Χαμένες αγάπες vs Καμένες Αγάπες

Τη μια μέρα πας στο δάσος για να ηρεμήσεις (και καλά) από τις σχεδόν ψυχωτικές σκέψεις που σου σκάβουν τον εγκέφαλο. Έστω, να ξεφύγεις λιγάκι. Μάταιη προσπάθεια, εδώ που τα λέμε, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Κι έχεις μια φτωχή, αντανακλαστική «συνειδητότητα» του πού βρίσκεσαι. Το μυαλό σου μονοπωλούν οι σκοτεινές σκέψεις σου, χωρίς έτσι να μπορείς ή να θέλεις να σταθείς στη μοναδική ομορφιά που σου προσφέρει ο τόπος που διάλεξες να επισκεφθείς.
Την άλλη μέρα (ή τον άλλο μήνα), το δάσος δεν υπάρχει. Πού να ‘ξερες, γαμώτο, ότι ήταν η τελευταία φορά; Γιατί δεν του έδωσες την απαιτούμενη προσοχή τις μέρες εκείνες που το επισκέφθηκες; Ρητορική ερώτηση... Άξαφνα, οι σκέψεις που φιλοξενούσε το κεφάλι σου την τελευταία αυτή φορά που σε φιλοξένησε το δάσος, φαίνονται μάλλον ασήμαντες μπροστά στην απώλεια. Μέχρι να κάνουν κι αυτές το update τους, βέβαια… συνήθως δεν αργεί.
Ποιο είναι το περιεχόμενο και ποιο το περιτύλιγμα; Ποια είναι η ουσία και ποια η επικάλυψη; Ή μήπως είναι κι αυτό απλά θέμα πρωτεραιοτήτων;
Τι κάνουμε, λοιπόν, από ‘δω και πέρα; Υπομονή; Αναδάσωση; Χαβαλέ; Κουράγιο; Βόλτες; Ενέσεις; Την πάπια; Τα βάφουμε μαύρα; Θα μπορούσε να ‘ναι ατέλειωτο το multiple choice, αλλά και πάλι δεν ξέρω αν θα πρόβαλε μια αξιόλογη λύση…

ΥΓ. Δεν είναι μόνο οι θάνατοι (κυριολεκτικοί και μεταφορικοί) ανθρώπων που μας προκαλούν βαθιά θλίψη και που μας απογυμνώνουν μπροστά στον ίδιο μας τον εαυτό. Ας ελπίσουμε πως άλλα δάση που βάλαμε στην καρδιά μας (ή δε βάλαμε γιατί δεν έτυχε να γνωρίσουμε και να βιώσουμε) δε θα έχουν την ίδια γαμημένη τύχη με αυτή του Καϊάφα. Όσο κι αν το επίμαχο καλοκαίρι έχει φύγει εδώ και μήνες, οι αγάπες μας είναι σχεδόν πάντα επίκαιρες στο μυαλό μας.