Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία

Γειά!

Είμαι η Solaris και επιτέλους πήρα την ιστορική(;) απόφαση να γράψω κι εγώ σ΄ αυτό το περίφημο blog – το αβασάνιστο τσίρκο (εδώ πρέπει να γλείψω λίγο γιατί o forns απείλησε ότι θα με διώξει αν δεν γράψω επιτέλους κάτι - έστω μια παπαριά βρε παιδί μου!).
Προς Θεού!Δεν σε κατηγορώ καλέ μου φίλε και εν χριστώ αδελφέ!! ΟΟΟΧΙ!(εδώ μπαίνει τρέμουλο φωνής). Αυτή η κωλυσιεργία δεν πήγαζε από αδιαφορία αλλά απο μια βαθιά αίσθηση ευθύνης απέναντι στον ελληνικό λαό!!!(εδώ θα πρέπει ο αναγνώστης να φανταστεί τον Κώστα Καραμανλή να απαγγέλλει τα λόγια αυτά μέσα στο κοινοβούλιο με το κατάλληλο πειστικό(;) ύφος και στεντόρεια φωνή).
Ναι. Όπως καταλάβατε είμαι κι εγώ παγιδευμένη μέσα σ΄αυτή τη φυσαλίδα του χωροχρόνου που λέγεται ελληνική πολιτική και δημοσιογραφική επικαιρότητα (όχι,γλυκιά μου fysalida –μην ταράζεσαι , δε μ΄έχεις παγιδεύσει εσύ...).Εσείς όμως καλοί μου με ποιόν είστε; Με το Θέμο ή το Μάκη; Με τον Κώστα ή με το Γιωργάκη; Με το Λάκη ή με τον Καρβέλα; Με τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναικό; Με το Ζαχόπουλο ή την Εύη;(εγώ πάντως ψηφίζω Εύη.Πολύ θα ήθελα να πέσουν από το μπαλκόνι κάποιοι που τους πήρα κάποτε μια πίπα). Το έχει παρατηρήσει κανείς άλλος ή είναι η ιδέα μου ότι στην Ελλάδα πρέπει οπωσδήποτε να είσαι με το μέρος κάποιου; Πρέπει οπωσδήποτε να υποστηρίζεις το ένα από δύο αντιμαχόμενα μέρη –σε μια μάχη που δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι είναι γνήσια. Καλά κι όταν είναι δύο τα μέρη. Λες: α στο διάλο – α μπε μπα μπλομ και παίρνεις αξιοκρατικά το μέρος του καλύτερου. Οταν είναι πολλοί όμως; Μπερδεύεσαι.... Δεστε το παράδειγμα της Βουλής μας: οι Πασόκοι πλακώνονται με τους Νουδούδες που με τη σειρά τους πλακώνονται με το Λάος (το κόμμα – όχι τη χώρα) που τους βρίζουν οι Κουκουέδες που κι αυτοί είναι στα μαχαίρια με τους Συνασπισμένους που κι αυτοί κατηγορούν το Πασόκ και τη Νέα Δημοκρατία “για την κατάντια της χώρας” (sic) και πάει λέγοντας... Και να μου πεις- Και τι θέλεις κυρία μου;Διαφορετικές ιδεολογίες υπερασπίζονται οι άνθρωποι! Δηλαδή τι; Αδερφές και παληκάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια; Και θα διαφωνήσουν και θα ξεμπροστιάσουν ο ένας τον άλλο και όλα αυτά θα γίνουν ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ! Ρε παιδιά όμως γιατί εγώ νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά; Γιατί όταν τους βλέπω να σκυλοτρώγονται στα παράθυρα νιώθω ότι δεν το κάνουν για μένα αλλά για την πάρτη τους; Και εδώ ας σοβαρευτώ λιγο (αυτό ειλικρινά χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου -ας πούμε ότι το χρώμα των μαλλιών μου ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία μου...). Ας πούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καλές προθέσεις διαβαίνοντας το κατώφλι της Βουλής.Αλλά κάτι συμβαίνει όταν μπαίνουν εκεί μέσα που τους κάνει να αλλάξουν – να μεταμορφωθούν σε αδηφάγα τέρατα που θέλουν να φάνε τις σάρκες των ανθρώπων . Κάτι σαν τη «Νύχτα των Ζόμπι» δηλαδή - a propo την έχετε δει την ταινία; Εξαιρετική!Τι ερμηνείες , τι σενάριο , το αίμα να ρέει άφθονο , οι σάρκες να ξεσκίζονται τόσο ρεαλιστικά. Τρελό σπλάτερ ,πραγματικά! Ε, κάπως έτσι και στη Βουλή μας .Κάπως έτσι και στα κανάλια μας . Κάπως έτσι και στους δρόμους της Αθήνας. Κάπως έτσι και στις δουλειές μας. Κάπως έτσι και στις σχέσεις μας. Κάπως έτσι στη ζωή μας......
