίζεται προς αυτή την κατεύθυνση με αγνότητα εφήβου, και μάλλον χωρίς μανία ουτοπιστή (αν εξαιρέσουμε φυσικά τους προβοκάτορες του συστήματος, την ύπαρξη των οποίων θα ήταν χαζό να αρνηθούμε και να αγνοήσουμε).

Ένα δεύτερο ερώτημα που προκύπτει - αυτή τη φορά από αυτό καθαυτό το σύνθημα - είναι ποιοι κρύβονται πίσω από τις γραβάτες. Σε μια πρώτη ανάγνωση λοιπόν, οι γραβάτες κρύβουν πίσω τους αυτούς που κρατούν την τύχη του κόσμου στα χέρια τους, ήτοι τραπεζίτες, εργολάβοι, πολυεθνικές και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις!!!

Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως, θα πρέπει να συμπεριληφθούν και εκείνες οι δυνάμεις που αφενός φροντίζουν για την φύλαξη και διατήρηση του συστήματος (βλέπε άπαντα τα κυβερνητικά σχήματα), αφετέρου - με ή χωρίς πρόθεση (αυτό είναι για μένα ένα σημαντικό ζήτημα) – βοηθούν στη διαιώνισή του, συμμετέχοντας στο στημένο παιχνίδι του κοινοβουλευτισμού (βλέπε άπαντα τα αστικά και κομμουνιστικά κόμματα). Και δυστυχώς δεν πρέπει να εξαιρέσουμε ευθυνών και όλους εμάς τους απλούς πολίτες της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου, που λίγο πολύ βολευόμαστε με τη δυνατότητα – ή έστω την υποψία δυνατότητας – να φοράμε που και που κι εμείς καμιά γραβάτα, αδιαφορώντας για το αν ο διπλανός μας (είναι κάπως χριστιανικό αυτό, αλλά μάλλον έτσι είναι) ζει ή πεθαίνει, και πολύ περισσότερο για το αν αύριο ζούμε ή πεθαίνουμε εμείς.

Τελειώνοντας αυτή την πρώτη προσέγγιση σχετικά με το σύνθημα του τίτλου, αποκαλύπτομαι και δηλώνω πως διατηρώ μέσα μου το ερωτηματικό, κυρίως γιατί θέλω να πιστεύω πεισματικά και ίσως ουτοπικά ή ουμανιστικά, πως ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός ακόμα και μέσα από αυτή τη διαχείριση του συστήματος από αριστερές συμμαχίες, με γνώμονα – ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ – την αξιοπρέπεια και το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, πως οι διεκδικήσεις μας – αν πραγματικά θέλουμε να υλοποιηθούν τα όνειρά μας - μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας οδηγήσουν να γίνουμε ελάφια...

Υ.Γ.1 : Καλωσορίζω στην παρέα μας το σύντροφο Magiakofski, και δηλώνω συμμετοχή στις δράσεις που προτείνει.

Υ.Γ.2 : ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ

ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΤΗΝ ΗΤΤΑ

Ρε μη σας παίρνει από κάτω

Σας καταλαβαίνω. Έρχεται ο άγιος πάσχας, νηστεύετε, θα πεθάνει κι ο χριστούλης αλλά μη μασάτε.
Έχουμε και ευχάριστα. Τη βδομάδα αυτή θα λυθεί μια και καλή το ασφαλιστικό και θα έχουμε πλέον μια σιγουριά για το μέλλον μας.
Βγέιτε λοιπόν στους δρόμους να χαρείτε ανέμελοι την άνοιξη και αν συναντήσετε και καμιά πορεία και σας καθυστερήσει μην τους αφήσετε να σας χαλάσουν τη διάθεση.

Έλα να ξυπνάμε...
που σαι ρε χοίρωνα να βριστούμε λιγάκι; μου λειψες.

Μια και κανείς δεν έθιξε το ζήτημα του προκάτ διονυσιασμού που συμβαίνει την πρώιμη άνοιξη κάθε χρόνο, και μια και είναι η περίοδος του λυρισμού για το μπλόγκ ένα έμμετρο (σχεδόν) απο ένα φίλο που πιστεύω πως τα λέει πολύ ωραία.

