Πασχας το χωριο.
Το Πασκα το περναο στο χωριο .Το χωριο μου το λενε Λαλα.το πασχα γεμιζεη από ξενους και αφτοκινιτα.Εμενα μαρεση που ερχοντε οι ξενοι αλλα ..δε ξερω κιολας αν μαρεση .Πιο πολύ μαρεσουν οι κατηκοι του χοριου.Οι ξενοι ερχοντε για να φανε τα αρνια του Πατουχα.ο πατουχας εινε βοσκος.Σφαζη αρνια και τα δινη να τα φαμε μετα.Δε κσερο ποσο τα δινη αλλα νομιζω ο,τι δε πλιρωνεται κιολας γιατι όταν ο πατερας μου του λεη «ποσο εχεη το αρνι πατουχα?» αυτος λεη «ασε θα με κερας του βραδ στου μαγαζι».βεβεα ο Πατουχας πινη ένα καφασι μπιρες στη καθισια του αρα
1αρνι= 1 καφασι μπιρες αμστελ.Αμα χαλασει το φως,ερχεται και το φτιαχνη ο Μπριζας.
Ο μπριζας εινε μαστορας στα ηλεκτρολογικα.Μια φορα που ειχε ερθεη να περαση κατι καλοδια στο ηπογειο του θειου μου του ΣοτοΜοτο 89,και ο θειος μου του ειπε για λεφτα αφτος στραβωσε ,γιατι δεν ηξερε ποσα να ζητηση.μετα του ειπε να παη ο θειος μου να του οργωση αβριο το χωραφι και πατσιζουνε.
ο θειος μου ο Σοτο μοτο 89,εχη τα περισσοτερρα χωραφια απολουςστοχοριο.,γιαφτο ολοι τον κοροιδεβουνε,γιατι δε τα προλαβενει όλα!! Όταν οι αλλοι καθονται τα μεσημερια το καλοκαιρι και πινουνε,αφτος περναη με το τρακτερ να «ποτιση»τοτε πεταγοντε ολοι και του φωναζουν «εεε μεγαλογεοκτημονα! ελα να σε κερασουμε μα μπιρα»,και αφτος τσαντιζετε και βριζει παναγιες.Ενα καλοκερι ειχε βαλει και πατατες ο αθεοφοβος και τον βοηθησαμε ολοι να τις μαζεψει ,και εγο και ο ξαδερφος μου και η μαναμου.Οταν ομος ηρθε ο εμπορος να τις αγορασει του ειπε ότι «δεν εινε καλες και θα του δοση μονο τα μισα λεφτα που σημφονησανε.
ο θειος μου του ειπε «αντε γαμησου,δε στις δινω» και τις βαλαμε ολες στο ηπογειο.Εγο εκλεγα από τα νεβρα γιατι ειχα χαση δεκα παιγνιδια μπαλα του λαχιστο για τις κολοπατατες.
εκεινη τη χρονια ολο το χοριο ετρογε πατατες για να τεληωσουν ,αλλα δε πεθανε κανενας από τις χαλασμενες πατατες.αρα μαλον ηταν καλες ή ο εμπορος τις ειδε με μισο ματι τις πατατες του θειου μου.ο Λουκος είναι ο Τρελος του χωριου.
Ο Λουκος εινε αφτος που..που μας φτιαχνη τα ποδηλατα,τη τηλεοραση,εινε κηνηγος,παιζει τερμα στην ομαδα,βαζη τα τσουβαλια με τις ελιες στις αποθηκες,βαφει τα σπιτια και κουβαλαη τσιμεντο.στο σπιτι του εχη παλιες τηλεορασης και ραδιοφονα.μια μερα που του ειχα παη το κιτρινο κασετοφονο να το φτιακσει γιατι μασαγε τις κασετες,όταν το πηρα πισο δε μασαγε τις κασετες αλλα ειχε αλαξει τα κουμπια,το πλει και το στοπ τα χε βαλη αναποδα,γιατι λεη στο δικο του το πλει το ειχε δεξια και ετσι ηταν σωστα.Αφτος πλιρωνετε με 2 καφασια μπιρες,και το βραδι στο μαγαζι εινε κοματια.Τοτε ερχετε και μου κανει το κολπο με το αναμενο τσιγαρο που το βαζη αναποδα στο στομα ,με τη καφτρα μεσα και δε κεγεται λεη.Εγο νομιζω ότι κεγεται αλλα εινε κοματια και δε το καταλαβενη,
Αλλα το ιδιο εινε αμα δε το καταλαβενης ότι καιγεσαι με το να μη καιγεσαι.
Ειχε κανη και πειρατικο σταθμο κε εβαζε τραγουδια,που επιανε σε ολο το χοριο,εκτος από ένα σπιτι που εινε πολύ μακρια από τη πλατεια.
το μαγαζι το εχη ο Λατζας και ο γιος του ο Ζβανας.που τον λεμε ετσι γιατι του αρεσουνε τα ζβαν που βαζουνε στη πηκιλια στο ουζο.οταν παραγκελνουνε ουζο και τα πηγαινη ο Ζβανας,τα ζβαν φευγουνε εξι και φτανουν στο τραπεζι δυο!γιατι τα τροη στο δρομο.αλλα τι να πης δικο του εινε το μαγαζι .το μεσημερη αμα πας για καφε και ο ζβανας δεν εχη πιει ακομα το δικο του,σου λεη φτιαξτον μονο σου ,και δε πληρονης τιποτα.
οι αλοι κατοικοι του χοριου είναι ο Παπεν,ο Τζερυ(με το σουπερμινιμαρκετ),ο Τσε,ο Ρηγας(πεζη χαρτια και μονος του),ο Μπαχλας,ο Γελαδογαμης,ο Κορακας κ.α.Αμα ροτησεις επιθετα δε τα ξερω.
ΤΙ Ξεκινισα να γραφω όμως?α ναι! το Πασκα στο χοριο…είναι μια μαλακια και μιση..γιατι ερχονται οι αθηναιοι με τις μπεμβε και μας λενε συνεχια τι ωρεο και γραφικο χοριουδακι που εχουμε,και τι ωρεα που ζουμε εμεις εδο και αφτοι είναι μεσα στα τσιμεντα και αναπννεουν καφσαερια κα ι ολο δουλεβουνε ενώ εμεις καθομαστε και περναμε ζωη και κοτες…μας ειρονευοντε κιολας τα μουνοπανα δηλαδη.
Γιατι όταν ηρθε ενας να φτιαξει σπιτι στο χοριο (εκανε και παρκιγκ ο μαλακας! λες και δε μπορη να βαλη τοκωλαμαξο του στην αβλη του σχολειου που τα βαζουνε ολοι)δεν ειπε στο Λουκο να του το βαψει αλλα εφερε μαστορες από την Αθηνα!
Τα’ΡΧΙΔΙ!!!
30 Απρ 2008
25 Απρ 2008
Για τον bastaka 1...
Στίχοι: Bertolt Brecht
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας
Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη.
Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άννα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί
Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.
Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά
22 Απρ 2008
21 Απρ 2008
Στους...ποδηλατοδρόμους
Μετά λύπης διάβασα ότι ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Γ. Παπανδρέου, υπέστη κάταγμα σε θωρακικό σπόνδυλο και έσπασε και τον παράμεσο δάκτυλο του δεξιού χεριού, ύστερα από πτώση του από ποδήλατο. Ευτυχώς η κατάστασή του είναι ελεγχόμενη και δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο.
Είμαι περίεργος για το ποια θα είναι η πολιτική πλέoν για τους ποδηλατοδρόμους… Ελπίζω πάντως να μην καταργηθούν τα ποδήλατα…
Είμαι περίεργος για το ποια θα είναι η πολιτική πλέoν για τους ποδηλατοδρόμους… Ελπίζω πάντως να μην καταργηθούν τα ποδήλατα…
15 Απρ 2008
JOHN LOCKWOOD (ξοην λοκςοοδ)
Κοπυ πaste απο wikypidia>search/; John Lockwood>results3<&ritah./
o John Lockwood γεννηθηκε στην Οξφορδη και μεγαλωσε με ένα ονειρο.Να γινει ηθοποιος ,ηθοποιος οταν λεμε εννοουμε του θεατρου ε, ενας Λορενς Ολιβιε ας πουμε, γιατι ολοι οι αλλοι είναι απλα ανθρωπακια ή στη καλυτερη καρικατουρες απλών ανθρωπων που ποτε τους δεν αντιληφθηκαν τη σημασια της ρησης «ηθοποιος σημαινει φως».. και ομως την επεκτειναν στο «ηθοποιος σημαινει φως….. το τηλεφωνο,νερο,το νοικι,μετα λιμουζινες,ρουχα ακριβα,κοκες και παει λεγοντας και..πινωντας ».
Όχι ο John δεν ηταν τετοιος .
(παμε παρακατω γιατι αρχισα να βαριεμαι νωρις).
....Ευτυχως οι γονεις του Jοhn πεθαναν και οι δυο νωρις,αυτο του εξασφαλισε μια αρκετα σημαντικη περιουσια ,καθοτι ο μοναδικος κληρονομος.
Με τα λεφτα αυτα ,και αφου πουλησε ακομα και το πατρικο -βικτωριανου τυπου- πυργο τους στη κορυφη του ορους Χεσλευ ,εκει που ανατελει ο οξφορδιαδανος ηλιος...νoικιασε ενα 2αρι στο Λονδινο ,γφραφτηκε στη καλυτερη θεατρικη Σχολη της πρωτευουσας και...
(παμε παρακατω ομως γιατι συνεχιζω να βαριεμαι).
