ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
Μου προκάλεσαν ανησυχία οι πρόσφατες φήμες για τη διάλυση του blog. Μου προκάλεσε ανησυχία το αποτέλεσμα της πρόσφατης ψηφοφορίας που λέει ότι η solaris με χώρισε και τα ρίχνει στο justelene. Δηλαδή, δε μου ‘φταναν όλες οι υπόλοιπες ανησυχίες που είχα και έχω στο κεφάλι μου, τώρα πρέπει να βάλω στο κεφάλι μου και την ανησυχία του blog και της solaris! Ε, λοιπόν όχι! Θα αναρτήσω ένα κείμενο, που από καιρό είχα στο νου μου να γράψω, σε μια προσπάθεια να (ξανα)συμμετάσχω πιο έμπρακτα στο blog αυτό. Οι λόγοι της σχετικής εξαφάνισής μου είναι προσωπικοί. Θα τους παραθέσω για να δω αντιδράσεις: ήθελα να δω αν η solaris θα κάνει τα γλυκά μάτια σε άλλον άντρα, σε μια ενδεχόμενη απομάκρυνση ή αποχώρησή μου από το blog. Πιστεύω πως η απάντηση έχει ήδη δωθεί. Φανταστείτε τι είναι ικανή αυτή η γυναίκα να κάνει κατά τη διάρκεια του φανταρικού μου!
«Παλιοθήλυκο! Με πλήγωσες βαθιά! Δεν το περίμενα από σένα!».
Φυσικά, το κείμενο που από καιρό είχα στο νου μου να γράψω δεν έχει καμία σχέση με όλα τα παραπάνω. Το θέμα του είναι, για μια ακόμα φορά, σχετιζόμενο με όλες αυτές τις κοινωνικο-συναισθηματικές αηδίες που μου ταλανίζουν μέρα-νύχτα τον εγκέφαλο και θα με οδηγήσουν τελικά στο τρελάδικο ή στο χώμα. Είναι, δηλαδή, στο μοτίβο mezcalin που έχετε συνηθίσει (λέμε τώρα...).
Φυλαχτείτε, γιατί ξεκινάω γράψιμο!
Προειδοποίηση: είμαι περισσότερο ντεφορμέ από οποιαδήποτε άλλη φάση στη ζωή μου (σε ό,τι αφορά τα συγγραφικά θέματα, γιατί σε άλλα θέματα είμαι μόνιμα ντεφορμέ, οπότε δεν τίθεται θέμα σύγκρισης παρελθόντος και παρόντος).
Ξαναφυλαχτείτε, μετά το μελόδραμα της προειδοποίησης. Ακολουθεί το κυρίως κείμενο, το οποίο μπαίνει κατευθείαν στο ψητό.
Ο κόσμος μιλάει για τον εαυτό του περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε. «Σπουδαία διαπίστωση!», θα μου πείτε. Εγώ πάλι, ψήνομαι να το σχολιάσω. Ώρες ώρες, μου δίνεται η εντύπωση ότι στο μέτωπό μου είναι γραμμένη η λέξη «ακροατής της αποκλειστικά ατομικής ζωής του άλλου». Εννοώ ότι όλο και περισσότερο τυχαίνω σε περιπτώσεις όπου συναντιέμαι με τον άλλο και το μόνο που δέχομαι είναι ένας καταιγισμός από προσωπικές εμπειρίες του, για τις οποίες υπερηφανεύεται ή τις οποίες θεωρεί μέγιστης σημασίας και εξόχως συναρπαστικές. Πολλές φορές είναι και τραβηγμένες από τα μαλλιά. Μήπως παίζουμε το παιχνίδι που λέγεται «ανταγωνισμός εμπειριών»; Εγώ μάλιστα, που είμαι και ανταγωνιστικός κομπλεξάρας, έχω μια τάση να το βλέπω πιο βαριά. Αλλά, για μισό λεπτό, ρε παιδιά! Πού πήγαν οι κουβέντες περί πολιτικής; Πού πήγαν οι κοινωνικές συζητήσεις; Πού πήγαν οι προσωπικές συζητήσεις; Πού πήγε ο αγνός, πηγαίος, άνευ νοήματος κι όμως τόσο σημαντικός (μπας και σκάσει λίγο το χειλάκι μας) χαβαλές; Συναντάω άτομα που είναι ικανά για τρεις συνεχόμενες ώρες να σου μιλάνε για το επάγγελμά τους και για το πώς οι ΙΔΙΟΙ (και όχι οι υπόλοιποι συνάδελφοι) συμπεριφέρονται στον εργασιακό τους χώρο, για το δάνειο που πήραν και το σπίτι που έχτισαν, για το γαμάτο τρόπο ζωής της οικογένειάς τους, για το αυτοκίνητο που σκέφτονται να αγοράσουν αλλά είναι αναποφάσιστοι, για το πόσες πίπες τους πήρε η ξανθιά βιτσιόζα γκόμενα στα βραχάκια του κυκλαδίτικου νησιού που επισκέφθηκαν το καλοκαίρι, για το πόσα εμβόλια πρέπει να κάνει το μικρό τους πεκινουά και αρχίδια στο μυστρί! Αν μπω κι εγώ στην ίδια λογική περιγραφής των δικών μου εμπειριών θα γίνει ένα μπάχαλο! Τι σόι επικοινωνία είναι αυτή; Φυσικά, εγώ έχω και το πρόβλημα ότι τις περισσότερες εμπειρίες μου δεν τις θυμάμαι επειδή ήμουν φέτες (έτσι για να μιλήσω και λιγάκι για τον εαυτό μου), οπότε ο άλλος δε διατρέχει τον κίνδυνο να ακούσει πολλά από μένα. Πάλι μονότερμα θα με πάρει!
ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ, λοιπόν, που αυξάνεται με τον καιρό. Γινόμαστε όλο και πιο ατομικιστές. Νιώθουμε τόσο μικροί μέσα σε αυτό τον κόσμο των αδιανόητων μεγεθών και ταχυτήτων, που προσπαθούμε να κάνουμε αισθητή την ύπαρξή μας μιλώντας ΓΙΑ τον εαυτό μας, αντί να μιλάμε ΑΠΟ τον εαυτό μας. Ή μήπως βλέπω το ζήτημα λάθος; Φανταστείτε πόσο ανασφαλείς έχουμε γίνει, ώστε να (θέλουμε να) νομίζουμε πως όλος ο κόσμος (θα έπρεπε να) περιστρέφεται γύρω από μας! Έχουμε τρελή ανάγκη να μας δουν και να μας ακούσουν, όχι για να έρθουμε κοντά ο ένας με τον άλλο, αλλά για να επιβεβαιώσουμε στον εαυτό μας ότι υπάρχουμε (!) κι οτι είμαστε οι καλύτεροι (ακόμα χειρότερα). Τα μετάλλια μας λείπουν! Αυτή η ιδιότυπη μόστρα, μου θυμίζει λογικές γυαλισμένης cabriας BM στην παραλιακή. Το ξέρω πως όλοι, σε διαφορετικούς βαθμούς, είμαστε χαμένοι στον κόσμο μας. Τρέχουμε σα μαλάκες και δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε βασικά πράγματα προς όφελος του εαυτού μας. Σα φάρμακο όμως στην κατάσταση αυτή επιλέγουμε να προβάλουμε και να αναπαράγουμε τον εαυτό μας, για να κερδίσουμε άραγε τι; Αν αναζητούσαμε την αλληλεπίδραση, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, στο λίγο ελεύθερο χρόνο που μας απομένει, μήπως θα περνάγαμε καλύτερα; Μήπως θα ΕΙΜΑΣΤΑΝ (κατ' άλλους ΕΙΜΑΣΤΕ) καλύτερα;
Μου σκάνε κι άλλα στο νου, αλλά νομίζω πως ξεφεύγω, οπότε το κλείνω.
26 Μαΐου 1999. Κάπου στην Πάτρα (…), ενώ κάπου στη Βαρκελώνη…
21 Μαΐου 2008. Κάπου στην Αθήνα (…) ενώ κάπου στη Μόσχα…
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που χαράζονται πολύ έντονα στο μυαλό και στην καρδιά του.
Το δυστύχημα είναι πως κάποιες από αυτές τις ζούμε με τους ανθρώπους που θέλουμε και αγαπάμε, και κάποιες άλλες όχι.
Χθες ήταν μία από αυτές με την απουσία.
Δυνατή η στιγμή, μεγάλη η απουσία.
Πι ες 1 (χιουμοριστικόν): Ας ελπίσουμε να είμαστε μαζί, όταν το σηκώσει η ΘΡΥΛΑΡΑ!!! (χα,χα,χα,χα,χα,χα,χα,χα….)
Πι ες 2 (απολογητικόν) : Ζητώ συγγνώμη από τους συμπλόκερς για την ποδοσφαιροποίηση του blog. Αλλά είναι μεγάλη αγάπη η United. Και όχι μόνο.