εν αναμονή

αυτός που ξέρει να διαβάζει

τα σύμβολα και τα ανάγλυφα

στις ταράτσες των πολυκατοικιών

στις μαύρες λωρίδες της ασφάλτου

στα θρυψαλιασμένα πάρκα…

θεάμενα από ψηλά

είναι τυχερός…

προτείνω λοιπόν να κάμουμε άρπες

τα μπουγαδοσύρματα

έτσι, τραγουδώντας και χορεύοντας

αυτό το καρναβάλι

- μαζί και οι απεργοί οδοκαθαριστές -

πάνω στα ατελείωτα σκουπίδια

της πόλης

ω, μην ανησυχείτε δεν πρόκειται

να ταράξω τον ύπνο σας εφέτο

- γενναίοι κι ανδρειωμένοι

και γιατί όχι, καλοπληρωμένοι

αυτής της ιστορίας -

απλά δεν βρίσκω το λόγο

να παραμένω βουβός και φοβισμένος

η άνοιξη θα κάμει το κύκλο της

και θα βρεθούν

ανθισμένα τα σώματα μας

θα με ρωτήσεις το πως και το γιατί

σχεδόν πάντα έτσι γίνεται

μα σου απαντώ ψάξε γύρω σου

- κι ας λέω πως βλέπω την καταφρόνια

και πάλι δεν την γνωρίζω -

ψάξε γύρω σου κι οσφρήσου

το κάλεσμά της

πάτρα 10/3/2008

αριστείδης δρακόπουλος

Στο...Κιότο

Είναι και πάλι στο προσκήνιο το θέμα της συμμόρφωσης της Ελλάδας στο Πρωτόκολλο του Κιότο – μείωση των εκπομπών αερίων. Τον Ιανουάριο υπήρξε ανταλλαγή δηλώσεων, μέσω των ΜΜΕ, μεταξύ του Έλληνα Ευρωπαίου Επιτρόπου Περιβάλλοντος, Σταύρο Δήμα, και του ΥΠΕΧΩΔΕ, Γιώργου Σουφλιά. Ο πρώτος επεσήμανε ότι τα στοιχεία που δίνει η Ελλάδα δεν είναι σύμφωνα με τους συμφωνημένους κανόνες μέτρησης, αλλά τα πραγματικά είναι τέτοια που κινδυνεύει το σύνολο της ΕΕ να είναι εκτός συμφωνημένου στόχου (σχετικά αποφασίζει η αρμόδια επιτροπή του ΟΗΕ στα μέσα Απριλίου 2008). Η ΕΕ είχε ζητήσει από τα κράτη-μέλη το 2007 να θέσουν ως στόχο τη μείωση των εκπομπών περεταίρω κατά 30% έως το 2020 κάτι το οποίο δεν είναι πραγματοποιήσιμο με τα σημερινά δεδομένα. Ο δεύτερος απάντησε λέγοντας ότι τα στοιχεία έρχονται από το 1996-1997 και επομένως βαρύνουν προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και ότι υπάρχει ακόμα χρόνος για επίλυση του προβλήματος, μέχρι την απόφαση του ΟΗΕ.

Ακόμα και σήμερα το ΥΠΕΧΩΔΕ δεν έχει ενημερώσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Περιβάλλοντος αν και εξακολουθεί να δηλώνει έτοιμο για την απόφαση. Η τελευταία υποβολή Εθνικού Σχεδίου Κατανομής Δικαιωμάτων Εκπομπών Αερίου από το ΥΠΕΧΩΔΕ στην ΕΕ ήταν τον Δεκέμβριο του 2004, με καθυστέρηση 12 μηνών.

Από το σύνολο των 141 κρατών που έχουν υπογράψει το Πρωτόκολλο του Κιότο, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που έχει παραπεμφθεί στον ΟΗΕ.

Αφιέρωση στην φίλη (ξέρει αυτή) που υποφέρει σήμερα. Όλα θα πάνε καλά μικρή μου :-)

Με εν γνώση μου τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ από γραφική έως χαζορομαντική και να παρεξηγηθώ για άλλη μια φορά αναρτώ αυτό το ποίημα (εντάξει ξέρω το παρακάναμε με την ποίηση αλλά τι να κάνουμε – οι ποιητές τα έχουν πει όλα πριν από μας για μας! ). Σε μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσουμε τι είναι σημαντικό και τι όχι σ’ αυτή την κολοζωή που βρεθήκαμε όλοι μαζί παρέα. Τι σημασία έχει αν είσαι τσιπράκι , μηδενιστής , αναρχοαυτόνομος , άνδρας , γυναίκα , τρανσέξουαλ , κομμουνιστής , (ακόμα και) φασίστας - και άλλα πολλά ακόμα; Μερικά πράγματα είναι κοινά για όλους.
Εύχομαι μια πολύ καλή ημέρα.


