Διαβάζω για την αβάσταχτη μοναξιά του ανώνυμου σχολιαστή, για την αβάσταχτη ελαφρότητα του ψευδώνυμου σχολιαστή, για την αβάσταχτη ανορθογραφία της μπερδεμένης σερενάτας και νιώθω μιαν αβάσταχτη νοσταλγία για την εποχή που μπορούσα να βγω μια βόλτα στη γειτονιά και να μιλήσω με την πρώτη κυρά Κατίνα που θα έβρισκα μπροστά μου. Τι δουλειά έχω εγώ στις 12 η ώρα το βράδυ να γράφω μπροστά σ΄ένα κομπιούτερ αντί να είμαι σ΄ένα μπαράκι και να σκάω στα γέλια με τους φίλους μου; Μήπως είναι η αρχή του τέλους; Η αρχή του τέλους των νειάτων μου;Τι δουλειά έχουμε όλοι μ΄αυτά τα κολομηχανήματα; Νομίζω ότι είχε δίκιο ο Λαζόπουλος απόψε όταν έλεγε ότι ζούμε σε μια εποχή που φοβόμαστε μήπως πληγωθούμε. Φοβόμαστε να εκτεθούμε για να μη νιώσουμε ευάλωτοι και γι΄αυτό κρυβόμαστε πίσω από τα μηχανήματα και την ανωνυμία. Όμως τι ανώφελος είναι αυτός ο φόβος!Ετσι κι αλλιώς είναι τόσο εύκολο να φανεί το πραγματικό σου πρόσωπο πίσω από τη μάσκα. Πόσο μόνος και θυμωμένος μπορεί να νιώθεις γιατί ο διπλανός σου σκέφτεται διαφορετικά από σένα. Πόσο δειλός πρέπει να είσαι για να απειλείς ανώνυμα κάποιον ότι γνωρίζεις πού μένει και θα τον τιμωρήσεις που τόλμησε να είναι διαφορετικός από σένα. Πόσο ανέραστος και δυστυχισμένος είσαι για να θυμάσαι την πρώτη φορά που έκανες έρωτα σαν μια βρώμικη διαδικασία.
Κι εκεί που λέω – όχι δεν αντέχω άλλο αυτή τη βία των λέξεων , ξαφνικά πέφτω πάνω στους στίχους της :
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύείναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιον' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω...
Και με πόση χαρά μαντεύω τη γλυκειά θλίψη στα πρόσωπα που θυμούνται τις καμένες/χαμένες τους αγάπες... Την ανησυχία που διαισθάνομαι όταν λογοκρίνονται μη αποδεκτές ιδέες – «μήπως από αθώο προβατάκι γίνομαι κι εγώ λύκος χωρίς να το καταλάβω;».
Κι έτσι λέω ότι ίσως αξίζει να είμαι εδώ και όχι κάπου αλλού.
Θα δείξει...
Συγνώμη για τις λίγο σαστισμένες νυχτερινές σκέψεις μιας κουρασμένης συνοδοιπόρου σας. Τι κρίμα που δε θα είμαι μαζί σας στην αυριανή πορεία. Διαμαρτυρηθείτε και για μένα σας παρακαλώ.
Την αγάπη μου σε όλους
Solaris
Υ.Γ. Οσο για τη «λεπτεπίλεπτη πορσελάνινη κουκλίτσα» σας παραπέμπω στην ηρωίδα του Γυάλινου Κόσμου (Τενεσσή Ουίλιαμς). Και όσο για την πεολειχία, είναι ένα απο τα πιο ευγενικά σπορ που υπάρχουν - μαζί με το σκάκι, το κυνήγι της πεταλούδας ,το μπάντμινγκτον και άλλα συναφή. Ετσι, για να υποδαυλίσω τις φαντασιώσεις του blog… Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα μια εσάνς ερωτικού σανδαλόξυλου μέσα σε όλη αυτή τη βαρβατίλα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
11 σχόλια:
Αγαπητή solaris,
μιας και σας έπιασε τέτοια πια αβάσταχτη νοσταλγία για τα παλιά, δεν μπορώ παρά να σας αφιερώσω ένα παλαιό άσμα του Κλέωνα Τριανταφύλου (Αττίκ), ερμηνευμένο από τη Δανάη Στρατηγοπούλου το 1935(Προς θεού, δεν υπονοώ ότι ενθυμήστε την περίοδο αυτή):
"Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες,
μαραμένα και τα γιασεμιά,
μαραμένες κι οι ελπίδες μου όλες,
στη φτωχή μου και μαύρη ερημιά."