...Δυστυχως ομως και επειδη ο ηθοποιος γεννιεται και δε γινεται- βλεπε wikypidia>search/; Αctress Mimi Denysi >results0,
ο Αrthur Dommenfierld δεν κατ.. εε συγνωμη ο John Lockwood δεν ευτυχησε να γινει ηθοποιος ,αμέτρητες οντισιον ,αμετρητες απορριψεις.Ακομα και σαν κομπαρσος σε διασκευη του Μπεν Χουρ ειχε απορριφθει
Βλεπωντας πως καμια τυχη δεν ειχε σαν ηθοποιος ,αποφασισε να βαλει σε εφαρμογη το Πλαν Μπι! (Θυμηθηκε τη συμβουλη του πατερα του «Ποτε μη σχεδιαζεις το πλαν Α ,αν δεν εχες προηγουμενως σκεφτει το Πλαν Μπι,αν δεν το εχεις ,τοτε καλυτερα πηγαινε απροετοιμαστος,ετσι και αλλιως το πλαν Α ,αποτυγχανει παντα)
Το πλανο Βee ηταν να γινει ο ιδιος θεατρικος συγγραφεας,θεατρικος παραγωγος
βλεπε google>search/; Τheatre Mimi Denysi >results
Κα να που ,μια μερα ,ξετυλιγοντας το ψαρι από τις εφημεριδες η ματια του επεσε στη λιστα των αγγελιων
«Νοικιαζεται υπογειος χωρος –πρωην θεατρο ,πλησιον της …»
Το δικο του θέατρο!
(παμε παρακατω ομως γιατι βαριεμαι και αλλο τωρα πια).
....Το εργο του ειχε τιτλο « Η Μητρα της Αμαρτιας μου».
Ηταν ενα εργο αφιερωμενο στην αιωνια παλη του Καλου και του Κακου (Σημ. Χοιρωνα Του Τζον Γουειν και των Ινδιανων,του Στιβεν Συγκαλ και των πολυεθνηκων ετεριων πετρελεου που μοληνουν το περιββαλον διλαδη-που προβαλλονταν κιολα σε γιγαντοθωνη στο βαθος τις σκηνης- ) αλλα ηταν ανατρεπτικο στη προσεγγιση του.. ,αντιμετωπιζε με συμπονοια ,με κατανοηση το Κακο ,δικαιολογουσε την υπαρξη του και θεωρουσε πως υπηχε μια γιγαντιαια Μητρα που το γεννησε,μα δεν εδειχνε την ιδια επιεικα για το καλο. Μαλιστα αγνοουσε παντελως τη προελευση του υπονοοωντας ετσι πως το Καλο ειναι εξω απο την ανθρωπινη φυση.ισως μαλιστα να προερχοταν απο τη συχνη συναναστροφη και μονο του ανθρωπου με τα ζωα,μερικα εκ των οποιων δυστυχως εναι κυριοι εκφραστες του Καλου ,οπως αυτο εννοειται (π.χ το καλο σκυλακι ,ακακο αρνακι, εργατικο γαιδουρακι,φοβισμενο κουνελακι κ.ε.τ.λ.) . Εν κατακλειδι!..Ηταν ενα μονοπρακτο ,για την αγωνιωδη αναζητηση της μητρας που ξεβραζε το Κακο ,της Μητρας της Αμαρτιας!
(παμε παρακατω γιατι αρχισα να βαριεμαι παλι?)
Στα χρονια που λειτουργησε το θεατρο «John Lockwood’ς Theatre» ουτε ενας δε πατησε το ποδι του.Μα οι παραστασεις συνεχιζοτανε καθημερινα ,το προγραμμα τηρουνταν ευλαβικα από τον Τζον.Αρχισε να κανει περικοπες για να μαζεψει καπως τα εξοδα.Αυτος ηταν ο ταμιας,αυτος η ταξιθεατρια,αυτος κατεβαζε τη σκηνη,αυτος καθαριζε τα αδεια καθισματα,αυτος ηταν ο σοφερ που τον γυρνουσε σπιτι και τον εφερνε στο θεατρο την άλλη μερα ,την ιδια ωρα παντα.Μα το οικονομικο ηταν το τελευταιο που ενδιεφερε τον Jonathan Whisperman ..ε τον John Lockwood ηθελα να πω.Αυτος ζουσε και ανεπνεε για τη στιγμη που θα εστρεφε το κεφαλι του προς τη πλατεια και θα αντικρυζε τους εκστασιασμενους θεατες και στο τελος της παραστασης οι τοιχοι του υπογειου θα σι..θα σιοντ..θα ετριζαν από τα χειροκροτηματα.
(ουφ παμε λιγο πιο γρηγορα,σκυλοβαρεθηκα)
Στη προσπαθεια του να αποκτησει κοινο
.....Αρχισε να μαζευει γατες ,σκυλια αδεσποτα ,ζητιανους από το δρομο ,ακομα και ετσι όμως κανεις δεν εμενε μεχρι το τελος της παραστασης,οι γατες πηδουσαν και εφευγαν από τις χαραμαδες της πορτας,οι σκυλοι αρχιζαν (Σημ. Χοιρωνα να θιμηθω να κλησω το θερμοσυφωνο )να γαβγιζουν και τον αναγκαζαν να τους διωξει ο ιδιος,οι ζητιανοι αποκοιμοντουσαν ,επιτελους ειχαν βρει ένα ζεστο μερος,και τον αναγκαζαν να τους φερθει οπως στους σκυλους.
(παμε παρακατω γιατι βαριεμαι πιο πολυ τωρα?)
......Τα χρονια περασανε, ο Τζων Τραβολ..εε Λοκγουντ ομως, συνεχιζε να «ζει» μονος μεσα στο ονειρο του.Τις καθημερινες παραστασεις στις 10 ακριβωςκαι το Σαββατο στις 8.Τη Κυριακη ,αφιερωμενη σε προβες ,να διορθωθουν οι οποιες ατελειες και τη Δευτερα μελετη και συγγραφη του νεου του θεατρικου εργου «η Κωλοτρυπιδα» όπως και να χε επρεπε να είναι ετοιμος για τη μερα που το θεατρο θα ασφυκτιουσε,που η Μαριανα Λατση της Αγγλιας θα ηταν εκει,ισως και η Βασιλλισα ακομα.
καποιος αντικειμενικος παρατηρητης ευκολα θα μπορουσε να διακρινει πως ο Johny Depp ειχε αρχισει να τα χανει..δεν ηταν πια νεος,ειχε περασει τα εξηντα,τα μαλλια του ειχαν ασπρισει και το σωμα του ειχε γινει αδυναμο και πλαδαρο.Τα ρουχα της παραστασης κολλουσαν πανω στη κοιλια του ,η ανασα του κοβοτανε στη μεση των μονολογων του,μα ο Τζον το εβλεπε διαφορετικα .Επεισε τον εαυτο του πως η φυσικη του εξαθλιωση αναδυκνειε ακομη περισσοτερο το νοημα του εργου του,
το δραμα και η διαρκης αναζητηση της γιγαντιαιας μητρας του ηρωα του ηταν αυτά που τον ειχαν οδηγησει στη κατασταση αυτή και όχι το περασμα του χρονου.ο Τζον και ο ηρωας του εργου ειχαν γινει το ένα και το αυτι…
(παμε παρακατω γιατι η βαρεμαρα χτυπαει κοκκινα ομως )
......Ωσπου ηρθε η μερα που ο John Lockwood ,πεθανε πανω στη σκηνη ,απο καρδιακη προβολη .
Ηταν στη μεση της 7ηςσκηνης,εδαφιο 3,παραγραφος 4, που παντα τον ανατριχιαζε,εκανε το δερμα του να θελει να αποκολληθει από τα οστα,τις κορες των ματιων του να πεταγονται ,τις φλεβες των χεριων του να φουσκωνουντ ,τις γατες να αναπηδουν από τα καθισματα και να φευγουν ,τους σκυλους να αληχτουν δυνατα και τους αποκοιμισμενους ζητιανους να γλιστρουν από τα καθισματα τους και να πεφτουν στο πατωμα,να κυλουν σαν βαρελια γεματα ουισκυ ,και να φτανουν μεχρι τη σκηνη...ηταν η σκηνη που ο πρωταγωνιστης του , ερχοτανε προσωπο με ...(Σημειωση Χοιρωνα αμα πω με πρωσοπο θα εινε λαθος ) με τη Μητρα της Αμαρτιας που δεν ηταν τιποτα αλλο απο την ιδια τη μητρα που τον γεννησε ..το μουνι της μανας του ηρωα δηλαδη ,στη συνεχεια ο πρωταγωνιστης συμβολικα εμπαινε μεσα στη μητρα (πανω στη σκηνη ο Τζον εμπαινε σε ένα τεραααστιο γυαλινο δοχειο ) και τοτε αρχιζε το δευτερο μερος της παραστασης,που ο ηρωας ερχοτανε αντιμετωπος με το ...( Σημ. Χοιρωνα... μαλακαμουθεοςοτηποσ )…αλλα μεχρις εδώ.
Και ετσι ο ανθωπος που κουβαλουσε σε ολη του τη ζωη το δευτερο (?) πρωπατορικο(??) αναρτημα ,τη καταρα «να ειναι ο μοναδικος ηθοποιος σε μια αδεια θεατρικη σκηνη ενος επισης αδειου θεατρου χωρις θεατες » χαθηκε Για παντα.