Αργοπεθαίνει
Όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας
Επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές
Όποιος δεν αλλάζει περπατησιά
Όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του
Όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
Όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι
Όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του
Όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα
για να κυνηγήσει ένα όνειρο
Όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του
να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές

Αργοπεθαίνει
Όποιος δεν ταξιδεύει
Όποιος δεν διαβάζει
Όποιος δεν ακούει μουσική
Όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του

Αργοπεθαίνει
Όποιος καταστρέφει τον έρωτά του
Όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν
Όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του
Ή για την ασταμάτητη βροχή

Αργοπεθαίνει
Όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα πριν την αρχίσει
Όποιος δε ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε το Θάνατο σε μικρές δόσεις όταν θυμόμαστε πάντοτε, ότι για να είσαι
ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη απο το απλό γεγονός της αναπνοής….

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.


PABLO NERUDA


Υ.Γ. Περιμένω παιδιά να με κανιβαλίσετε. Σας προειδοποιώ όμως: θα αντισταθώ!

Στις χαραυγες ξεχνιέμαι...

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ

στο καρναβάλι ετούτο

μόνο μια απόχη να τρυγώ

της θάλασσας την πονηριά

και της σιωπής τον πλούτο.

Bάρα καλή, βάρα γερή

μια ντουφεκιά ζαχαρωτή

κι άσε να νοιώσει η γαλαρία

του χαρτοπόλεμου τη βία.

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ

τη λογική απαρνιέμαι,

μ' ένα σαράκι αρμένικο

για δρόμους που δε θέλησα

στις χαραυγές ξεχνιέμαι.

Bάστα το νου, βάστα το νου

να μην γκρινιάξει του καιρού

πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα

και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.

15% για την ανεργία!

Κουβέντιαζα προχθές με μια φίλη μου σχετικά με το επάγγελμα του τραπεζικού υπαλλήλου (σε ταμείο). Μέσα στα πλεονεκτήματα που μου παρέθεσε ήταν και το επίδομα για βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, με το οποίο οι επαγγελματίες του κλάδου αμείβονται. Αληθεύει, ρε παιδιά, ότι οι ταμίες των τραπεζών και γενικά οι ταμίες παίρνουν τέτοιο επίδομα; Για να ξέρω (χωρίς παρεξήγηση) αν θα τρελαθώ ή όχι! Anyway, η κουβέντα συνεχίστηκε και τελικά καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως βαρύ και ανθυγιεινό θα έπρεπε να θεωρείται το επάγγελμα του… άνεργου. Ίσως θα έπρεπε να το χαρακτηρίσω λειτούργημα κι όχι επάγγελμα, αλλά όπως και να ‘χει, είναι σίγουρα βαρύ και ανθυγιεινό. Επειδή αρκετά μέλη αυτού του blog έχουν δείξει στο παρελθόν ιδιαίτερη ευαισθησία στο ζήτημα της ανεργίας (βλ. κείμενα για χλιδάνεργους), παίρνω το θάρρος να παραθέσω μερικά επιχειρήματα υπέρ της άποψής μου.

Καταρχάς, ένας άνεργος νιώθει μη χρήσιμος. Και δε φταίει αυτός γι’ αυτό· φταίει η κοινωνία με τα πρότυπα και τις αξίες που προβάλλει. Ένας άνθρωπος θεωρείται χρήσιμος μόνο όταν εργάζεται παραγωγικά, μόνο όταν ασχολείται με κάτι που έχει ανταλλακτική αξία. Μέσα στο συγκεκριμένο κλίμα, είναι πιθανό ο άνεργος να βρεθεί σε ψυχολογική τρικυμία, χάνοντας τελικά την ψυχική του υγεία. Πιστεύεται ότι κάποιες περιπτώσεις πρόωρα εμφανιζόμενου συνδρόμου Alzheimer έχουν σαν αφετηρία τέτοιες ψυχικές διαταραχές.

