Μηπως είναι πουλί; μήπως είναι αεροπλάνο; μπα είναι ο Κομήτης Μαέβιους που μπήκε μες στο πλάνο....

Ναι το ομολογώ έχω μεταμορφωθεί σε κομήτη στο Αβασάνιστο Τσίρκο (ουπς συγνώμη) Βάσανο....τόσες και τόσες μέρες απών.

Καταρχή συγνώμη συν-blogger Justelene για το καπέλωμα (κουσούρια που μου μείναν από το Τραγικό ιστολόγιο), απλά πολύ φοβάμαι οτι αν δε το γράψω σήμερα μπορεί να μη το γράψω ποτέ (sic).

Τι έγινε ρε παιδιά;

Πραγματικά έχω χάσει τη μπάλα, εδώ και μερικές μέρες προσπαθώ να προλάβω τις εξελίξεις και διαβάζω συνέχεια, ποστ και σχόλια. Χαμός! Θέματα πολλά και διάφορα, περί τέχνης ο λόγος, για την αξία της ανθρώπινης ζωής, για τον πολύπαθο διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας (ζουμε στο Ιραν της Ευρώπης), για την αριστερά της διαστροφής, τη λογοκρισία, τον ερωτικό παροξυσμό του babis, τη συνέντευξη του Παττακού (που δε πρόλαβα να διαβάσω). Συγκινήθηκα με το bastaka για ακόμη μια φορά, για τον Δάσκαλο, προσπάθησα να λύσω σπαζοκεφαλιές, πήρε κατι το αυτί μου για φήμες, απόλαυσα την μοναξιά του ανώνυμου σχολιαστή, έφαγα μια ντουζίνα σερενάτες (και τώρα πόσα κιλά αναρχικός είμαι;), αναρωτήθηκα για ακόμη μια φορά γιατί είμαι στο blog (αφού έχω τόοοοοοοσοοοοο καιρό να εμφανιστώ) και είπα να δηλώσω παρών. Ναι είμαι εδώ και υπάρχω, δε με κατάπιε ο μπύθουλας της μπλογκόσφαιρας. Απλά να!

Όλο αυτό τον καιρό δυστυχώς και ευτυχώς είμαι στο τρέξιμο και στη γύρα. Πολυήμερο ταξίδι Πάτρα - Σαλονίκη - Βέροια - Σαλονίκη - Πάτρα και μετά άντε πάλι στην Αθήνα, στο συνέδριο και κάθε μέρα Εξάρχεια - Φάληρο - Εξάρχεια, αλλά άξιζε το κόπο. Μόνο που δεν έμενε χρόνος για σερφάρισμα, ούτε καν για ένα πέρασμα από το Τσίρκο μας (μα με τη μαεστρία χρησιμοποιώ τον πληθυντικό!). Ήταν όμως πλούσιες, γεμάτες και ζωντανές μέρες και νύχτες παρέα με φίλους, γνωστούς, νέες γνωριμίες και συντρόφους και συντρόφισσες.

Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να ξεχάσω; Από την "χάι" συνταξιδιώτισα, στο αστικό, στη διαδρομή Πλ. Αριστοτέλους - 25η Μαρτίου που μου μιλούσε ακατάπαυστα για τις σπουδές της, τις δουλειές της, τους γονείς της, τον πρωην και νυν φίλο της, για το ότι δίνει κατακτήριες για να μπει στην Ψυχολογία, αν και φευγάτα τριάντα, για τη Σαμοθράκη και τους καταρράκτες της. Μέχρι την ανατριχίλα που ένιωσα όταν μένοντας παρέα με ένα σύντροφο, οι δυο μας, στα ορεινά του σταδίου, κατά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για τους προέδρους, γύρισε και μου είπε "Φίλε, ζούμε ένα ιστορικό συνέδριο της Αριστεράς". Τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά, μέσα σε τόσες λίγες μέρες, μακριά απο τους υπολογιστές, το δίκτυο και την τηλεοράση, εκεί που πραγματικά είναι η ζωή, έξω!

ΥΓ: Χα που νομίζατε (κάποιοι) ότι θα έγραφα για τον Βαλεντίνο. Δε θέλω να έχω καμμία σχέση με αυτό τον Άγιο, τον Προστάτη των ζαχαροπλαστών, των λουλουδάδικων και των εσιατορίων (και Βαλεντινογεύματα πλέον στην διάθεση του ερωτευμένου καταναλωτή!)