Και ειναι νυχτες που νιωθω
πως το μυαλο μου ειναι ενα κομματι πλαστελινη,
Το τραβαω μια απο εδω μια απο εκει μεχρι να αποκτησει
σχημα και μορφη μια σκεψη μου,μια αποψη
Μα στο τελος παραμενει οπως ηταν
..ενα κοματι πλαστελινη ...στα χερια αλλων (πσσσσ,εχω γινει αβασανιστος...υλη=θυληκο)
απο το ποιημα της Αντζελας Δημητριου
"Νυχτερινες σαστισμενες σκεψεις μιας πλαστελινης"
Αγαπητέ Τραγέδιαν
ελπίζω να μην υπάρχει συνειρμός μεταξύ της βιόλας και της χαζοβιόλας. Εν τοιαύτη περιπτώσει χαίρομαι που σας έκανα να θυμηθείτε τα νειάτα σας.
Μετά τιμής
Ενα ταπεινό γιασεμάκι
Αγαπητέ Ανώνυμε των 11.02
αν αυτή είναι ποίηση της λαϊκής αοιδού Αντζελας Δημητρίου νομίζω ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να εγκαταλείψω τη λεγόμενη
"ποιοτική" μουσική και να γίνω τακτική θαμώνας των νυχτερινών κέντρων της παραλιακής.
Μπορείτε παρακαλω να γίνεται πιο συγκεκριμένος με το: ύλη=θυληκό;
Προσωπικά δεν έχω γίνει άκόμα αβασάνιστη και δεν κατάλαβα.
Να έχετε μια ωραία ημέρα.
Πολυ μου άρεσαν τα σπορ που προτεινεις.
Αγαπητή solaris (έχεις και κουλτουριάρικο όνομα), ίσως η όλη φάση να μη σημαίνει απλά την αρχή του τέλους των νιάτων μας, αλλά την αρχή του τέλους της ζωής μας. Αλλά επειδή δε θέλω να ξαναγίνω γραφικός με τις απαισιόδοξες σκέψεις μου, θα πάω στην άλλη όχθη. Δες και το θετικό της υπόθεσης: το να κάθεσαι μεσάνυχτα μπροστά στο computer blogάροντας είναι απόλυτα υγιές, διότι δεν αποκλείει το να πας ύστερα στο μπαράκι και τα πιεις με τους φίλους σου γελώντας. Βέβαια, μιλάω εκ του ασφαλούς, όντας άνεργος, δηλαδή έχοντας καταργήσει το ξυπνητήρι. Υπάρχει και το άλλο θετικό, πάντως. Σκέφτεσαι ακόμα την ύπαρξη του μπαρ, σκέφτεσαι ακόμα τα γέλια με την παρέα και τα ποθείς. Για φαντάσου να μη σου έρχονταν αυτά καν στο νου! Όσο κι αν οι αναμνήσεις είναι μελαγχολικό βάρος, δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να είμαστε ό,τι είμαστε χωρίς αυτές. Το τρίτο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θετικό είναι η επιθυμία σου να επικοινωνήσεις με ανθρώπους, έστω και με τους ψυχρούς όρους του διαδικτύου, μια και το μπαράκι δε το βλέπεις ιδιαίτερα εφικτό. Καλύτερα computer και δίκτυο, παρά καναπές και τηλεόραση.
Μετά από όλα αυτά τα ψυχαναλυτικά, είναι σίγουρο ότι θα βομβαρδιστούμε με ανώνυμα σχόλια κραξίματος, αλλά ας μην πτοούμαστε. Συνεχίζω λοιπόν:
Λυπάμαι πολύ για όλους μας, επειδή δεν έχουμε καταλάβει ότι η έκθεση στον άλλο μπορεί άνετα να σημαίνει ελευθερία και όχι υποχρεωτικά αδυναμία.