Ύστερα, ένας άνεργος έχει άπλετο ελεύθερο χρόνο. Αν δεν τον εκμεταλλευτεί σωστά (πχ. με γυμναστήρια για να χτίσει μούσκουλα, με σεμινάρια διαλογισμού ή με μαθήματα ινδικής γλυπτικής), είναι πιθανό να πέσει στην πλήξη ή, ακόμα χειρότερα, στην ενδοσκόπηση. Και οι δύο προαναφερθείσες καταστάσεις είναι ιδιαίτερα βαριές, μια και μπορεί να οδηγήσουν σε κατάθλιψη, ενοχικά συμπλέγματα και μανία καταδίωξης.

Η περίσσεια ελεύθερου χρόνου εγκυμονεί έναν ακόμα κίνδυνο. Πολλά τσιγάρα! Είναι περιττό να μπούμε στη διαδικασία επεξήγησης των βλαπτικών συνεπειών του καπνίσματος. Πάνω-κάτω είναι γνωστές. Ταυτόχρονα, ο άνεργος, μην έχοντας πώς να σκοτώσει το χρόνο του, μην έχοντας πρωινό ξύπνημα και όντας ξεκούραστος λόγω έλλειψης δουλειάς, έχει καθημερινά την ευκαιρία να βγαίνει τα βράδια σε μπαράκια και καπηλειά. Στα μέρη αυτά, πίνει σα ζώο, προσπαθώντας να ξεχάσει τη βαριά του μοίρα. Ειδικά ο συνδυασμός τσιγάρου και ποτού έχει αποδειχθεί ακόμα πιο καρκινογόνος παράγοντας. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε ότι ένας άνεργος συνήθως δε συνοδεύεται στις εξόδους του (οι υπόλοιποι δουλεύουν αύριο), καταλαβαίνουμε ότι άλλες ψυχικές διαταραχές, με κυριότερο το σύνδρομο της χρόνιας εσωστρέφειας/αντικοινωνικότητας, είναι άμεσα ορατές.

Ορατές είναι όμως και οι οφθαλμολογικές διαταραχές, από την υπερβολική έκθεση του ατόμου μπροστά σε οθόνες (τηλεόραση ή υπολογιστή). Όσο για τα αυχενικά σύνδρομα και την επιρρέπεια στους τεχνητούς παραδείσους των ναρκωτικών, θεωρώ περιττό να προβώ σε οποιοδήποτε σχολιασμό.

Η κακή εικόνα του άνεργου (ψυχική και σωματική) τον καθιστά μη ελκυστικό στο έτερο φύλο. Η έλλειψη σεξουαλικής δραστηριότητας ευθύνεται για γενετήσιες βλάβες, αλλά το ακόμα χειρότερο είναι ότι ενισχύει το χρόνιο κρατικό πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, όπου κάτι γειτονικά τσουτσέκια διεκδικούν ύπουλα περιοχές της πατρίδας μας, με αποκορύφωμα τη Μακεδονία μας, είναι ανεπίτρεπτο να αφήσουμε αβοήθητους τους άνεργους. Το επίδομα βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων θα μπορούσε να δράσει ως κίνητρο προς μια κατεύθυνση συνεύρεσης με το όραμα της τεκνοποίησης.

Θα ήθελα, τέλος, να κάνω μια απαραίτητη διευκρίνιση. Το επίδομα βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων θα έπρεπε να δίνεται σε κάθε άνεργο, επιπρόσθετα του επιδόματος ανεργίας. Μόνο έτσι ένας άνεργος μπορεί να σταθεί στα πόδια του, προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο το maximum των δυνατοτήτων του.

Η ανεργία είναι δικαίωμα! Ραντεβού στους δρόμους!

Ετοσ 20018 μουχου (φουτουριστικον)