Κι εδώ κολλάει η κλασσική ΣπυροΠαπαδοπούλεια ιαχή:
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;;;;;;
Μήπως είναι σοφή η παροιμία των κατά τα άλλα ηλίθιων Αγγλων : Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις ; Μήπως απλώς είναι μειωμένων ικανοτήτων όσοι εκλέγονται απο μας;
Κι αυτή είναι η καλοπροαίρετη ερμηνεία .
Η καλοσύνη πρέπει να ξεχειλίζει απο μέσα σου για να το πιστεύεις αυτό. Ο αρχάγγελος Μιχαήλ είναι έτοιμος να σου παραδώσει το φωτοστέφανό του και οι άγγελοι ταπεινά να εγκαταλείψουν τον παράδεισο για να κάνουν χώρο στο μέγεθος της Ευσπλαχνίας σου. Τα χερουβείμ και τα σεραφείμ θα πρέπει να καούν στην κόλαση αν συγκριθούν με το μέγεθος της απύθμενης Αγνότητας της ψυχής σου. Με λίγα λόγια θα πρέπει να είσαι και πολύ μαλάκας για να το πιστεύεις αυτό!
Προσωπικά πιστεύω ότι οι περισσότεροι απ΄αυτούς είναι κάτι έξυπνα λαμόγια, κάτι λήσταρχοι που συνειδητά μπαίνουν στην πολιτική για να κάνουν πλιάτσικο ή γιατί καυλώνουν με την εξουσία . Υπάρχουν κι εξαιρέσεις : ο αγαπημένος μου Κοροβέσης που ζει στο ημιυπόγειο της πλατείας Βικτωρίας. Πραγματικά θέλω να πιστεύω στις εξαιρέσεις – αυτές με κρατάνε για να μην τους διαολοστείλω όλους!!
Κι αν είμαι εγώ τόσο θυμωμένη – μια αιθέρια ύπαρξη(!), τι γίνεται αλήθεια με σας εκεί έξω; Μήπως γι΄αυτό αρχίζουν όλα και καίγονται στην Αθήνα ; Μήπως είσαι κι εσύ ένας από τους γνωστούς-αγνώστους ;(τους πραγματικούς – όχι τους χαφιέδες της αστυνομίας). Μήπως είναι καιρός να φωνάξουμε κι εμείς τη γνώμη μας σε καμιά διαδήλωση; Να αντιδράσουμε στους φασίστες που σιγά σιγά μας περικυκλώνουν; Και μη με παρεξηγήσετε. Δεν έχω καμία όρεξη να αρπάξω λοστάρια και να βαράω δεξιά κι αριστερά! Αλλωστε υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χαλάσω έτσι το υπέροχο μανικιούρ μου!(ω θεε μου και μόνο που το σκέφτηκα μου ήρθε λιποθυμία...). Αλλά βρε παιδί μου ας μη λουφάζουμε μέσα στο σπίτι κι έξω να γίνεται ο χαμός! Γαμώ το κέρατό μου δηλαδή! Όχι άλλο αδιαφορία πια! Ας μην παίξουμε το παιχνιδάκι τους!
Τέλος πάντων. Σαν να παρασύρθηκα λιγάκι. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Αφήστε τα μίση και πιάστε το _α_ίσι!(εδώ ο καλός αναγνώστης μπορεί να συμπληρώσει κατά το δοκούν) Έξω είναι μια πολύ ωραία μέρα,ιδανική για άραγμα στο καφέ της γειτονιάς μου. Αυτό θα κάνω λοιπόν. Θα πιω εσπρεσσάκι με τη φίλη μου το Χαρουλάκι(χαχα καλό ε;).Και θα παρατήσω τη θεία Άνθη στο σπίτι μόνη της. Α στο καλό πια.
Όσο για το ποια είναι η θεία Άνθη και πώς κατέληξα να γηροκομώ μια ογδονταπεντάχρονη κυρία – ποιός ;εγώ, μια λεπτεπίλεπτη πορσελάνινη κουκλίτσα(!;).... ε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Μεγάλη .

Πονεμένη .

Δακρύβρεχτη .

Τύφλα να΄χουν οι παλιές ελληνικές ταινίες με τη Μάρθα Βούρτση.


Για όποιον ενδιαφέρεται, θα ασχοληθώ με αυτό το θέμα την άλλη φορά (ίσως......).


Φιλιά σε όλους κι ελπίζω να κάνουμε καλή παρέα.

Solaris