Ολα αυτα σε κανουν να απορεις βεβαια.Πως εγινε γνωστη η ιστορια του John Lockwood ,απο τη στιγμη που κανενας δεν γνωριζε την υπαρξη ουτε του θεατρου ,ουτε του εργου του,ουτε αυτου του ιδιου? (Σημ. φιλου Χοιρωνα ο τονος παει στο δευτερο γιωτα,ειναι πιο ευηχο) ? Γατες , σκυλια και ζητιανοι,κυριως οι τελευταιοι δε συνηθιζουν να γραφουν βιογραφιες απτυχημενων και παντελως αγνωστων θεατρικων συγγραφεων οπως ηταν ο Εrnesr Cooper …εσυγνωμη ο John Lockwood εννοω... οποτε?...
Οποτε... υπαρχουν και ανθρωποι που κουβαλουν τη καταρα « να ειναι ο μοναδικος θεατης σε μια αδεια θεατρικη σκηνη που δε παιζεται κανενα εργο »... αυτους τους λενε συγγραφεις ή-για συντομια- μαλακες.
Τελος.Χειροκροτημα ..και μια κλανια στο βαθος ..τα απροβλεπτα.. της αποτομης εκτιναξης απο το καθισμα βλεπεις....
....ππσσς...εγραψα.
Υπογραφη Χοιρων Πολυρωτας.
(Πληροφοριες για τον Τζον Λοκγουντ στο Γουικιπιδια ..και αμα βρεις τιποτα..χοουλ μαι νοουζ)
o John Lockwood γεννηθηκε στην Οξφορδη και μεγαλωσε με ένα ονειρο.Να γινει ηθοποιος ,ηθοποιος οταν λεμε εννοουμε του θεατρου ε, ενας Λορενς Ολιβιε ας πουμε, γιατι ολοι οι αλλοι είναι απλα ανθρωπακια ή στη καλυτερη καρικατουρες απλών ανθρωπων που ποτε τους δεν αντιληφθηκαν τη σημασια της ρησης «ηθοποιος σημαινει φως».. και ομως την επεκτειναν στο «ηθοποιος σημαινει φως….. το τηλεφωνο,νερο,το νοικι,μετα λιμουζινες,ρουχα ακριβα,κοκες και παει λεγοντας και..πινωντας ».
Όχι ο John δεν ηταν τετοιος .
(παμε παρακατω γιατι αρχισα να βαριεμαι νωρις).
....Ευτυχως οι γονεις του Jοhn πεθαναν και οι δυο νωρις,αυτο του εξασφαλισε μια αρκετα σημαντικη περιουσια ,καθοτι ο μοναδικος κληρονομος.
Με τα λεφτα αυτα ,και αφου πουλησε ακομα και το πατρικο -βικτωριανου τυπου- πυργο τους στη κορυφη του ορους Χεσλευ ,εκει που ανατελει ο οξφορδιαδανος ηλιος...νoικιασε ενα 2αρι στο Λονδινο ,γφραφτηκε στη καλυτερη θεατρικη Σχολη της πρωτευουσας και...
(παμε παρακατω ομως γιατι συνεχιζω να βαριεμαι).
...Δυστυχως ομως και επειδη ο ηθοποιος γεννιεται και δε γινεται- βλεπε wikypidia>search/; Αctress Mimi Denysi >results0,
ο Αrthur Dommenfierld δεν κατ.. εε συγνωμη ο John Lockwood δεν ευτυχησε να γινει ηθοποιος ,αμέτρητες οντισιον ,αμετρητες απορριψεις.Ακομα και σαν κομπαρσος σε διασκευη του Μπεν Χουρ ειχε απορριφθει
Βλεπωντας πως καμια τυχη δεν ειχε σαν ηθοποιος ,αποφασισε να βαλει σε εφαρμογη το Πλαν Μπι! (Θυμηθηκε τη συμβουλη του πατερα του «Ποτε μη σχεδιαζεις το πλαν Α ,αν δεν εχες προηγουμενως σκεφτει το Πλαν Μπι,αν δεν το εχεις ,τοτε καλυτερα πηγαινε απροετοιμαστος,ετσι και αλλιως το πλαν Α ,αποτυγχανει παντα)
Το πλανο Βee ηταν να γινει ο ιδιος θεατρικος συγγραφεας,θεατρικος παραγωγος
βλεπε google>search/; Τheatre Mimi Denysi >results
Κα να που ,μια μερα ,ξετυλιγοντας το ψαρι από τις εφημεριδες η ματια του επεσε στη λιστα των αγγελιων
«Νοικιαζεται υπογειος χωρος –πρωην θεατρο ,πλησιον της …»
Το δικο του θέατρο!
(παμε παρακατω ομως γιατι βαριεμαι και αλλο τωρα πια).
....Το εργο του ειχε τιτλο « Η Μητρα της Αμαρτιας μου».
Ηταν ενα εργο αφιερωμενο στην αιωνια παλη του Καλου και του Κακου (Σημ. Χοιρωνα Του Τζον Γουειν και των Ινδιανων,του Στιβεν Συγκαλ και των πολυεθνηκων ετεριων πετρελεου που μοληνουν το περιββαλον διλαδη-που προβαλλονταν κιολα σε γιγαντοθωνη στο βαθος τις σκηνης- ) αλλα ηταν ανατρεπτικο στη προσεγγιση του.. ,αντιμετωπιζε με συμπονοια ,με κατανοηση το Κακο ,δικαιολογουσε την υπαρξη του και θεωρουσε πως υπηχε μια γιγαντιαια Μητρα που το γεννησε,μα δεν εδειχνε την ιδια επιεικα για το καλο. Μαλιστα αγνοουσε παντελως τη προελευση του υπονοοωντας ετσι πως το Καλο ειναι εξω απο την ανθρωπινη φυση.ισως μαλιστα να προερχοταν απο τη συχνη συναναστροφη και μονο του ανθρωπου με τα ζωα,μερικα εκ των οποιων δυστυχως εναι κυριοι εκφραστες του Καλου ,οπως αυτο εννοειται (π.χ το καλο σκυλακι ,ακακο αρνακι, εργατικο γαιδουρακι,φοβισμενο κουνελακι κ.ε.τ.λ.) . Εν κατακλειδι!..Ηταν ενα μονοπρακτο ,για την αγωνιωδη αναζητηση της μητρας που ξεβραζε το Κακο ,της Μητρας της Αμαρτιας!
(παμε παρακατω γιατι αρχισα να βαριεμαι παλι?)
Στα χρονια που λειτουργησε το θεατρο «John Lockwood’ς Theatre» ουτε ενας δε πατησε το ποδι του.Μα οι παραστασεις συνεχιζοτανε καθημερινα ,το προγραμμα τηρουνταν ευλαβικα από τον Τζον.Αρχισε να κανει περικοπες για να μαζεψει καπως τα εξοδα.Αυτος ηταν ο ταμιας,αυτος η ταξιθεατρια,αυτος κατεβαζε τη σκηνη,αυτος καθαριζε τα αδεια καθισματα,αυτος ηταν ο σοφερ που τον γυρνουσε σπιτι και τον εφερνε στο θεατρο την άλλη μερα ,την ιδια ωρα παντα.Μα το οικονομικο ηταν το τελευταιο που ενδιεφερε τον Jonathan Whisperman ..ε τον John Lockwood ηθελα να πω.Αυτος ζουσε και ανεπνεε για τη στιγμη που θα εστρεφε το κεφαλι του προς τη πλατεια και θα αντικρυζε τους εκστασιασμενους θεατες και στο τελος της παραστασης οι τοιχοι του υπογειου θα σι..θα σιοντ..θα ετριζαν από τα χειροκροτηματα.
(ουφ παμε λιγο πιο γρηγορα,σκυλοβαρεθηκα)
Στη προσπαθεια του να αποκτησει κοινο
.....Αρχισε να μαζευει γατες ,σκυλια αδεσποτα ,ζητιανους από το δρομο ,ακομα και ετσι όμως κανεις δεν εμενε μεχρι το τελος της παραστασης,οι γατες πηδουσαν και εφευγαν από τις χαραμαδες της πορτας,οι σκυλοι αρχιζαν (Σημ. Χοιρωνα να θιμηθω να κλησω το θερμοσυφωνο )να γαβγιζουν και τον αναγκαζαν να τους διωξει ο ιδιος,οι ζητιανοι αποκοιμοντουσαν ,επιτελους ειχαν βρει ένα ζεστο μερος,και τον αναγκαζαν να τους φερθει οπως στους σκυλους.
(παμε παρακατω γιατι βαριεμαι πιο πολυ τωρα?)
......Τα χρονια περασανε, ο Τζων Τραβολ..εε Λοκγουντ ομως, συνεχιζε να «ζει» μονος μεσα στο ονειρο του.Τις καθημερινες παραστασεις στις 10 ακριβωςκαι το Σαββατο στις 8.Τη Κυριακη ,αφιερωμενη σε προβες ,να διορθωθουν οι οποιες ατελειες και τη Δευτερα μελετη και συγγραφη του νεου του θεατρικου εργου «η Κωλοτρυπιδα» όπως και να χε επρεπε να είναι ετοιμος για τη μερα που το θεατρο θα ασφυκτιουσε,που η Μαριανα Λατση της Αγγλιας θα ηταν εκει,ισως και η Βασιλλισα ακομα.
