Supersuckers Μαδερφακα!

Προλογοσ
"Αμα διασχιζεις τη Συγγρου και ακους τους Σουπερσακερς
Σου ρχονται σκεψεις σαν και αφτες
Ακουστε τες Μαλακερς."

(Αποσπασμα αποτη συλλογη ποιηματων «Ο Λησταρχος–Τραβελης»
Του Χοιρωνος Πολυρωτος)
Κυριος Θεμα

I'm a poor lonesome danceboy, and a long way from home...".


Μολις τελειωσα το νουμερο μου στη πιστα και κατεβηκα στο «παγκαλο» να πιω κατι ,οτιδηποτε.Ειχε στεγνωσει το λαρυγkι μου και βαριομουνα του θανατα η πουτανα .Νιωθo πιο «φτωχη και μονη» και από το τυχερο Λουκα παλι σημερα.Αδειο το μαγαζι και ..πεντε κωλοβλαχοι ,δυο παρεες φανταρων , «η Κουλα» ο πλανοδιος που πουλαη καποτες, και τα κοριτσια που ετημαζοντουσαν και αυτά για το χορο.Η Σουζη εξυνε το ποδι της με τα μακρια κοκκινα νυχια της μεχρι που το ματωσε.Με κοιτουσε στα ματια .Της εκανα νεβμα δειχνοντας της το ματωμενο ποδι της.Το κοιταξε εντρομη και βαζωντας τις φωνες ετρεκσε προς τη τουαλετα ,ριχνωντας το ποτο ενός σκατοβλαχου.Πολυ φοβιτσιαρα για αυτή τη δουλεια η Σουζη.Δεν ειχα ορεξη να τριφτο σε κανενα ξεφτιλα σημερα για 20 ευρω νυχτοκαματο,τοσα είναι στο νησι σε χειμερινη περιοδο τι περιμενα και εγω..η αληθεια είναι πως όταν γυρνουσα από τη ταυλανδη ,απαλαγμενη από το καυλι μου ,δε περιμενα πως σε ένα χρονο από τοτε θα ειχα μετανιωση.

…..♪♫..♣…♫♪♂♪♪♀….♪♫♦♂♫♪…… I'm a poor lonesome danceboy, and …
Τουλαχιστον ο Λουκ ειχε τη Ντολυ,εγω ειμαι πριτρυγιρισμενη από δεκα Ρανταπλαν εδώ μεσα..Σημερα θα εφευγα από τη δουλεια αν ειχα τη δυναμη,το κουραγιο..,την ορεξη..
Καθομουνα στο παγκαλο ,ακουμπισμενη πανω του,ετοιμη να κοιμηθω,ειχα κλεισει και τα ματια και φαντασιονομουνα πως ειμαι στην ερημο της Αριζονα(ς),ειχα βγαλει τις καουμποικες μποτες μου,και μασουσα ταμπακο βαριεστημενα όταν ενιωσα πισω στη πλατη μου κατι να με σημαδεβει… «Ωχ οι Νταλτον»σκεφτηκα ,καθως φορουσα βιαστικα τις μποτες μου και πριν προλαβω να τραβηξω το «πιστολι» μου πιο γρηγορα και από τη σκια μου(αυτή ηταν και η μοναδικη μου διαφορα με το τυχερο λουκα,αυτος τραβουσε πιο γρηγορα και από τη σκια του,εμενα «τραβουσε» η σκια μου και εγω τη κοιταγα)..Γυρισα να δω..ηταν κατι χειροτερο από πιστολι,με «σημαδευε» μια τεραστια ανθοδεσμη..τη παραμερισα αργα με τον ωμο και πισω της εμφανιστηκε ενας κακομοιρος τυπακος,τρεις ποντους πιο ψηλος από το τζοε θα ηταν (κοβει το ματι μου στους ποντους).
«Γιολαντα!» μου ψελλισε και τα ματια του ηταν υγρα,δακρυσμενα.
«Πετα αυτό το πραγμα,εχουμε γινει ρομπα» του ειπα και τα δοντια μου ειχαν αρχιζη να τριζουν από τα νεβρα. «ποιος εισαι?»
«Δε με θυμασαι,Γιολαντα? Ειμαι ο Γιωργος από τα Φαρσαλα,που σου στελνω και τα γραμματα.Που ειχα ερθη περυσι για διακοπες στο νησι με τη γυναικα μου?Γιατι δεν απαντας στα γραμματα μου?Χωρισα Γιολαντα! στο ειχα πει πως θα χωρισω.Σε αγαπαω ,θα σε παντρευτω και θα φυγεις από εδώ μεσα Γιολαντα! όπως μου το ζητησες θυμασαι?,μου ειχες πει»δεν αντεχω άλλο παρε με από εδώ μεσα».Ε,λοιπον ηρθα να σε παρω Γιολαντα.Θα παμε να ζησουμε στο σπιτι μου στα Farsala ,θα εχουμε το κηπο μας,τις κοτουλες μας,θα κανουμε και παιδια Γιολαντα.Ελα σηκω να φυγουμε!»

