Είναι Σάββατο βράδυ. Δηλαδή, το πιο επικίνδυνο βράδυ της εβδομάδας (το δεύτερο πιο επικίνδυνο είναι της Παρασκευής). Οι λόγοι είναι αμέτρητοι. Πχ, αν βγεις έξω, συναντάς τις ορδές των βαρβάρων, οπότε σου σκάνε στο νου σκέψεις περί μαζοποίησης και ανάλωσης του εαυτού σου. Αν δε βγεις, υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πόσο μόνος είσαι, τη στιγμή που οι άλλοι τα σπάνε. Ό,τι και να κάνεις, δηλαδή, τα πράγματα μπορεί να είναι σκατά. Τι παθαίνει κανείς αν δεν τα ‘χει καλά με τον εαυτό του, ε; Anyway, αρκετά έχουμε μυθοποιήσει το να τα πηγαίνουμε καλά με τον εαυτό μας, λες κι είναι η μαγική συνταγή που τα λύνει όλα... Αρχίδια στο μυστρί, θα έλεγα τώρα, αλλά κρατιέμαι για να το πω μετά.

Έξω χιονίζει και μάλλον έχει ήδη αποκλειστεί η περιοχή μου (όσο αποκλεισμένη μπορεί να θεωρείται μια συνοικία στην Αθήνα).

«Αχ, τι ωραία, τι ρομαντικά! Έξω η πλάση να ‘ναι άσπρη και συ να κάθεσαι στο σαλόνι σου, μπροστά στη ζέστη και στη λάμψη του αναμμένου τζακιού, με ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι!».

Αρχίδια στο μυστρί! Το σκηνικό φυσικά και δεν είναι έτσι. Οι διαφημίσεις του Apelia έχουν σταματήσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 (το μόνο θετικό της υπόθεσης). Το σκηνικό δε θα μπορούσε καν να είναι έτσι! Αντίθετα, η φάση περιλαμβάνει τους γονείς μου, μια αναμμένη τηλεόραση να παίζει Λαζόπουλο-κονσέρβα (πιο μετά έχει και Θέμο-κονσέρβα), ένα αναμμένο computer (αντί για τζάκι), ένα κακομοίρη μπροστά στην οθόνη του να προσπαθεί να κάνει διορθώσεις στη διατριβή του (τα διδακτορικά μας μάραναν, μη χέσω· δεν κοιτάμε τα μούτρα μας, λέω γω!) και μια σχεδόν πλήρη απουσία συντροφικού αλκοόλ ή αλκοολικού συντρόφου (καλύτερα βέβαια να ‘σαι άξυδος, παρά να πίνεις Apelia, γαμώ τη Μονεμβασιά μου).

Σ’ ένα διαλειμματάκι μου, όντας αρκετά θολωμένος από την προσπάθεια καταγραφής της εξήγησης του κατά πόσο ένα νεαρό πράσινο-μωβ φύλλο ενός ημιφυλλοβόλου είδους της ανατολικής Μεσογείου μπορεί να φωτοσυνθέσει επαρκώς κάτω από συνθήκες τριών εως πέντε σύννεφων στην ατμόσφαιρα, υπό κλίση εδάφους 18 μοίρες και υπό θερμοκρασία που δεν υπερβαίνει τους 3 βαθμούς Κελσίου τον Απρίλη, αποφασίζω να κάνω τη θρυλική κίνηση παρακολούθησης Λάκη, έτσι για να ξεσκάσω λιγάκι, βρε αδερφέ! Όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να αναλύσω τις όποιες αντιρρήσεις έχω σχετικά με τη λογική της εκπομπής του Λαζόπουλου. Θα σας πω ακόμα πιο βαρετά πράγματα, αφήνοντας το Λάκη για μια άλλη φορά. Κι εκεί που ο showman λέει, λέει, λέει, κράζει, κράζει, κράζει (με μπόλικο χιούμορ, είναι αλήθεια), αρχίζει και σοβαρεύει, παραθέτοντας στοιχεία σχετικά με τη νέα, αλλά και τη λίγο παλιότερη, γενιά. Γνωρίζει, λοιπόν, ο Λάκης πόσο φοβούνται τα νέα παιδιά να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να πληγώσουν και να πληγωθούν. Γνωρίζει την ανασφάλεια της πτυχιούχας ΤΕΙτζούς, που τα εργασιακά της δικαιώματα είναι απλώς ανύπαρκτα. Γνωρίζει το πόσο εγκλωβισμένος νιώθει ένας 30άρης που κατοικεί με τους γονείς του...