καποιος αντικειμενικος παρατηρητης ευκολα θα μπορουσε να διακρινει πως ο Johny Depp ειχε αρχισει να τα χανει..δεν ηταν πια νεος,ειχε περασει τα εξηντα,τα μαλλια του ειχαν ασπρισει και το σωμα του ειχε γινει αδυναμο και πλαδαρο.Τα ρουχα της παραστασης κολλουσαν πανω στη κοιλια του ,η ανασα του κοβοτανε στη μεση των μονολογων του,μα ο Τζον το εβλεπε διαφορετικα .Επεισε τον εαυτο του πως η φυσικη του εξαθλιωση αναδυκνειε ακομη περισσοτερο το νοημα του εργου του,
το δραμα και η διαρκης αναζητηση της γιγαντιαιας μητρας του ηρωα του ηταν αυτά που τον ειχαν οδηγησει στη κατασταση αυτή και όχι το περασμα του χρονου.ο Τζον και ο ηρωας του εργου ειχαν γινει το ένα και το αυτι…
(παμε παρακατω γιατι η βαρεμαρα χτυπαει κοκκινα ομως )
......Ωσπου ηρθε η μερα που ο John Lockwood ,πεθανε πανω στη σκηνη ,απο καρδιακη προβολη .
Ηταν στη μεση της 7ηςσκηνης,εδαφιο 3,παραγραφος 4, που παντα τον ανατριχιαζε,εκανε το δερμα του να θελει να αποκολληθει από τα οστα,τις κορες των ματιων του να πεταγονται ,τις φλεβες των χεριων του να φουσκωνουντ ,τις γατες να αναπηδουν από τα καθισματα και να φευγουν ,τους σκυλους να αληχτουν δυνατα και τους αποκοιμισμενους ζητιανους να γλιστρουν από τα καθισματα τους και να πεφτουν στο πατωμα,να κυλουν σαν βαρελια γεματα ουισκυ ,και να φτανουν μεχρι τη σκηνη...ηταν η σκηνη που ο πρωταγωνιστης του , ερχοτανε προσωπο με ...(Σημειωση Χοιρωνα αμα πω με πρωσοπο θα εινε λαθος ) με τη Μητρα της Αμαρτιας που δεν ηταν τιποτα αλλο απο την ιδια τη μητρα που τον γεννησε ..το μουνι της μανας του ηρωα δηλαδη ,στη συνεχεια ο πρωταγωνιστης συμβολικα εμπαινε μεσα στη μητρα (πανω στη σκηνη ο Τζον εμπαινε σε ένα τεραααστιο γυαλινο δοχειο ) και τοτε αρχιζε το δευτερο μερος της παραστασης,που ο ηρωας ερχοτανε αντιμετωπος με το ...( Σημ. Χοιρωνα... μαλακαμουθεοςοτηποσ )…αλλα μεχρις εδώ.
Και ετσι ο ανθωπος που κουβαλουσε σε ολη του τη ζωη το δευτερο (?) πρωπατορικο(??) αναρτημα ,τη καταρα «να ειναι ο μοναδικος ηθοποιος σε μια αδεια θεατρικη σκηνη ενος επισης αδειου θεατρου χωρις θεατες » χαθηκε Για παντα.
Ολα αυτα σε κανουν να απορεις βεβαια.Πως εγινε γνωστη η ιστορια του John Lockwood ,απο τη στιγμη που κανενας δεν γνωριζε την υπαρξη ουτε του θεατρου ,ουτε του εργου του,ουτε αυτου του ιδιου? (Σημ. φιλου Χοιρωνα ο τονος παει στο δευτερο γιωτα,ειναι πιο ευηχο) ? Γατες , σκυλια και ζητιανοι,κυριως οι τελευταιοι δε συνηθιζουν να γραφουν βιογραφιες απτυχημενων και παντελως αγνωστων θεατρικων συγγραφεων οπως ηταν ο Εrnesr Cooper …εσυγνωμη ο John Lockwood εννοω... οποτε?...
Οποτε... υπαρχουν και ανθρωποι που κουβαλουν τη καταρα « να ειναι ο μοναδικος θεατης σε μια αδεια θεατρικη σκηνη που δε παιζεται κανενα εργο »... αυτους τους λενε συγγραφεις ή-για συντομια- μαλακες.
Τελος.Χειροκροτημα ..και μια κλανια στο βαθος ..τα απροβλεπτα.. της αποτομης εκτιναξης απο το καθισμα βλεπεις....
....ππσσς...εγραψα.
Υπογραφη Χοιρων Πολυρωτας.
(Πληροφοριες για τον Τζον Λοκγουντ στο Γουικιπιδια ..και αμα βρεις τιποτα..χοουλ μαι νοουζ)
14 Απρ 2008
ΒΡΑΔΥΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ή Αμάρτησα για το παιδί μου και για μια κατσαρίδα
Γειά και χαρά από σολ και φυς.
Είπαμε να κάνουμε και μεις μια συνεργασία - συνηθίζεται τώρα τελευταία στο μπλογκ (Ave Caesar trag+lou / morituri te salutant!).Ζηλέψαμε την παρέα της «σκοτεινής ταινείας» με τις μουσικές αναμνήσεις και θελήσαμε να σας προσφέρουμε κι εμείς μιαν άλλη γεύση από μιαν άλλη τέχνη – αυτή του θεάτρου. Καλαααά...μουσική/θέατρο/ποίηση/τραγουδιστές/ζωγράφοι/φλαουτίστες/συγγραφείς/μουσικοκριτικοί/πολιτικοίαναλυτές/ποδοσφαιριστές/καλλιτεχνικές φύσεις γενικότερα... γαμώ τα μπλογκς είμαστε εδώ μέσα!!! (λέμε τώρα...)
{Άλλη μια προσφορά επιβεβαίωσης στους καλούς τους συνμπλόγγερς από τις σολάρις και φυσαλίδα – μέλη του σωματείου αρωματισμένων θιβετιανών μοναχών Σ.Α.Μ.Σ.Α.Ρ.Α. (*)
ΣτΜ : Σας Αγαπάμε Με Συμπαντική Αγάπη Ρε Αλήτες}
Γνήσια τέκνα του internet οι σολ+φυς. Αυτό σημαίνει ότι γράφουν το κείμενό τους σε απόσταση η μία από την άλλη ανταλλάσoντας email , βρίσκουν στοιχεία από το google,ακούν μουσική και βλέπουν κλιπάκια στο youtube (active member για να σας βάλω λίγο στο κλίμα / vamos signorina a Guantanamo / το’χω άχτι να περάσω απ’ το συρμάτινο φράχτη και τον ήλιο να θαμπώσω για λίγο / μουσικές επιλογές σολάρις, η φυσαλίδα είναι αθώα για το έγκλημα) ενώ γράφουν μπροστά στην οθόνη ενός πισί και απευθύνονται σε ανθρώπους που τους περισσότερους από αυτούς δεν τους έχουν δει ποτέ. Τι σημαίνουν όλα αυτά; μπορεί και να αναρρωτιέσαι καχύποπτα. Όχι,σε καθησυχάζουμε,δεν πρόκειται να αρχίσουμε κανένα ηθικοπλαστικόν κει-μουνάκι (γυναικάκια γαρ) περί της αποξενώσεως/απομονώσεως/απαξιώσεως κτλ κτλ κτλ που επιφέρει η σύγχρονη τεχνολογία μπλα μπλα μπλα. Να γεμίσουμε γραμμές θέλουμε...εεε,συγνώμη,ήθελα να πω : να τονίσουμε το γεγονός ότι ακόμα και τα διαδυκτιακά (κόψε κάτι) παιδιά του 2008 μπορούν να γοητευθούν/σαγηνευθούν/εκστασιασθούν από την αρχαία τέχνη της Μελπομένης , την κατεξοχήν τέχνη της ανθρώπινης επαφής , το θέατρο. Και να συγκινηθούν από ένα έργο που είναι γραμμένο ενάμιση αιώνα πριν, σε μια λόγια γλώσσα δύσκολη,με διαλόγους με τοπικά ιδιώματα,με γκαζιάρικους μονολόγους... δηλαδή ό,τι πρέπει για γλωσσολάγνους τύπους σαν την σολ και σκεταλάγνους τύπους σαν την φυς(σόρυ φιλενάδα,αφού το ξέρεις δεν μπορώ να αντισταθώ στα ανόητα λογοπαίγνια).
Πάιξε ρε σολ...
Λοιπόν.Έχουμε και λέμε...
Το υπόγειο του Κουν , ο τόπος. «Το Αμάρτημα της Μητρός μου», το έργο.Γεώργιος Βιζυηνός, ο συγγραφέας.Ηλίας Λογοθέτης, ο ηθοποιός.Κωστής Καπελώνης, ο σκηνοθέτης.Σταύρος Σιόλας, ο συνθέτης.
(...)Άλλην αδελφήν δεν είχομεν, παρά μόνον την Αννιώ. Ήτον η χαϊδεμένη της μικράς ημών οικογενείας και την ηγαπώμεν όλοι. Αλλ' απ' όλους περισσότερον την ηγάπα η μήτηρ μας(...)