Στο μεταξύ, λεπτεπίλεπτη πορσελάνινη κουκλίτσα, συνέχισε να χρησιμοποιείς την οιστρογόνο πένα σου για να θρέφεις τις φαντασιώσεις του blog, διότι έχουμε πήξει στην τεστοστερόνη, όπως πολύ σωστά παρατήρησες.
Αγαπητέ Mezcalin
τα λόγια σας βάλσαμο στις "Νυχτερινες σαστισμενες σκεψεις μιας πλαστελινης" όπως πολύ σωστά σχολίασε ο ανώνυμος ποιητής. Αδιαφορώ για το κράξιμο - ακόμα περισσότερο όταν είναι ανώνυμο.Αλλωστε μπορώ αρκετά καλά να ανταποδώσω τα σχόλια. Ετσι κι αλλιώς όλα είναι ένα παιχνίδι των λέξεων και των σκέψεων.
Χρειάζεται απίστευτη δύναμη να καταφέρεις να εκθέσεις τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι ή όπως πιστεύεις εσύ ότι είναι.
Ενα είναι σίγουρο:διασκεδάζω πολύ με όλη αυτή την ιστορία - ίσως γιατί είναι και η πρώτη φορά που έγινα μέλος ενός blog. Μόνο που χρειάζεται να διαθέτεις αρκετό χρόνο-πράγμα δύσκολο για μένα αυτό τον καιρό. Θα τα πούμε όμως σύντομα και πάλι. Ελπίζω.
Στο μεταξύ εύχομαι πολλές μεταμεσονύχτιες κρασοκατανύξεις σε ύποπτα και μη μέρη.
Υ.Γ. Κάποια στιγμή θα σου διηγηθώ τι ήταν το Σολάρις.
Αγαπητέ τραγεδιανέ(όπως λέμε, Μεδιόλανο)
Με τέτοιου είδους σχόλια κινδυνεύετε να χαρακτηρισθείτε ανωνυμότερος του ανωνύμου.
Επίσης , "όσο έχουμε τα νιάτα ,νιάτα, νιάτα,μένουμε πάντα παιδιά".
Αγαπητή σολαριάδα (όπως λέμε πορτοκαλάδα)
Μήπως είσθαι πράκτορ.Το λέγω αυτό διότι με υποψίασε η ευκολία που έχετε στις μεταμφιέσεις. Από χειραφετημένη σουφραζέτα σε λάγνα ύπαρξη και από λεπτεπίλεπτη πορσελάνινη κουκλίτσα σε ταπεινό γιασεμάκι.
Αγαπητή, διαχείρηση
Ρε μαγκίτες, μια και η λέξη "αβάσταχτος" έχει πολύ πέραση και ένεκα του ότι έχουμε ψιλομπουρδελιαστεί τελευταία ,δεν αλάζουμε τον τίτλο και από αβασάνιστο να το πουμε αβάσταχτο τσίρκο να είμαστε και πιο πολύ εντός κλίματος?
@solaris:Καταρχήν, να σε φωνάζω "λυσσασμένη γάτα";
Καλά κάνεις και υπάρχεις στο αβάσταχτο (πια) blog και καλά κάνουμε και υπάρχουμε όλοι. Και τους φίλους μας έχουμε και άλλους θέλουμε να γνωρίσουμε. Και να γελάσουμε με τα αστεία post θέλουμε και να προβληματιστούμε με άλλα επίσης. Και πώς θα ήταν δυνατόν δηλαδή να συμφωνούν όλοι με αυτά που γράφουμε. Γιαυτό υπάρχει ο Αντίλογος. Από εκεί και πέρα βάλε το προσωπικό σου φίλτρο σε λειτουργία και σβήσε ό,τι σε χαλάει αλλά κυρίως κράτα ό,τι σε δυναμώνει. Ήταν μία ευγενική προσφορά της Μαρί Κυριακού...με αγάπη.
@lou...: Όντως είναι πράκτωρ.Κ άτι μεταξύ θου Βου και Μάτα Χάρι. Άνοιξε και το Τριώδιο άρα καταλαβαίνεις...
"Γιαυτό υπάρχει ο Αντίλογος".Eγώ θα απορήσω μόνο που δεν έκοψε ο bastakas το σχόλιο.......
Ας κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε (με ένα στιχάκι του σύντροφου Κλέωνα):
"Τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν..."
Δημοσίευση σχολίου