Δε ξερω ποιο μου χτυπησε χειροτερα ,οι κοτουλες ή τα παιδια,παντως οποιο και να ηταν ηταν χτυπημα στα απολεσθεντα αρχιδια μου.
«Φυγε σε παρακαλω» ηταν τα τελευταια μου λογια.
«Δηλαδη με διωχνεις?»
«……..»,εξυσα με το νυχι μου πανω στο παγκαλο τη λεξη ναι.

Τον πηραν σηκωτο τα παιδια .
…..♪♫..♣…♫♪♂♪♪
I'm a poor lonesome danceboy, and a long way from home... ♪♫♦♂♫♪…
Το αφεντικο με πλησιασε ,μου πεταξε ένα τσαλακωμενο 20εβρω και «Μπορεις να φυγεις Γιολα..Ιορδανη!χαχαχα»μου ειπε,και τα χνωτα του στη μουρη μου,ηταν η τελευταια αναμνηση από το μαγαζι.
Στεκομουν στην εξωπορτα ,προσπαθωντας να ισιωσω τη δερματινη κοκκινη καπαρντινα στους ανδρικους μου ωμους και χαζευα απεναντι στο λιμανι ένα πλοιο βραδυνο που εφευγε ,με όλα τα φωτα αναμμενα,σκιες πανω στο καταστρωμα,μια λαμψη από τα αριστερα ,ενας κροτος,ενας γδουπος,αιματα στο πεζοδρομιο, λιμανι,ερημος μια ανθοδεσμη πεταμενη διπλα,ποδια ,φωνες, καουμποικες μποτες,τσιριγματα,φρεναρισματα ,ινδιανικα τοτεμ (*) ακεφαλα, κορνες,μυριζω ταμπακο, ο λουκυ λουκ ντυμενος τορναδορος(**) κοβει τη κανη του οπλου του,η Κουλα κλαιει διπλα μου και τις πεφτουν οι καποτες,μπατσικο,αιμα στα αυτια,και άλλοι ινδιανοι,η Σουζη εχει ηδη σταμπαρει τη κοκκινη καπαρτινα,ασθενοφορο,ψαρευω στη λιμνη με τον Αβερελ,ορος στα χερια και άλλες τρυπες,τοαφεντικο κλεει τα 20εβρω που μουδοσε,λαστιχακια, «τρωνε τα βατραχια ψαρια?» με ρωταει ο Αβερελ,
είναι και εγχειρισμενο το dance boy?κατεβασε ρε μαλακα το βρακι της να δουμε» πεταγεται η αδελφη-νοσοκομος,αιματα,λιμνες με βατραχια,νομιζω πως κατουριεμαι από το φοβο μου πως πεθαινω,να κατουρησω στη λιμνη ή στο ασθενοφορο?, στο ταφο μου θα γραψουν Γιολαντα ή Ιορδανης? ...βατραχια βαμενα με αιμα σε γκριζα νερα η τελεφτεα μου εικονα.
κατακ..κατακερ..κατακερματιστηκαν(***) τα ονειρα μου…γαμω τα Φαρσαλα και τις κοτουλες σου μαλακα!!!
♫♪ I'm a poor lonesome cowboy, and a long way from home...". ♫♪