Έτσι αρχίζει την αυτοβιογραφική αφήγησή του ο Λογοθέτης/Βιζυηνός.Και στη συνέχεια χάνεται σ’ ένα κυκεώνα αναμνήσεων και συναισθημάτων.Μονολογεί και πηγαινοέρχεται στο χωροχρόνο. Πότε είναι ένα μικρό πονεμένο παιδί – το «αδικημένο» του νεκρού πατέρα - που ακούει την προσευχή της μητέρας του η οποία παρακαλεί σχεδόν ειδωλολατρικά τον Ιησού να «πάρει» τα δυό της αγόρια σαν αντάλλαγμα για τη σωτηρία της άρρωστης κόρης της. Πότε είναι ένας ενήλικας που ξενυχτά ξαφνιασμένος με την εξομολόγηση της μάνας για το μεγάλο αμάρτημά της. Πότε πάει εμπρός - πότε πίσω.Και μαζί του παίρνει κι εμάς που δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε τα χρονικά άλματα – γιατί μας έχουν υπνωτίσει ο Λογοθέτης με την τραγική (υπογείως χιουμοριστική) ερμηνεία του, ο σκηνοθέτης με τη χορευτικά αρμονική σκηνοθεσία του και το υποβλητικό αλλά λιτό σκηνικό.Κι έχουμε μπει κι εμείς μέσα σ’ αυτή την ιστορία που μπορεί να μας θυμίζει χίλια δυό πράγματα από τη δική μας τη μιζέρια.Κι έχουμε συγκλονισθεί από το σκηνικό του αργού θανάτου της κόρης Αννιώς που οι επιθανάτιοι αναστεναγμοί της αντηχούν (απροσδιόριστο από πού) στο χαμηλοτάβανο υπόγειο – ξανά και ξανά και ξανά.Και συμπάσχουμε με την αγωνιώδη και μάταιη μάχη της μάνας να σώσει την αγαπημένη κόρη - και μαζί να σώσει τον εαυτό της εξιλεώνοντάς τον από το Μεγάλο Αμάρτημα. Κι εκεί πάλι μπερδευόμαστε γιατί το έργο παύει πια να είναι μια απλή αγροτική ηθογραφία και μεταμορφώνεται σε μια βαθιά ανάλυση της φύσης του ανθρώπου. Ερωτήματα γεννιούνται συνεχώς. Σχετικά με την αγάπη, με το θάνατο, με τη συμπόνια, με τα Πρέπει και τις Υποσχέσεις, με το Έγκλημα και την Τιμωρία, με τις τύψεις και την προσωπική κόλαση του καθενός, με τις θεμελιώδεις αξίες της ζωής μας.
Κι όλα αυτά μέσα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Θυμίζει το υπόγειο μισοσκότεινη εκκλησία με τα κεριά να καίνε και το λιβάνι να μοσχοβολάει – άλλωστε η μάνα είναι θεοσεβούμενη και δυσειδαίμων. Γυναίκα που την έμαθαν από μικρή ότι η τιμωρία είναι εξιλέωση και η χαρά είναι αμαρτία.
{Η σολάρις που είναι λάτρης των θρησκευτικών τελετουργικών (όλων των θρησκειών) και των εθιμικών παραδόσεων βρήκε εξαιρετική την σχεδόν βυζαντινή αγιογράφηση/αναπαράσταση κάποιων σκηνών – το υπόγειο μύριζε Πάσχα και Επιτάφιο}…Ολιγόλεπτη διακοπή…η φυς βήχει πονηρά…οκ καλά είμαι, συνέχισε…
Τι να πούμε για μια παράσταση που είναι βασισμένη σ’ ένα τέτοιο αφηγηματικό παραμύθι; Σ’ένα δεμένο κείμενο και σε απίστευτες ερμηνείες; Σ’ ένα διήγημα που ενώ εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί κλασσικό και «βαρύ» αναδεικνύεται σε σύγχρονο και συγκινητικό;
Κρίμα που μένουν μόνο λίγες μέρες για το τέλος της θεατρικής σεζόν. Θα σας συμβουλεύαμε να πάτε να το δείτε.
Όπως και την Κατσαρίδα που πήρε ξανά παράταση. Πώς να μην πάρει! Έργο ευχάριστο και ταξιδιάρικο με άψογες ερμηνείες και Ντανταϊστικη διάθεση. Απλά σούπερ. Σολ και λοιπόι τρεχάτε, μέχρι τις 20/4 θα παίζει.
(*) Γιατί λίγες άχρηστες πληροφορίες ποτέ δεν έβλαψαν κανένα.
Λόγω Θιβέτ είναι ξανά της μόδας οι ανατολικές θρησκείες (το λένε και στις ειδήσεις του Star-η σολάρις μόνο από εκεί ενημερώνεται). Επιπρόσθετα τα αγόρια του μπλογκ μπορούν να εντυπωσιάσουν το άλλο φύλ(λ)ο με δώρο ένα ερωτικό άρωμα Samsara ενώ ταυτόχρονα θα επιδεικνύουν τις γνώσεις τους πάνω στο βουδισμό.
(...)Το δέντρο Ασβάττα, το ονομαζόμενο Σαμσάρα, του οποίου οι ρίζες πάνε ψηλά και τα κλαδιά προς τα κάτω, είναι αιώνιο και δεν μπορεί να καταστραφεί. (Σημ. Σαμσάρα είναι ο τροχός του Κάρμα.Σαμσάρα σημαίνει τον κύκλο γέννησης, θανάτου και επαναγεννήσεως. Αυτή η αλυσίδα συγκρίνεται εδώ με δέντρο). Οι ρίζες του πάνε προς τα πάνω, γιατί πηγάζει από το Μπράμα που είναι υπεράνω των επτά κόσμων. Τα κλαδιά του πάνε προς τα κάτω, γιατί καταλήγει σ' αυτούς που ζουν στη γη. Δεν μπορεί να καταστραφεί γιατί δεν μπορεί να κοπεί, αφού η φύση του έχει συνεχή ροή. Τα φύλλα του είναι τα Vedas (πλούτη) γιατί οι λειτουργίες του, που εκτελούνται για την πραγματοποίηση των επιθυμιών μας, υποβοηθούν την ανάπτυξη αυτού του δέντρου της Σαμσάρα. Το δέντρο αναπτύσσεται, στην πραγματικότητα απλώνεται χάρη στα φύλλα του(...)
(...)Samsara was created by Guerlain in 1989. Samsara perfume by Guerlain is a blend of floral and oriental fragrances including ylang-ylang, rose, bergamot, musk, peach, lemon, narcissus, vanilla, amber, sandalwood, greens, and jasmine(...)
Είπαμε να κάνουμε και μεις μια συνεργασία - συνηθίζεται τώρα τελευταία στο μπλογκ (Ave Caesar trag+lou / morituri te salutant!).Ζηλέψαμε την παρέα της «σκοτεινής ταινείας» με τις μουσικές αναμνήσεις και θελήσαμε να σας προσφέρουμε κι εμείς μιαν άλλη γεύση από μιαν άλλη τέχνη – αυτή του θεάτρου. Καλαααά...μουσική/θέατρο/ποίηση/τραγουδιστές/ζωγράφοι/φλαουτίστες/συγγραφείς/μουσικοκριτικοί/πολιτικοίαναλυτές/ποδοσφαιριστές/καλλιτεχνικές φύσεις γενικότερα... γαμώ τα μπλογκς είμαστε εδώ μέσα!!! (λέμε τώρα...)
{Άλλη μια προσφορά επιβεβαίωσης στους καλούς τους συνμπλόγγερς από τις σολάρις και φυσαλίδα – μέλη του σωματείου αρωματισμένων θιβετιανών μοναχών Σ.Α.Μ.Σ.Α.Ρ.Α. (*)
ΣτΜ : Σας Αγαπάμε Με Συμπαντική Αγάπη Ρε Αλήτες}
Γνήσια τέκνα του internet οι σολ+φυς. Αυτό σημαίνει ότι γράφουν το κείμενό τους σε απόσταση η μία από την άλλη ανταλλάσoντας email , βρίσκουν στοιχεία από το google,ακούν μουσική και βλέπουν κλιπάκια στο youtube (active member για να σας βάλω λίγο στο κλίμα / vamos signorina a Guantanamo / το’χω άχτι να περάσω απ’ το συρμάτινο φράχτη και τον ήλιο να θαμπώσω για λίγο / μουσικές επιλογές σολάρις, η φυσαλίδα είναι αθώα για το έγκλημα) ενώ γράφουν μπροστά στην οθόνη ενός πισί και απευθύνονται σε ανθρώπους που τους περισσότερους από αυτούς δεν τους έχουν δει ποτέ. Τι σημαίνουν όλα αυτά; μπορεί και να αναρρωτιέσαι καχύποπτα. Όχι,σε καθησυχάζουμε,δεν πρόκειται να αρχίσουμε κανένα ηθικοπλαστικόν κει-μουνάκι (γυναικάκια γαρ) περί της αποξενώσεως/απομονώσεως/απαξιώσεως κτλ κτλ κτλ που επιφέρει η σύγχρονη τεχνολογία μπλα μπλα μπλα. Να γεμίσουμε γραμμές θέλουμε...εεε,συγνώμη,ήθελα να πω : να τονίσουμε το γεγονός ότι ακόμα και τα διαδυκτιακά (κόψε κάτι) παιδιά του 2008 μπορούν να γοητευθούν/σαγηνευθούν/εκστασιασθούν από την αρχαία τέχνη της Μελπομένης , την κατεξοχήν τέχνη της ανθρώπινης επαφής , το θέατρο. Και να συγκινηθούν από ένα έργο που είναι γραμμένο ενάμιση αιώνα πριν, σε μια λόγια γλώσσα δύσκολη,με διαλόγους με τοπικά ιδιώματα,με γκαζιάρικους μονολόγους... δηλαδή ό,τι πρέπει για γλωσσολάγνους τύπους σαν την σολ και σκεταλάγνους τύπους σαν την φυς(σόρυ φιλενάδα,αφού το ξέρεις δεν μπορώ να αντισταθώ στα ανόητα λογοπαίγνια).
Πάιξε ρε σολ...
Λοιπόν.Έχουμε και λέμε...
Το υπόγειο του Κουν , ο τόπος. «Το Αμάρτημα της Μητρός μου», το έργο.Γεώργιος Βιζυηνός, ο συγγραφέας.Ηλίας Λογοθέτης, ο ηθοποιός.Κωστής Καπελώνης, ο σκηνοθέτης.Σταύρος Σιόλας, ο συνθέτης.