Είναι Κιριακη το Ετος 2018ον και εχο παη μια βολτα στα αγαπημενα μου Εξαρχεια.Εκη που περπατουσα σκηφτος και αναμεσα από τα αραγμενα τραπεζια ,μου τραβηκσε τη προσοχη ένα ζεβγαρι πουτσακονοντουσαν εντονα.Ο τυπος ηταν ετημος να τη χαστουκησει τη γκομενα (κρατουσε ένα χαστουκοψαρο) κσι η γκομενα ετημη να βαλη τα κλαματα (κρατουσε μια μασκα που από τα ματια κηλουσαν δακρια).Πλισιασα πιο κοντα για να ακουσο τη λεγανε και…τοτε τρελαθικα!Γιατι δεν ακουγα τιποτα! Ρε μπασκε και ηνε κοφαλαλη(κε οι δυο)?? σκεφτηκα.
Κε σηνεχησα τη βολτα μου.
Στο διπλανο τραπεζακι ομοςς ξαναεπεσα σε μια παρεα που ηταν κοφαλαλη (ολοι) γιατι ηταν τρης φιλη(3) που ο ενας μηλουσε και οι άλλη(δυο) γελουσανε.
Πλισιασα πιο κοντα και παλι δεν ακουγα τιποτα ομος.Κηταξα και πανο από τα κεφαλια τους να δο μηπως ηταν κανενα συνεφακι και εκη μεσα ηχε τις ατακες τους (ηπα μηπος ητανε τιποτα ηροες κομικ που ξεγλιστρισανε από τα γκατερ.. γιατι πριν ηχα παρη κε κατι τριπακια κε δε θελη πολύ ο ανθροπος να καη) αλλα δεν ητανε χαρΤινη ηροες τελικα.
Μη τα πολιλογο- γιατι εχο βαληκαι οριο 5 λεπτα το κάθε ποστ που γραφο- στεκομε μπροστα τους και αρχιζο να φοναζο «γιατι δε σας ακουωωω?? ΓΙΑΤΙΙΙΙ??»
ΟΙ τυπη (και οι 3 και το ζευγαρι) με κηταξανε εντρομη (ολοι τουσ) και με το δαχτιλο στο στομα μου κανανε το συμα του «Σσσσουτ». μετα ενας εγραψε κατι σε ένα χαρτη και μου το εδοσε να το διαβασω.
Εγραφε τα εξη- και τορ απου το σκεφτομε ανατρηχιαζο ε-

«Ειμαστε υπο καθεστως Comment Moderation.Οτι λεμε πρεπει πρωτα να εγκριθει από τον Comment Moderator που εχει αναλαβει τη διαχειριση του λογου μας.Αν γινουν δεκτες οι συνομιλιες μας και θες να ακουσεις τι λεγαμε ξαναπερνα αυριο και ζητα από τη διευθυνση τις εγκρινομενες συνομιλιες..Μιχαλης».

4 λεπτα και 43 δεφτερολεφτα ..ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ. ΕΦΧΑΡΙΣΤΟ.

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

(απόδειξη τα τρία μπαλάκια που έφαγε ο γαύρος από την Τσέλσι)

Το ατόπημα στο οποίο έχουν υποπέσει οι ανά τους αιώνες ιστορικοί είναι η ανάλωσή τους σε στοιχεία που έχουν να κάνουν με την κοινή αντίληψη. Για παράδειγμα, προκειμένου να ταυτοποιήσουν την κοινή ρίζα δύο λαών, ενός παλαιού και ενός σύγχρονου, στηρίζονται σε συμπεράσματα που προκύπτουν από αναλύσεις πάνω στα γραπτά κείμενα που έχουν διασωθεί, στα ευρήματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, στη γεωγραφική εξάπλωση κά. Αγνοούν όμως τη γονιδιακή διάσταση του ζητήματος. Πολλά από τα χαρακτηριστικά κάθε λαού είναι κωδικοποιημένα στη διπλή έλικα του DNA των ανθρώπων που τον απαρτίζουν και κληρονομούνται από γενιά σε γενιά, αναλλοίωτα. Αν αντιπαραβάλουμε τους σύγχρονους Έλληνες με τους αρχαίους Μακεδόνες οδηγούμαστε στη διαπίστωση ότι χαρακτηριστικά όπως η λεβεντιά, το παράστημα, το ψυχικό σθένος, ο πατριωτισμός, η αυταπάρνηση, το φυσικό κάλλος και η (ευγενής) άμιλλα είναι κοινά ανάμεσά στους δύο αυτούς λαούς. Μεμονωμένα χαρακτηριστικά ανακαλύπτουμε και σε άλλους λαούς, αλλά το μοναδικό και δυσεύρετο συνδυασμό όλων των ανωτέρω μπορούμε να βρούμε μόνο στους αρχαίους Μακεδόνες και στους Νεοέλληνες.