ΔΙΕΝΤ.
πι.ες
..για το κατακερματισμο και μονο, το πλοιο της ιστοριας το λεγανε Solaris και καπετανιος ηταν ενας παπαγαλος που παλια δουλεβε σε πειρατικο σαν πολυχρωμο διακοσμητικο ωμου .
Πι.ες 2. Ηθελα να γραψω ένα ποστ για ένα άλλο ηλιθιο κλισε «οι φιλοι στις δυσκολες στιγμες φαινοντε» ακολουθωντας τα χναρια του φιλου Μεζ ,αλλα ;αντιληφθηκα ότι δεν εινε και τοσο καλη ιδεα να ακολουθησω τα χναρια αφτου του τυπου ,γιατι το πιο πιθανο ηταν να καταληκσο μονος και ερημος στην αβλη ενός εξοχικου στα ορεινα της Ναφπακτιας ,περιτριγιρισμενος από 5 μαντροσκυλα…και μετα να κατακερματιστω και εγο.

Κατακερματιζμος: μια λεκση που διαβασα προσφατα στο λεξικο και μου αρεσε πολύ.απο τοτε τη χρησημοποιω συχνα.

How much more __________ can we take?

Μερικές ατάκες που τελευταία ακούω συχνά:

«Τίποτα σε συμβαίνει τυχαία»

«Αν κάνεις το καλό, θα λάβεις το καλό»

«Αν υπάρχει κάτι που θέλεις πολύ, τότε τα πράγματα θα έρθουν έτσι ώστε να το αποκτήσεις»

«Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν»

…

Ερώτηση δική μου: «Πώς είστε τόσο σίγουροι;»

…

Για σταθείτε, ρε παιδιά! Πολύ στο μεταφυσικό το έχουμε ρίξει! Επειδή δηλαδή δε μπορούμε (ή απλά φοβόμαστε) να ερμηνεύσουμε ή, ακόμα χειρότερα, να ελέγξουμε και να χειριστούμε κάποιες καταστάσεις της ζωής μας, κοπανάμε στον εαυτό μας μια αυταπάτη, προκειμένου να ξεφύγουμε (και καλά) από το αδιέξοδο. Πολύς διαλογισμός έχει πέσει. Δεν ξέρω· ίσως αυτές οι ατάκες να λέγονταν ανέκαθεν. Ίσως δηλαδή προσπαθούσαμε ανέκαθεν να πουλήσουμε ένα ψεματάκι στον εαυτό μας για να απαλύνουμε τους διάφορους πόνους μας… μπορεί πάλι να έχω μπει εγώ σε ένα τριπάκι εσωστρέφειας-αναζήτησης και να μου φαίνεται περίεργο που για πρώτη φορά στη ζωή μου ακούω σε τόσο μεγάλη συχνότητα τις παραπάνω ατάκες (και μακάρι να ήταν μόνο αυτές). Η αλήθεια, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι τα πράγματα κάθε άλλο παρά καλά είναι. Τα πράγματα όμως δε στρώνουν μόνο με ελπίδες (ειδικά μεταφυσικές). Αν είναι να στρώσουν τα πράγματα, τότε χρειάζεται ενεργητικότητα· ζωντανές πράξεις από εμάς τους ίδιους. Το να εναποθέτουμε τη ζωή μας σε λογικές του στυλ «το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να καταφέρουμε αυτό που επιθυμούμε» δε διαφέρει και πολύ από τη μοιρολατρική αντιμετώπιση των παλιών γενεών, που έλεγε «αν είναι θέλημα θεού…».

Είμαστε ευτυχισμένοι; Αν ναι, γιατί όλο και περισσότερο μεταχειριζόμαστε τις παρακάτω ατάκες; Μήπως είμαστε δυστυχισμένοι; Αν ναι, τότε γιατί μπαίνουμε στη λογική της παραίτησης από κάθε προσπάθεια βελτίωσης; Γιατί απλά περιμένουμε το καλό να έρθει από μόνο του και δεν πράττουμε προς μια κατεύθυνση ώστε να το φέρουμε εμείς στη ζωή μας; Μάλλον επειδή τις περισσότερες φορές δε γίνεται…

Αυτά τα ολίγα, καλοκαιριάτικα. Είναι κι άλλα, αλλά παραβάρυνε το κλίμα και επίσης αδυνατώ να συγκεντρώσω όλες τις σκέψεις μου.

Πάμε να σαπίσουμε σε καμιά παραλία, λέω γω. Αυτό τουλάχιστον το κάνουμε καλά. Να πιούμε και κάνα μοχιτάκι…