(...)Άλλην αδελφήν δεν είχομεν, παρά μόνον την Αννιώ. Ήτον η χαϊδεμένη της μικράς ημών οικογενείας και την ηγαπώμεν όλοι. Αλλ' απ' όλους περισσότερον την ηγάπα η μήτηρ μας(...)
Έτσι αρχίζει την αυτοβιογραφική αφήγησή του ο Λογοθέτης/Βιζυηνός.Και στη συνέχεια χάνεται σ’ ένα κυκεώνα αναμνήσεων και συναισθημάτων.Μονολογεί και πηγαινοέρχεται στο χωροχρόνο. Πότε είναι ένα μικρό πονεμένο παιδί – το «αδικημένο» του νεκρού πατέρα - που ακούει την προσευχή της μητέρας του η οποία παρακαλεί σχεδόν ειδωλολατρικά τον Ιησού να «πάρει» τα δυό της αγόρια σαν αντάλλαγμα για τη σωτηρία της άρρωστης κόρης της. Πότε είναι ένας ενήλικας που ξενυχτά ξαφνιασμένος με την εξομολόγηση της μάνας για το μεγάλο αμάρτημά της. Πότε πάει εμπρός - πότε πίσω.Και μαζί του παίρνει κι εμάς που δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε τα χρονικά άλματα – γιατί μας έχουν υπνωτίσει ο Λογοθέτης με την τραγική (υπογείως χιουμοριστική) ερμηνεία του, ο σκηνοθέτης με τη χορευτικά αρμονική σκηνοθεσία του και το υποβλητικό αλλά λιτό σκηνικό.Κι έχουμε μπει κι εμείς μέσα σ’ αυτή την ιστορία που μπορεί να μας θυμίζει χίλια δυό πράγματα από τη δική μας τη μιζέρια.Κι έχουμε συγκλονισθεί από το σκηνικό του αργού θανάτου της κόρης Αννιώς που οι επιθανάτιοι αναστεναγμοί της αντηχούν (απροσδιόριστο από πού) στο χαμηλοτάβανο υπόγειο – ξανά και ξανά και ξανά.Και συμπάσχουμε με την αγωνιώδη και μάταιη μάχη της μάνας να σώσει την αγαπημένη κόρη - και μαζί να σώσει τον εαυτό της εξιλεώνοντάς τον από το Μεγάλο Αμάρτημα. Κι εκεί πάλι μπερδευόμαστε γιατί το έργο παύει πια να είναι μια απλή αγροτική ηθογραφία και μεταμορφώνεται σε μια βαθιά ανάλυση της φύσης του ανθρώπου. Ερωτήματα γεννιούνται συνεχώς. Σχετικά με την αγάπη, με το θάνατο, με τη συμπόνια, με τα Πρέπει και τις Υποσχέσεις, με το Έγκλημα και την Τιμωρία, με τις τύψεις και την προσωπική κόλαση του καθενός, με τις θεμελιώδεις αξίες της ζωής μας.
Κι όλα αυτά μέσα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Θυμίζει το υπόγειο μισοσκότεινη εκκλησία με τα κεριά να καίνε και το λιβάνι να μοσχοβολάει – άλλωστε η μάνα είναι θεοσεβούμενη και δυσειδαίμων. Γυναίκα που την έμαθαν από μικρή ότι η τιμωρία είναι εξιλέωση και η χαρά είναι αμαρτία.
{Η σολάρις που είναι λάτρης των θρησκευτικών τελετουργικών (όλων των θρησκειών) και των εθιμικών παραδόσεων βρήκε εξαιρετική την σχεδόν βυζαντινή αγιογράφηση/αναπαράσταση κάποιων σκηνών – το υπόγειο μύριζε Πάσχα και Επιτάφιο}…Ολιγόλεπτη διακοπή…η φυς βήχει πονηρά…οκ καλά είμαι, συνέχισε…
Τι να πούμε για μια παράσταση που είναι βασισμένη σ’ ένα τέτοιο αφηγηματικό παραμύθι; Σ’ένα δεμένο κείμενο και σε απίστευτες ερμηνείες; Σ’ ένα διήγημα που ενώ εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί κλασσικό και «βαρύ» αναδεικνύεται σε σύγχρονο και συγκινητικό;
Κρίμα που μένουν μόνο λίγες μέρες για το τέλος της θεατρικής σεζόν. Θα σας συμβουλεύαμε να πάτε να το δείτε.
Όπως και την Κατσαρίδα που πήρε ξανά παράταση. Πώς να μην πάρει! Έργο ευχάριστο και ταξιδιάρικο με άψογες ερμηνείες και Ντανταϊστικη διάθεση. Απλά σούπερ. Σολ και λοιπόι τρεχάτε, μέχρι τις 20/4 θα παίζει.
(*) Γιατί λίγες άχρηστες πληροφορίες ποτέ δεν έβλαψαν κανένα.
Λόγω Θιβέτ είναι ξανά της μόδας οι ανατολικές θρησκείες (το λένε και στις ειδήσεις του Star-η σολάρις μόνο από εκεί ενημερώνεται). Επιπρόσθετα τα αγόρια του μπλογκ μπορούν να εντυπωσιάσουν το άλλο φύλ(λ)ο με δώρο ένα ερωτικό άρωμα Samsara ενώ ταυτόχρονα θα επιδεικνύουν τις γνώσεις τους πάνω στο βουδισμό.
(...)Το δέντρο Ασβάττα, το ονομαζόμενο Σαμσάρα, του οποίου οι ρίζες πάνε ψηλά και τα κλαδιά προς τα κάτω, είναι αιώνιο και δεν μπορεί να καταστραφεί. (Σημ. Σαμσάρα είναι ο τροχός του Κάρμα.Σαμσάρα σημαίνει τον κύκλο γέννησης, θανάτου και επαναγεννήσεως. Αυτή η αλυσίδα συγκρίνεται εδώ με δέντρο). Οι ρίζες του πάνε προς τα πάνω, γιατί πηγάζει από το Μπράμα που είναι υπεράνω των επτά κόσμων. Τα κλαδιά του πάνε προς τα κάτω, γιατί καταλήγει σ' αυτούς που ζουν στη γη. Δεν μπορεί να καταστραφεί γιατί δεν μπορεί να κοπεί, αφού η φύση του έχει συνεχή ροή. Τα φύλλα του είναι τα Vedas (πλούτη) γιατί οι λειτουργίες του, που εκτελούνται για την πραγματοποίηση των επιθυμιών μας, υποβοηθούν την ανάπτυξη αυτού του δέντρου της Σαμσάρα. Το δέντρο αναπτύσσεται, στην πραγματικότητα απλώνεται χάρη στα φύλλα του(...)
(...)Samsara was created by Guerlain in 1989. Samsara perfume by Guerlain is a blend of floral and oriental fragrances including ylang-ylang, rose, bergamot, musk, peach, lemon, narcissus, vanilla, amber, sandalwood, greens, and jasmine(...)
8 Απρ 2008
FILM NOIR – Μια Ασπρόμαυρη Ιστορία
(Ανάληψη ψυχής - μνημόσυνο στη μπάντα που ένωσε τις πορείες τους. Κουβεντιάζουν/αφηγούνται οι tragedian και loumboubamboula)
Ώχου Παναγίτσα μου (Τρυπητή) και τώρα τι γράφουμε; Γιατί απ' όλες τις κιθάρες που έχουμε κρεμασμένες στον τοίχο του χωλ, αυτή είναι μέσα στις τρεις πιο βαριές κι είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούν να γραφτούν, που είναι σίγουρο πως η εσωστρέφεια θα κάνει πάρτυ στο λόφο του Στρέφη.
- Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε ανάλαφρα, γιατί στο δρόμο έχω την υποψία πως το βαρομετρικό θα βαρύνει, ε tragedian?
- Avanti λοιπόν maestro loumboubamboula
Film Noir: Η απαρχή - 10/1998
Ήταν η εποχή που μεσουρανούσαν οι μεγάλες boys–bands (Take That, Backstreet Boys, 'N Sync).
Πιστός στην αντίληψη του περί μουσικής και διεθνούς καριέρας, ο tragedian είδε κατάφατσα το μέλλον: Η Πάτρα είχε ανάγκη από τη δικιά της αγορομπάντα. Διοργάνωσε λοιπόν, τα αντίστοιχα καλλιστεία και μετά από αρκετές ζυμώσεις (μπύρας) απονεμήθηκαν τα εξής βραβεία:
Drums: Λευτέρης ή παππούς (Ο Κώστας Πρέκας της σύγχρονης ρυθμολογίας, πληθωρικός, σαγηνευτικός, αλλά παρ' όλα αυτά «καυλιάρης», ψηφίστηκε από τις μεσήλικες της Αχαΐας ως το υποκατάστατο του George Clooney)
Μπάσο: Νίκος (το υγρό όνειρο κάθε μπαρόβιας, large lover-boy του 1μισο μπουκαλιού τζιν τη βραδιά – ελάχιστη κατανάλωση. Αξιομνημόνευτη η ικανότητα να παραμένει αλάνθαστος, ανεξαρτήτως ποσότητας αιθυλικής αλκοόλης που έχει καταναλώσει).
Πλήκτρα: Διονύσης (Ο Νίκος Ξανθόπουλος των keyboards, το λαϊκό παιδί με τη Φαρφίσσα απ' τον Αι Γιώργη το Λάγγουρα, που η μοίρα το 'ριξε στα πλοκάμια του mainstream και της διαπλοκής – δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα).
