ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ...(ο Θεός να το κάνει...)

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ...(ο Θεός να το κάνει...)
Το πρόσωπο που με κοιτούσε στον καθρέφτη μου φάνηκε γνωστό. Δεν μπορούσα όμως να θυμηθώ που το είχα ξαναδεί. Για λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα πανικό. Θεέ μου που βρίσκομαι; Ποιά είμαι; Τι κάνω εδώ; Εδώ; Ποιό εδώ; Σιγά σιγά άρχισαν όλα να ξαναγυρνάνε στο μυαλό μου. Ευτυχώς είμαι ζωντανή,σκέφτηκα και τότε ξαφνικά ο πόνος με έκανε να συνέρθω εντελώς. Περιέφερα το βλέμμα μου μέσα στο αποπνικτικό από τους καπνούς δωμάτιο όπου μόνο ένας γυμνός γλόμπος φώτιζε τις θαμπές φιγούρες. Μπροστά μου ένας τεράστιος καθρέφτης κάλυπτε τον ένα τοίχο του δωματίου. Περιεργάστηκα το είδωλο μου. Βρισκόμουν δεμένη πισθάγκωνα σε μια καρέκλα . Ο πόνος στους καρπούς μου προερχόταν προφανώς από τα ανελέητα σφιγμένα σχοινιά. Αστραπιαία πρόλαβα να διακρίνω στον καθρέφτη ότι το μακιγιάζ μου παρέμενε άθικτο όπως επίσης και οι ξανθές μου μπούκλες. Πουτανίτσα Σολάρις μια χαρά κρατιέσαι παρ΄όλα τα χρονάκια σου, θαύμασα για άλλη μια φορά τον εαυτό μου. Δεν πήγαν χαμένα τόσα λεφτά για τα μπότοξ και τις πλαστικές! Εδιωξα βιαστικά από το μυαλό μου τι χρειάστηκε να κάνω για να βγάλω τόσα χρήματα.Ο σκοπός άλλωστε αγιάζει τα μέσα,καθησύχασα τη συνείδησή μου. Κάτι όμως συνέχιζε να μ΄ενοχλεί. Ως πότε ο εφιάλτης αυτής της αμαρτωλής βιοτεχνίας θα με ακολουθεί; Οι εκβιασμοί του μαφιόζου-σαλαμέμπορου Χοίρο-να (που σίγουρα αυτός ο κανάγιας έφταιγε που ήμουν σ’ αυτή τη θέση τώρα) ήρθαν ξανά στη μνήμη μου. Ξαφνικά η μορφή της Μιμίκας Πούτσου ξεπρόβαλε μπροστά μου. Αχ κοριτσάκι μου που να΄σαι τώρα κι εσύ; αναρωτήθηκα . Οι τύψεις με πλημμύρισαν για την συμπεριφορά μου. «Σολάρις φέρθηκες σαν το χειρότερο καπιταλιστικό αφεντικό που απομύζησε την υπεραξία του προλεταριάτου - τσατσά , ε παλιο τσατσά», αυτομαστιγώθηκα για άλλη μια φορά.
Ενώ όλες αυτές οι μπερδεμένες σκέψεις με κρατούσαν απομονωμένη από το περιβάλλον μου, φαίνεται ότι κάποιο καινούριο πρόσωπο μπήκε στο δωμάτιο. Ξαφνικά οι ψίθυροι σταμάτησαν και μια περίεργη σιγή απλώθηκε , νεκρική θα έλεγε κανείς - σαν την ηρεμία πριν την καταιγίδα – σαν το αστρικό κενό που υπάρχει στο κρανίο της Αντζελας Δημητρίου – κάτι τρομερά τρομακτικό τέλος πάντων...
- Χμμ...Ώστε εσύ είσαι λοιπόν η περιβόητη Σολάρις, ακούστηκε μια βαθιά γυναικεία φωνή που πρόφερε το ρο λίγο πιο έντονα απ΄ότι έπρεπε .
Κι έτσι συνάντησα τον μόνο άνθρωπο που δεν περίμενα να συναντήσω ποτέ στη ζωή μου.
- Κυρία Μπμπμπμπ...μπακογιάννη εσείς! τραύλισα τρέμοντας.
- Λέγε με Ντόρα , darling , μου είπε χαμογελώντας μ’ εκείνο το γοητευτικό δοντάτο χαμόγελο που μόνο η οικογένεια Μητσοτάκη διαθέτει.
Ζαλισμένη από την εξέλιξη των γεγονότων , δεν μπόρεσα ν’ αρθρώσω λέξη . Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να παρακολουθώ το κυπαρισσένιο κορμί της να παραμερίζει με χάρη τους παρεβρισκομένους (για την ακρίβεια να τους ξαπλώνει κάτω) και να έρχεται κοντά μου. Σκύβοντας (στην κυριολεξία) από πάνω μου με κοίταξε βαθιά στα μάτια και είπε:
- Πές μου χρυσό μου , είσαι Πατριώτισσα;
- .......
- Ασφαλώς και είσαι χρυσό μου, μου ξαναχαμογέλασε κάνοντας τη ραχοκοκκαλιά μου να ριγήσει.
Ένιωσα να υπνωτίζομαι. Αυτό το είχα πάθει και μία άλλη φορά μ’έναν γητευτή φιδιών στην Καζαμπλάνκα. Τότε όμως είχα στο πλευρό μου τον καλό μου Mezcalin να με προστατεύει...Οχι, όχι δεν πρέπει ν’ αφήσω το μυαλό μου και την καρδιά μου να με παρασύρει! Πρέπει να συγκεντρωθώ για ν’ αντιμετωπίσω τη διαβολική γυναίκα.
- Τι θέλετε από μένα; κατάφερα να πω με όσο κουράγιο μου είχε απομείνει.
- Τα ξέρουμε ΟΛΑ Σολάρις , είπε ψυχρά και απομακρύνθηκε. Γυρνώντας απότομα προς το μέρος μου με κατακεραύνωσε με το βλέμμα της και μου είπε τινάζοντας νευρικά τον ώμο της μ’ένα παράξενο τικ:
- Ξέρουμε ότι είσαι πράκτωρ των Σκοπιανών.
Εκεί ένιωσα τον κόσμο να χάνεται. Σκοτάδι άρχισε να καλύπτει τα μάτια μου και πριν λιποθυμήσω κατάφερα να ψελλίσω:
- Λίγο νερό... λίγο νερό, για όνομα του Θεού!
Μέσα στην παραζάλη την άκουσα να γαβγίζει:
- Λουμπούμπα φέρε ρε σκατόμαυρε νερό στην κάργια.
Ένα καθησυχαστικό χέρι με άγγιξε και γυρνώντας ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με έναν συμπαθητικό χαμογελαστό τυπάκο που έβλεπα συχνά στο Μοναστηράκι.
- No thanks man, του είπα παραζαλισμένη νομίζοντας ότι ήθελε να μου πουλήσει πάλι κανένα cd.
- Εγώ Λουμπούμπα Μπούλα κυρία. Νιγηρία. Δεν πουλάω cd τώρα κυρία. Μετά το εισητήριο που έφαγα με βάλανε φυλακή και μετά με πήρε η κυρία Ντόρα να με φιλοξενήσει κι εγώ για να ανταποδώσω τη φιλοξενία τη βοηθάω στις δουλειές της και την ευχαριστώ πολύ κι ας μη με πληρώνει κι ας μη μου βάζει ένσημα τι να το κάνεις το ΙΚΑ σκατοταμείο είναι και σιγά και να μην πάρουμε σύνταξη και.....
- Θα βγάλεις το σκασμό καμιά φορά;;;; Τσακίσου από μπροστά μου!! ακούστηκε η γλυκειά μου.
Εν τω μεταξύ είχα προλάβει να συνέρθω και περίμενα την τελική αναμέτρηση με την κόμπρα.
- Σ’ έχουμε στο χέρι Σολάρις. Πάρτο χαμπάρι.Νομίζεις ότι δεν ξέρουμε την παράγκα που’ χες στήσει με την Μιμίκα; Νομίζεις ότι δεν ξέρουμε ότι πίσω από το γραφείο εύρεσης εργασίας κρυβόταν η βιοτεχνία πεολειχίας και πίσω από την βιοτεχνία πεολειχίας κρυβόταν η εσχάτη προδοσία προς την Πατρίδα; (It’s too deep baby, it’s too deep…) Ηρθε η ώρα να πληρώσεις για τα ανομήματά σου!
- Σταμάτα πια ! Δεν είναι αυτό που νομίζεις!Δεν προδώσαμε κανέναν και ειδικά όχι τη Γαλανόλευκη Σημαία μας! Όλα έγιναν εις το όνομα της Αγάπης! Εγώ και ο καλός μου Mezcalin θέλαμε να δημιουργήσουμε μια καινούρια χώρα , μ’ένα καινούριο όνομα. Ούτε Σκόπια, ούτε FYROM,ούτε Μακεδονία.
Μόνο Μezsolaria . To ανεξάρτητο κρατίδιο του Έρωτα!!

THE END

Υ.Γ.1 Σόρυ παιδιά για το απότομο τέλος. Κάποτε έπρεπε να το τελειώσω το άτιμο το κείμενο. Σάββατο βράδυ είναι, μην κάτσουμε πάλι μέσα. Να τα περάσουμε καλά. Φιλάκια.
Υ.Γ.2 Προς Αβασάνιστη Διαχείριση: Προτείνω ν’ αλλάξουμε το όνομα του blog και να το κάνουμε Χρυσό Κουφέτο . Και εσάς διαχειριστές να σας λέμε Αννίτα Πάνια.