Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ENOΣ ΠΡΙΟΝΙΣΜΕΝΟΥ (ΟΥΔΕΤΕΡΟ)
Η είδηση της απόσπασης μου έπεσε σαν βόμβα. Τον καιρό εκείνο εργαζόμουν υπό την καθοδήγηση του μεγάλου αφεντικού που άκουγε στο όνομα Μιμίκα Πούτσου. Η Μιμίκα είχε συγχωνεύσει τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες με την Solaris έχοντας ιδρύσει μια βιοτεχνία πεολειχίας που είχε ως βιτρίνα ένα γραφείο εύρεσης εργασίας σε γραμματείς. H Solaris κανόνιζε τα ραντεβού (κυρίως διαδικτυακά) και η Μιμίκα έκανε τη βρώμικη δουλεία (γνήσια εκπρόσωπος της εργατικής τάξης το κορίτσι). Στην αρχή η δουλειά πήγαινε καλπάζοντας , με το πέρας του χρόνου όμως προέκυψαν κάτι μπλεξίματα με την αστυνομία σκάσανε και κάτι δήθεν φήμες για αφροδίσια νοσήματα , με τα πολλά το κλείσανε το μαγαζί.
«Κάτι πρέπει να κάνω, δεν πάει άλλο « είπε η Μιμίκα και αποφάσισε να πουλήσει τα μικρά δάχτυλα των ποδιών της στον άσπονδο φίλο της και μαφιόζο Χοίρωνα. Ο Χοίρων διοικούσε μια παράνομη οργάνωση εμπορίας ανθρώπινων οργάνων και μελών. Βιτρίνα αυτής της οργάνωσης ήταν η βιομηχανία αλλαντικών :»Ο καλός ο χοίρωνας όλα τα αλέθει».
Η διαδικασία της απόσπασης μου ήταν απότομη και βίαιη. Το καταστατικό αγνοήθηκε πλήρως. Ούτε καν τη στοιχειώδη διαδικασία της νάρκωσης δεν τήρησαν οι βάρβαροι .Το πριόνι έκανε τόσο γρήγορα τη δουλειά του που ούτε να χαιρετήσω τους άλλους εννιά πρόλαβα ,ούτε να τσεκάρω το πεντικιούρ μου , ούτε να βεβαιωθώ πως το καλολιμαρισμένο νύχι που με κοσμούσε όλα αυτά τα χρόνια και ξετρέλαινε τους ποδολάγνους θαυμαστές της Μιμίκας είχε το σωστό λαχανί χρώμα που έπρεπε να έχει.
Με πέταξαν βιαστικά σε ένα ροζ μεταφορικό μέσο αγνώστου ταυτότητος και το ταξίδι προς το καινούριο μου πόστο ξεκίνησε. Το επόμενο πράγμα που αντίκρισα μόλις βγήκα στο φως του ήλιου ήταν μια άσπρη ιατρική μπλούζα με μια ταμπελίτσα πάνω της που έγραφε πάνω «Ιμπραίμ, πλαστικός χειρούργος».Αυτός τουλάχιστον ήταν κύριος, με νάρκωσε κανονικά .Την επόμενη φορά που ξύπνησα αντίκρισα τους καινούριους μου συνεργάτες και έχασα τον κόσμο κάτω απ’ το νύχι μου. Το χρώμα του δέρματός τους ήταν ένα σιχαμερό καφετί που θύμιζε σκατά, για πεντικιούρ ούτε κουβέντα, οι κάλοι ,οι σχισμένες πέτσες, τα στίγματα και οι πληγές έκαναν πάρτι πάνω τους, σε κάποια σημεία έμοιαζαν σα να ήταν καμένοι , για λιμαρισμένα νύχια και μανό ούτε λόγος, αφού κάποιοι απ’ αυτούς δεν είχαν καν νύχι, άσε δε η μπόχα που ανέδυαν . «Συγνώμη μικρέ που βρίσκομαι? « ρώτησα με σιχασιά ένα βρομιάρη που στεκόταν δίπλα μου.»Στη Βαγδάτη» μου απαντάει
-Και τι έπαθε αυτός που είχε το πόστο πριν από μένα ?
-Τον χάσαμε στους τελευταίους βομβαρδισμούς.
-Και πως λένε το καινούριο αφεντικό?
-Μουσταφά ο αναστενάρης.
Και πάνω που ετοιμαζόμουνα να ρωτήσω τι φοράμε εδώ και να τους εξηγήσω πως είμαι συνηθισμένη σε φίνα καλσόν, γούνινες παντοφλίτσες και πανάκριβα ψηλοτάκουνα prada νιώθω τη θερμοκρασία να ανεβαίνει εξωφρενικά απότομα. Τότε συνειδητοποίησα ότι η πατούσα της οποίας πλέον αποτελούσα μέρος, περπατούσε σε αναμμένα κάρβουνα και κατάλαβα τι σήμαινε η λέξη αναστενάρης δίπλα στο όνομα του αφεντικού. Άτιμη κενωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις σε ξένα πόδια!
Η ΔΙΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ Η ΠΩΣ ΝΑΤΑ ΚΟΝΟΜΗΣΕΤΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΑΦΗΓΗΣΗ: LOUMBOUBAMBOULA
Πάω λοιπόν που λέτε στο super market να αγοράσω λουκανικάκια. Πιστός στις αρχές της αφραγκίας και της σαβουροφαγίας κατευθύνομαι στο section με τα φτηνιάρικα- λιγδιάρικα όπου δεν αργώ να εντοπίσω την αγαπημένη μου συσκευασία. «Λουκάνικα mini ο καλός ο Χοίρωνας όλα τα αλέθει, Ελληνοπολωνικοαιγυπτιακός συνεταιρισμός».Τα βουτάω και τρέχω προς το σπίτι. Ανοίγοντας το πακέτο με περίμεναν δυο εκπλήξεις .Η πρώτη ήταν πως ανάμεσα στα λουκανικάκια υπήρχε ένα μικρό δαχτυλάκι γυναικείου ποδιού με ένα λαχανί νύχι. Η δεύτερη ήταν πως μέσα στη συσκευασία είχε ένα χαρτάκι που έγραφε:” Βρείτε τα δύο δάχτυλα της Μιμίκας μέσα στις συσκευασίες λουκάνικα mini και κερδίστε την πεολειχία της ζωής σας από την ίδια την καλλιτέχνιδα αυτοπρόσωπος ”. Ουάου σκέφτηκα η Μιμίκα έχει υπάρξει το wet dream των εφηβικών μου χρόνων, και τρέχω αμέσως στο super market να αγοράσω λουκάνικα mini. Από τότε τρώω μόνο λουκάνικα.