Κιθάρα: Θανάσης (Ο Axl Rose της αχαϊκής πρωτεύουσας – παίζω λίγη κιθάρα, αλλά το βασικό μου πλεονέκτημα είναι ότι έχω μηχανή κι είμαι και λεβεντόπαιδο).
Κιθάρα – φωνή: tragedian (Ο πυροσβέστης, ο μεσοβέζος, ο μετριοπαθής, ο μαλάκας)
Φλάουτο: loumboubamboula (το υβρίδιο του γκρουπ - τελικά τι είμαι; ροκ ή ωδειακός, ρομαντικός ή τεχνοκράτης, ρεμάλι ή καλλιτέχνης. Ρε μπας κι είμαι γκέι και δεν το 'χω πάρει χαμπάρι).
Γυναικείες φωνές – Γρούπιες (μτφ. Groupies): Κατερίνα (μικρή), Κατερίνα (μεγάλη), Εύη (μικρομέγαλη).
- Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε ανάλαφρα, γιατί στο δρόμο έχω την υποψία πως το βαρομετρικό θα βαρύνει, ε tragedian?
- Avanti λοιπόν maestro loumboubamboula
Film Noir: Η απαρχή - 10/1998
Ήταν η εποχή που μεσουρανούσαν οι μεγάλες boys–bands (Take That, Backstreet Boys, 'N Sync).
Πιστός στην αντίληψη του περί μουσικής και διεθνούς καριέρας, ο tragedian είδε κατάφατσα το μέλλον: Η Πάτρα είχε ανάγκη από τη δικιά της αγορομπάντα. Διοργάνωσε λοιπόν, τα αντίστοιχα καλλιστεία και μετά από αρκετές ζυμώσεις (μπύρας) απονεμήθηκαν τα εξής βραβεία:
Drums: Λευτέρης ή παππούς (Ο Κώστας Πρέκας της σύγχρονης ρυθμολογίας, πληθωρικός, σαγηνευτικός, αλλά παρ' όλα αυτά «καυλιάρης», ψηφίστηκε από τις μεσήλικες της Αχαΐας ως το υποκατάστατο του George Clooney)
Μπάσο: Νίκος (το υγρό όνειρο κάθε μπαρόβιας, large lover-boy του 1μισο μπουκαλιού τζιν τη βραδιά – ελάχιστη κατανάλωση. Αξιομνημόνευτη η ικανότητα να παραμένει αλάνθαστος, ανεξαρτήτως ποσότητας αιθυλικής αλκοόλης που έχει καταναλώσει).
Πλήκτρα: Διονύσης (Ο Νίκος Ξανθόπουλος των keyboards, το λαϊκό παιδί με τη Φαρφίσσα απ' τον Αι Γιώργη το Λάγγουρα, που η μοίρα το 'ριξε στα πλοκάμια του mainstream και της διαπλοκής – δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα).
Κιθάρα: Θανάσης (Ο Axl Rose της αχαϊκής πρωτεύουσας – παίζω λίγη κιθάρα, αλλά το βασικό μου πλεονέκτημα είναι ότι έχω μηχανή κι είμαι και λεβεντόπαιδο).
Κιθάρα – φωνή: tragedian (Ο πυροσβέστης, ο μεσοβέζος, ο μετριοπαθής, ο μαλάκας)
Φλάουτο: loumboubamboula (το υβρίδιο του γκρουπ - τελικά τι είμαι; ροκ ή ωδειακός, ρομαντικός ή τεχνοκράτης, ρεμάλι ή καλλιτέχνης. Ρε μπας κι είμαι γκέι και δεν το 'χω πάρει χαμπάρι).
Γυναικείες φωνές – Γρούπιες (μτφ. Groupies): Κατερίνα (μικρή), Κατερίνα (μεγάλη), Εύη (μικρομέγαλη).
Η δημιουργική περίοδος, 3/2001
- «Έλα ρε, θα 'ρθεις για πρόβα…;»
- «Δε ξέρω…»
- «Έλα ρε μαλάκα, έχουμε μαζευτεί και σε περιμένουμε…»
- «Γαμώ τον Αι Γεράσιμο, την κάσα του Αϊ Σπυρίδωνα και τα κόκαλα του Δεσπότη, τελειώνω κι έρχομαι…»
…ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο. Σχεδόν καμιά πρόβα δεν είχε αρχίσει με απαρτία οργάνων και μουσικών. Καταραμένο μεροκάματο βλέπετε. Μια καρέκλα άβαφτη από πρόπερσι, μια πλακέτα ασύνδετη στον κουλοχέρη, ένα ιδιαίτερο την ώρα της πρόβας, μια πρόβα την ώρα της πρόβας, ε, δεν ήθελε και πολύ… Να μην τα πολυλογούμε όμως, όλοι γκρινιάζαμε κι όλοι αφήναμε πίσω το κατιτίς μας για να κάνουμε την ομαδική μας συνεδρία μέσα στο γκαράζ με τη φτηνιάρικη ταπετσαρία, που κάλυπτε την μόνωση από υαλοβάμβακα.
Οι αφορμές για γκρίνια δεν εξέλειπαν (όπως παντού άλλωστε): από τις απλές παρατηρήσεις «τι μαλακίες παίζεις;» μέχρι τα πολυσύνθετα υπαρξιακά–ερωτικά «τι κάνω εγώ εδώ μέσα, ποιος ο λόγος που κάνω τέχνη και τελικά τι δουλειά έχεις εσύ με τη γκόμενά μου, ρε μαλάκα;».
Οι μουσικές επιρροές του καθενός δε, χαοτικές μέχρι αναστάσεως. Από Ιησού τον Ζαγοραίο μέχρι Van der Graaf Generator και από Τάσο Κουνέλη μέχρι Echo and the Bannymen (stifado). Ως εκ τούτου λοιπόν, κατά την διάρκεια των προβών, συνυπήρχαν αρμονικά (λέμε τώρα) τα τζαζίστικα 5/4 του παππού με τους ανατολίτικους ήχους του samplαρισμένου τζουρά από τα keyboard του Διονύση και τα καταθλιπτικά αρπίσματά του tragedian μαζί με τις 5τονικές κλίμακες του αείμνηστου (κλειστό λόγω πένθους – Σιδηρόπουλου), επενδεδυμένα τρυφερά από του συριγμούς του πλαγίαυλου τουλούμπα (του loumba).
Οι πρόβες (όταν πήγαιναν καλά) είχαν έντονο το στοιχείο της ψυχοθεραπείας. Ο καθένας από εμάς κουβαλούσε κι άφηνε στο στουντιάκι του Ρίου ένα κομμάτι από τις φρίκες και τα προσωπικά του αδιέξοδα.Tα οικονομικά μας, τα οικογενειακά μας, τα κοινωνικο-φιλοσοφικο-πολιτικο-πολιτιστικά μας, τα αισθηματικά μας, τα γαστρεντερικά μας. Γενικά, μια καλή πρόβα αποτελούσε φάρμακο «δια πάσαν νόσον και μαλακίαν». Αντίθετα, όταν η πρόβα πήγαινε σκατά το σκηνικό είχε ως εξής: Τα απωθημένα που είχαμε κουβαλήσει με σκοπό να τα ξεφορτωθούμε τα ξαναπαίρναμε πίσω και μαζί μ' αυτά φορτωνόμασταν και κάνα δυο σακούλες νεύρα και γκρίνια για το σπίτι, μην τύχει και τελειώσει το προϊόν και δε δοκιμάσουν όλοι οι καλεσμένοι.
- Πρέπει να πω πως φωτεινή εξαίρεση αποτελούσε ο tragedian, ο οποίος έπαιζε περίπου τον ίδιο ρόλο που παίζει τώρα στο blog (ΠΚΣ – Πυροσβεστικές Κινήσεις Συνεργασίας). Όσο απογοητευμένος κι αν ήταν από την πρόβα, ποτέ δεν ύψωσε τον τόνο της φωνής του και ήταν πάντα διαλλακτικός και συνεργάσιμος.
- Ευχαριστώ loumba. Με άγγιξες…
Εικάζεται βέβαια, πως μετά από τρεις διαδοχικές αποτυχημένες πρόβες, προκειμένου να συνέλθει, επαναλάμβανε τη διαδρομή Ρίο – Αγ. Βασίλης για τουλάχιστον εφτά φορές, ακούγοντας στη διαπασών στο αυτοκίνητό του το Schizofrenia των Sepultura. Μετά πήγαινε στο σπίτι του.
Το βασικό χαρακτηριστικό που θυμόμαστε τώρα πια στα βαθιά μας γεράματα, ήταν η ζεστασιά που νιώθαμε μεταξύ μας μετά από μια καλή πρόβα ή ένα καλό live. Η έξαψη του καινούριου όταν δουλεύαμε πάνω σε ένα νέο κομμάτι. Τα χαβαλετζίδικα τζαμαρίσματα μετά το τέλος της πρόβας. Οι απογευματινές πρόβες των καλοκαιρινών σαββατοκύριακων, με καφεδάκι στον ήλιο, μπαλίτσα στο γρασίδι και τον Ιβάν (το σκύλο του τραγεδιανού) σε ρόλο πρωταγωνιστή. Οι επισκέψεις παλιών και νέων φίλων στις πρόβες, με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας, τον Ιωάννη τον Μέγα (γεια σου, ρε simeon). Τα λόγια της πλώρης: Βαρύγδουπα μπεκροαποφθέγματα που λέγαμε την ώρα της πρόβας (κυρίως ο παππούς) και που αργότερα τα χρησιμοποιούσαμε ως εσωστρεφή κώδικα χαβαλέ. Την νύχτα που «έφυγε» η μητέρα του Νίκου και μαζευτήκαμε όλοι κάτω από το σπίτι του.