Απόδειξη αποτελεί η ένδοξη εντεκάδα των Μακεδονομάχων του Ολυμπιακού. Ως γνήσια φάλαγγα με τις σάρισες στο χέρι, ξεχύθηκαν σα λιοντάρια στο πεδίο της μάχης, όπου μάζεψαν τρία τόπια. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Το ψυχικό σθένος (Πάντος), την αυταπάρνηση (Λούα Λούα – με την εθελούσια απουσία του, άφησε τη δόξα στους υπόλοιπους Μακεδονομάχους), το φυσικό κάλλος (Άντζας), τον πατριωτισμό (Λεντέσμα), την άμιλλα (Τζόρτζεβιτς), τη λεβεντιά (Νικοπολίδης), το παράστημα (Μπελούσι); Ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος, ο sir Τάκης Λεμονής, έχοντας μια καλοκουρδισμένη πολεμική μηχανή, άλωσε το κάστρο της Τσέλσι, αφήνοντας άφωνους τους απολίτιστους Βρετανούς και τα υπόλοιπα Κέλτικα φύλα. Αν δεν είχαμε να κάνουμε με γνήσιους απογόνους του Φίλιππου, το σκορ θα ήταν τουλάχιστον 6-0. Φαντάζεστε τίποτα ανερμάτιστους FYROMίτες χωρίς ένδοξο παρελθόν, χωρίς 1821, χωρίς Ζαχαριάδη, χωρίς Γιώργο Νταλάρα και Μαρινέλλα, χωρίς πρώτη θέση στη Γιουροβίζιον και χωρίς Άννα Βερούλη, να μάχονται εναντίον του βάρβαρου όχλου της Τσέλσι; Θα είχαν κατατροπωθεί, δίχως έλεος! Ας το έχουν αυτό στο νου τους οι απανταχού υποψήφιοι σφετεριστές της εδαφικής μας ακεραιότητας και ας ξέρουν ότι με αντίστοιχη ορμή θα αντιμετωπιστεί οποιοσδήποτε έξωθεν κίνδυνος, είτε από ανατολάς είτε από βορράν!

ΥΓ. Ο Πατσατζόγλου, γνήσιος απόγονος του Φειδιπίδη, έτρεξε περίπου 14592 μέτρα κατά τη διάρκεια του αγώνα, τη στιγμή που ένας FYROMίτης θα χρειαζόταν τουλάχιστον τρεις ώρες για να καλύψει την ίδια απόσταση. Από μια πρόχειρη στατιστική διαπιστώνουμε ότι ο Patsa, κάθε 5000 μέτρα περίπου, ρουφάει κι από ένα γκολάκι.

loumboubamboula + mezcalin

κ ύστερα (δις) κι ας μην υπάρχει ύστερα

Η ομαδική αυτοκτονία μπορεί να είναι και κάποια λύση

Χαιρετώ παλιούς συναγωνιστές συντρόφους προδότες και λοιπούς άγνωστους
θα ήθελα να θέσω 4 ερωτήσεις
Γιατί ζούμε ;
Γιατί τρέχουμε σαν παλαβοί όλη μέρα;
Πραγματοποιούμε τα όνειρα μας ;
Γιατί οι γονείς μας ,μας είπαν ότι ο κόσμος είναι καλός ;
άντε και ένα αφιερωμένο στον μπάστακας
Θα ήθελα να πιστέψω σε μια ελπίδα
σε κάτι που θα αλλάξει την γαμημένη πραγματικότητα
που βλέπω γύρω μου
θα ήθελα να μαζευτούν φίλοι και γνωστοί να στήσουμε
την Ιθάκη αλλά που, έχουμε αλλάξει τόσο πολύ
από εκεί και πέρα θα ήθελα ένα λόγο να πολεμήσω με όλες τις δυνάμεις μου να κάνω το κόσμο καλύτερο Υπάρχει;
κυρίες και κύριοι
Ως προς την διαχείριση κάντε μια ψηφοφορία :

πότε ήταν η τελευταία φορά που αισθανθήκατε ευτυχισμένοι;
Ποτέ πάνε χρόνια πρόσφατα κάθε πρωί

πότε ήταν η τελευταία φορά που ΧΑΡΗΚΑΤΕ με κάτι, οτιδήποτε

πότε ήταν η τελευταία φορά που αισθανθήκατε χρήσιμοι και αναγκαίοι για κάποιον ή κάτι

πότε πλύνατε τελευταία φορά τα σώβρακα σας

Υπάρχει Ελπίδα η ζωή μας να γίνει καλύτερη

Συγκρατούμενοι αν δεν μαζευτούμε να αλλάξουμε κάτι προτείνω σύντομα μια ομαδική αυτοκτονία στο κέντρο του συντάγματος με οποιοδήποτε τρόπο