Ναι, το παραδέχομαι! Είμαι Έλληνας (δυστυχώς), 30άρης (επίσης δυστυχώς) και μένω με τους γονείς μου (και πάλι δυστυχώς). Ναι, ανήκω κι εγώ σ’ αυτή τη συμπαθητική, αξιολύπητη και συγχρόνως εξοργιστικά κατάπτυστη κατηγορία ανθρώπων, που αποτελεί χαρακτηριστικό αυτής της κωλοχώρας και που συντελεί στη συνέχιση της μιζέριας αυτής της κωλοχώρας. Συντηρώ κι εγώ αυτό το πρότυπο, που άλλοτε, όταν μου το περιέγραφαν, ούτε που φανταζόμουν ότι κάποτε θα το εκπροσωπήσω. Δε χρειαζόταν να μπω σε διαδικασία απόρριψης του συγκεκριμένου προτύπου, διότι δεν το σκεφτόμουν καν! Ίσως μ’ έφαγε η σιγουριά...

Και πάνω που μου σκάνε όλα τα παραπάνω (δε μου πήρε πολύ χρόνο – μου ‘ρχονται στο νου αυτόματα), γυρνάει η μητέρα μου προς το μέρος μου, έχοντας ακούσει το Λάκη να αναφέρεται στον εγκλωβισμό των 30άρηδων και με ρωτάει: «Νιώθεις εσύ εγκλωβισμένος;»

Τι να απαντήσω, γαμώ την αγανάκτησή μου; Να εξηγήσω τους λόγους του εγκλωβισμού μου; (ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!). Να εξηγήσω πόσο χυδαίο και προβοκατόρικο εκ μέρους ενός γονέα είναι να απευθύνει τέτοια ερώτηση προς το παιδί του; Να εξηγήσω πως μια απάντηση του τύπου «Όχι φυσικά, μητέρα, είμαι μια χαρά» θα ηχούσε καλά στα δικά της και όχι στα δικά μου αυτιά; Στο κάτω-κάτω γι’ αυτό έκανε την ερώτηση. Αυτό ήθελε να ακούσει για να νιώσει εκείνη καλύτερα...

Μετά από το ξέσπασμα αυστηρότητας, θα καταλήξω στο κλισέ ότι όλοι οι γονείς είναι ίδιοι γιατί παίζουν τον ίδιο ρόλο. Θα καταλήξω στο κλισέ ότι εγώ είμαι δειλός που δεν τους έδωσα από νωρίς να καταλάβουν μερικά πράγματα. Ναι, ακόμα και στην προχωρημένη ηλικία των 30 μπορείς να έχεις προβλήματα με τους γονείς σου! Αξιοθρήνητο, αλλά υπαρκτό. Αναρωτιέμαι πάλι κατά πόσο οι καλοπροαίρετες προθέσεις των γονιών είναι στοιχείο αρκετό για να συγχωρούνται τα λάθη τους. Η γνώμη μου τείνει προς το όχι. Ο πιο σημαντικός λόγος για να συγχωρήσεις ένα γονέα δε θα έπρεπε να πατάει στο γεγονός ότι είναι γονέας, δε θα έπρεπε δηλαδή να πατάει στην ιδιότητά του. Θα έπρεπε ίσως να βασίζεται στο ότι «άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε».

ΥΓ. Αυτό το χώσιμο δεν προσωποποιείται προς τους γονείς μου· είναι το μέσο για να τα χώσω σε όλους τους γονείς. Ξέρω πως το αβάσταχτο blog έχει και άτομα με τη συγκεκριμένη ιδιότητα, οπότε οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν έχω ούτε ‘γώ κακή πρόθεση. Στην τελική, μπορείτε να μου απαντήσετε «Όταν θα γίνεις κι εσύ γονιός, θα καταλάβεις!».