Όσο περνάει η ώρα, η λίστα θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη και όλο και πιο εσωστρεφής, οπότε καλύτερα να σταματήσουμε εδώ.
Το βασικό χαρακτηριστικό που θυμόμαστε τώρα πια στα βαθιά μας γεράματα, ήταν η ζεστασιά που νιώθαμε μεταξύ μας μετά από μια καλή πρόβα ή ένα καλό live. Η έξαψη του καινούριου όταν δουλεύαμε πάνω σε ένα νέο κομμάτι. Τα χαβαλετζίδικα τζαμαρίσματα μετά το τέλος της πρόβας. Οι απογευματινές πρόβες των καλοκαιρινών σαββατοκύριακων, με καφεδάκι στον ήλιο, μπαλίτσα στο γρασίδι και τον Ιβάν (το σκύλο του τραγεδιανού) σε ρόλο πρωταγωνιστή. Οι επισκέψεις παλιών και νέων φίλων στις πρόβες, με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας, τον Ιωάννη τον Μέγα (γεια σου, ρε simeon). Τα λόγια της πλώρης: Βαρύγδουπα μπεκροαποφθέγματα που λέγαμε την ώρα της πρόβας (κυρίως ο παππούς) και που αργότερα τα χρησιμοποιούσαμε ως εσωστρεφή κώδικα χαβαλέ. Την νύχτα που «έφυγε» η μητέρα του Νίκου και μαζευτήκαμε όλοι κάτω από το σπίτι του.
Όσο περνάει η ώρα, η λίστα θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη και όλο και πιο εσωστρεφής, οπότε καλύτερα να σταματήσουμε εδώ.
(Συνεχίζεται…)
(Το αρχειακό υλικό που παρουσιάζεται σε 1η Παγκόσμια Μετάδοση είναι μεταγραφή από κασσέτες γραμμένες με 2 μικρόφωνα σε live ηχογράφηση στο studio των Film Noir και από live εμφανίσεις στην Πάτρα την περίοδο 1999 - 2004. Παρακαλούμε την κατανόησή σας για την ποιότητα του ήχου).
(Το αρχειακό υλικό που παρουσιάζεται σε 1η Παγκόσμια Μετάδοση είναι μεταγραφή από κασσέτες γραμμένες με 2 μικρόφωνα σε live ηχογράφηση στο studio των Film Noir και από live εμφανίσεις στην Πάτρα την περίοδο 1999 - 2004. Παρακαλούμε την κατανόησή σας για την ποιότητα του ήχου).
4 Απρ 2008
Γαλλικά ερωτικά τραγουδάκια - 1
Brigitte Bardot - Un jour comme un autre
Βρισκόμαστε στην πόλη του Φωτός, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα (λίγο πριν το Μάη του '68). H αριστοκρατική και καλοβαλμένη Brigitte (με καπέλο, κασκολάκι, παλτό και ασορτί ψιχάλες στο τζάμι) διασχίζει το Σηκουάνα και τραγουδάει για μια μέρα που αν και ήταν σαν όλες τις άλλες (μέρες), ο καλός της την παράτησε για μιαν άλλη (γυναίκα).
Εάν ακούσεις το τραγούδι με προσοχή (και έχεις την τύχη να είσαι γαλοθρεμμένος) καταλαβαίνεις ότι η Brigitte δεν κλαίγεται για τον χωρισμό αυτόν καθεαυτόν, αλλά επειδή ο ψόφιος (ο φίλος της ντε) τη παράτησε χωρίς να της πει ούτε μια λέξη. Δηλαδή, αν της δήλωνε ότι τη κοπάνησε με τη ξαδέλφη της, τη κόρη του μεγαλοδικηγόρου, θα το ξεπερνούσε. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία ως γαλατική ευγένεια.
Αλλά τώρα η Μπεμπέ είναι μέσα στην άγνοια και τραβάει μεγάλα ζόρια. Τo γεγονός αυτό την οδηγεί σε μια σειρά νευρώσεων, οι οποία αν δεν αντιμετωπισθούν με τη κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να εξελιχθούν σε ψυχώσεις τύπου Korhonen. Τρανταχτή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι η Brigitte έχει παραισθήσεις: πιο συγκεκριμένα σε μια στροφή δηλώνει ξεκάθαρα ότι βλέπει τον πρώην της παρέα με το καινούριο το γκομενάκι, να κάθονται σε μια γωνιά και να την κοροϊδεύουν…
Pauvre Brigitte!!!
Το γεγονός αυτό ίσως και να εξηγεί γιατί αρκετά χρόνια αργότερα η Brigitte το έριξε στη φιλοζωία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Όπως όλα τα ερωτικά τραγουδάκια, έτσι και το συγκεκριμένο μας οδηγεί σε πολύ χρήσιμα κοινωνιολογικά συμπεράσματα:
Πρώτο χρήσιμο συμπέρασμα: Οι γυναίκες στη Γαλλία δεν είναι πουτάνες όπως στα Βαλκάνια (Ελλάδα, Αλβανία, Μακεδονία, Βουλγαρία κλπ κλπ). Τουναντίον, είναι ψυχοπονιάρες και μόλις τις χωρίσεις, νοικιάζουν ένα ποταμόπλοιο, φωνάζουν κι ένα φίλο που παίζει σαξόφωνο κι αρχίζουν το κλάμα…
Δεύτερο χρήσιμο συμπέρασμα: Οι άντρες στη Γαλλία είναι ντούροι και δε χαμπαριάζουν. Γι’αυτό άλλωστε λίγους μήνες αργότερα στήσανε τα οδοφράγματα, κάνανε την εξέγερση και το γαμήσανε το κατεστημένο μια για πάντα. Και αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία που θα αναλυθεί σε άλλο κύκλο (επαναστατικών και όχι ερωτικών) τραγουδιών.
Τα παραπάνω συμπεράσματα βέβαια ισχύουν για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, και κάθε είδους γενικεύσεις καλό είναι να αποφεύγονται . (Και μη βγει κανείς και γράψει για το Σαρκοζί και τη Μπρούνι. Ήμαρτον…)
Αυτά για την ώρα. Πάμε μαέστρο...
Βρισκόμαστε στην πόλη του Φωτός, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα (λίγο πριν το Μάη του '68). H αριστοκρατική και καλοβαλμένη Brigitte (με καπέλο, κασκολάκι, παλτό και ασορτί ψιχάλες στο τζάμι) διασχίζει το Σηκουάνα και τραγουδάει για μια μέρα που αν και ήταν σαν όλες τις άλλες (μέρες), ο καλός της την παράτησε για μιαν άλλη (γυναίκα).
Εάν ακούσεις το τραγούδι με προσοχή (και έχεις την τύχη να είσαι γαλοθρεμμένος) καταλαβαίνεις ότι η Brigitte δεν κλαίγεται για τον χωρισμό αυτόν καθεαυτόν, αλλά επειδή ο ψόφιος (ο φίλος της ντε) τη παράτησε χωρίς να της πει ούτε μια λέξη. Δηλαδή, αν της δήλωνε ότι τη κοπάνησε με τη ξαδέλφη της, τη κόρη του μεγαλοδικηγόρου, θα το ξεπερνούσε. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία ως γαλατική ευγένεια.
Αλλά τώρα η Μπεμπέ είναι μέσα στην άγνοια και τραβάει μεγάλα ζόρια. Τo γεγονός αυτό την οδηγεί σε μια σειρά νευρώσεων, οι οποία αν δεν αντιμετωπισθούν με τη κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να εξελιχθούν σε ψυχώσεις τύπου Korhonen. Τρανταχτή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι η Brigitte έχει παραισθήσεις: πιο συγκεκριμένα σε μια στροφή δηλώνει ξεκάθαρα ότι βλέπει τον πρώην της παρέα με το καινούριο το γκομενάκι, να κάθονται σε μια γωνιά και να την κοροϊδεύουν…
Pauvre Brigitte!!!
Το γεγονός αυτό ίσως και να εξηγεί γιατί αρκετά χρόνια αργότερα η Brigitte το έριξε στη φιλοζωία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Όπως όλα τα ερωτικά τραγουδάκια, έτσι και το συγκεκριμένο μας οδηγεί σε πολύ χρήσιμα κοινωνιολογικά συμπεράσματα:
Πρώτο χρήσιμο συμπέρασμα: Οι γυναίκες στη Γαλλία δεν είναι πουτάνες όπως στα Βαλκάνια (Ελλάδα, Αλβανία, Μακεδονία, Βουλγαρία κλπ κλπ). Τουναντίον, είναι ψυχοπονιάρες και μόλις τις χωρίσεις, νοικιάζουν ένα ποταμόπλοιο, φωνάζουν κι ένα φίλο που παίζει σαξόφωνο κι αρχίζουν το κλάμα…
Δεύτερο χρήσιμο συμπέρασμα: Οι άντρες στη Γαλλία είναι ντούροι και δε χαμπαριάζουν. Γι’αυτό άλλωστε λίγους μήνες αργότερα στήσανε τα οδοφράγματα, κάνανε την εξέγερση και το γαμήσανε το κατεστημένο μια για πάντα. Και αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία που θα αναλυθεί σε άλλο κύκλο (επαναστατικών και όχι ερωτικών) τραγουδιών.
Τα παραπάνω συμπεράσματα βέβαια ισχύουν για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, και κάθε είδους γενικεύσεις καλό είναι να αποφεύγονται . (Και μη βγει κανείς και γράψει για το Σαρκοζί και τη Μπρούνι. Ήμαρτον…)
Αυτά για την ώρα. Πάμε μαέστρο...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)