ΑΛ-ΤΣΑΝΤΙΖΟΜΑΙ (όχι βέβαια πως δε γελάω κιόλας)

Συμμερίζομαι την άποψη ότι χωρίς χιούμορ θα είχαμε αυτοκτονήσει ή θα είχαμε αλληλοσκοτωθεί. Η διαδικασία σάτιρας των καταστάσεων που μας απασχολούν είναι το αντίβαρο της σημαντικότητας των καταστάσεων αυτών. Σατιρίζοντας, παίρνουμε λίγο περισσότερο κουράγιο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων μας ή τα απομυθοποιούμε, χωρίς φυσικά να τα ξεχνάμε. Είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος γνωρίζει τη μεγάλη χρησιμότητα της σάτιρας στη ζωή του. Γι’ αυτό και τη γουστάρει. Γι’ αυτό και την επιζητάει. Στην τελική, περνάει καλά, χωρίς να χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία επί του θέματος. Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φορές που μέσω της σάτιρας τα κακώς κείμενα αποκαλύπτονται, απλοποιούνται και γίνονται πιο κατανοητά. Η σάτιρα μπορεί να διαμορφώσει συνειδήσεις. Μπορεί όμως και να οδηγήσει τις συνειδήσεις σε εφησυχασμό. Τι γίνεται στην περίπτωση εκείνη που η σάτιρα παίρνει μεγάλες διαστάσεις (τηλεθέασης); Είναι πλέον το ίδιο αθώα και αναγκαία όπως πριν; Μπορούμε να βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι σατιρικές εκπομπές και γελοιογραφίες εφημερίδων; Είναι ίδιο το τριπάκι που μπαίνει ο νους του θεατή που παρακολουθεί μια εκπομπή, με το τριπάκι ενός αναγνώστη που χαζεύει μια γελοιογραφία, διαβάζοντας ένα άρθρο; Κατά τη γνώμη μου, όταν η σάτιρα δημόσιων θεμάτων παίρνει μεγάλες διαστάσεις (βλ. τηλεόραση), τείνει να δράσει «ξεφουσκωτικά», ακόμα κι αν η αρχική βλέψη δεν είναι αυτή. Μια σατιρική εκπομπή μεγάλης ακροαματικότητας αποκαλύπτει πράγματα, την ίδια στιγμή που καθηλώνει πολύ κόσμο στον καναπέ (ή στην εξέδρα του στούντιο). Υπό αυτές τις συνθήκες, η σάτιρα έχει τη δυνατότητα να δώσει αποσπασματικές κατευθύνσεις. Δεν είναι καθόλου απίθανο να ισχυριστεί κάποιος ότι εφόσον παρακολούθησε την εκπομπή, έχει εκπληρώσει το πολιτικό του χρέος. Ικανοποιημένος πια, επιστρέφει στην προηγούμενη ευτυχία του ή δυστυχία του. Δεν έβαλε όμως ο ίδιος το μυαλό του να σκεφτεί. Έλαβε τυποποιημένη σάτιρα, όσο καλής ποιότητας κι αν είναι αυτή. Και την επόμενη μέρα, θα κουβεντιάσει τις έτοιμες ατάκες που άκουσε χθες βράδυ, χωρίς να μπεί στη διαδικασία να παράγει ο ίδιος δικές του. Τελικά, ο πρωταγωνιστής που βγαίνει στο γυαλί μπορεί να δράσει ως μέντορας, όσο κι αν δεν είναι αυτή η πρόθεσή του. Κι εκεί είναι ένας από τους κινδύνους εκπομπών τύπου Λαζόπουλου. Η σάτιρα ταυτίζεται με το πρόσωπο που κάνει το show, σε βάρος του περιεχομένου. Δε θα μπω στη λογική «όλα για τα φράγκα γίνονται». Θεωρώ πως είναι ύποπτα απλουστευμένη άποψη. Από την άλλη, φαντάζω ως συνομωσιολόγος όταν φιλοσοφο-κατηγορώ εκπομπές σαν αυτή που ανέφερα παραπάνω. Κάτι μου βρωμάει όμως, όσο κι αν γελάω, όσο κι αν δε μπορώ να το εντοπίσω.