The end of radio

(ο τίτλος του κειμένου δεν έχει φαινομενικά καμία σχέση με το περιεχόμενο του κειμένου. Τον επέλεξα επειδή πρόκειται για καταπληκτικό τραγούδι των Shellac, που τυχαίνει να περιγράφει εύστοχα κάποιες πτυχές της ζωής μου... Επίσης, θεωρώ πως ήρθε η ώρα στο πατιρντί του Αβασάνιστα να ξανακάνει την εμφάνισή του ο παλιός καλός κυκλοθυμικός Rio Mare, παρά το γεγονός ότι μας βλέπω σε πολύ καλό mood και γουστάρω)

Στην αρχή παραξενεύτηκα που πρωτοχρονιάτικα, μετά από τρελό χορό μέχρι το πρωί, βυθίστηκα σε σκοτεινές σκέψεις. Ύστερα ηρέμησα, μόλις αντιλήφθηκα ότι αυτό είναι απόλυτα φυσικό. Κάθε πρωτοχρονιά το ίδιο συμβαίνει, χωρίς βέβαια να υπονοώ ότι το φυσικό ταυτίζεται με το σύνηθες ή ορίζεται από το σύνηθες. Το πιο ωραίο είναι ότι επειδή «μυρίζεσαι» τον ερχομό των χριστουγεννιάτικων-πρωτοχρονιάτικων σκοτεινών σκέψεων, προπονείσαι σε αυτές, ήδη από τους προηγούμενους μήνες.
Το πώς και το γιατί δεν έχουν πολύ σημασία, αλλά ένα από τα πράγματα που διείσδυσαν στο μυαλό μου τη συγκεκριμένη μέρα είναι η εξέλιξη που μπορεί να λάβει μια ερωτική σχέση με τον καιρό. Δε μιλάω αποκλειστικά με βάση δικές μου περιπτώσεις, αφού είναι κι άλλοι, κοντινοί μου άνθρωποι, που τα μοιράζονται ή που τα μοιράστηκαν, ούτε φυσικά αυτά που έχω στο κεφάλι μου ισχύουν υποχρεωτικά σε όλες τις περιπτώσεις ανθρώπων και σχέσεων.
Θυμάμαι την αρχή: Ελάχιστα τηλέφωνα, λιγότερες επαφές κι όμως ξέρεις ότι ο άλλος είναι κάπου εκεί έξω. Δεν ξέρεις πού ακριβώς, αλλά σίγουρα κάπου βόσκει. Κι εκεί που βόσκει είναι καλά. Ακόμα κι αν δεν είναι τόσο καλά, ξέρεις πως θα βρεθείτε κάποια στιγμή, έστω και τυχαία, και όλα θα είναι καλά. Στάνταρ! Τα πράγματα καθορίζονται από μια άγραφη, «μεταφυσική» νομοτέλεια, κοινά αποδεκτή, τυλιγμένη σε ένα πέπλο άνεσης και κατανόησης. Δεν έχει σημασία το ότι δε γνωρίζεις επαρκώς τον άλλο. Θα μου πεις βέβαια, ότι ίσως γι’ αυτό να είσαι άνετος· είναι αρχή και τα πράγματα δεν έχουν προλάβει να φτάσουν στα επικίνδυνα, μη διαυγή, βαθιά νερά. Δε θέλω όμως να σκέφτομαι την όλη φάση υπό αυτό το γειωτικό πρίσμα, όσο κι αν φαίνεται πως κοιμάμαι όρθιος. Ούτε πάλι θέλω να απλουστεύσω το όλο σκηνικό προσδιορίζοντάς το με την αφαιρετική έννοια του ενθουσιασμού.
Θυμάμαι και τη συνέχεια: Περισσότερα τηλέφωνα, ενίοτε αναγκαστικά (και μη μου πει κανείς ότι όλα τα τηλεφωνήματα προς το σύντροφό του πηγάζουν πάντα από την προσωπική του θέληση, επιλογή ή καύλα γιατί θα τον χαρακτηρίσω επιεικώς ψεύτη – γενικεύω και γουστάρω τώρα, άσχετα αν αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μου). Επίσης, περισσότερες επαφές. Κι όσο στεριώνει αυτή η κατάσταση, τόσο περισσότερο σου μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά, τόσο περισσότερο αναρωτιέσαι αν ο απέναντί σου είναι πράγματι «δίπλα» σου. Λογικό, θα μου πεις, αφού μαθαίνεις τον άλλο καλύτερα και είσαι σε θέση να κρίνεις καλύτερα αν το πράγμα προχωράει. Ίσως πάλι, να μην εξηγείται τόσο απλά και ορθολογικά η φάση...
Εν ολίγοις, στην αρχή είναι κυριολεκτικά μακριά σου, αλλά μεταφορικά είναι κοντά σου. Αργότερα, είναι κυριολεκτικά κοντά σου, αλλά μεταφορικά μπορεί να είναι αλλού.
Το τέλος δε θα το θυμηθώ, διότι ακόμα το «επεξεργάζομαι» (ή μήπως αυτό με «επεξεργάζεται»;). Θα το θυμηθώ την επόμενη πρωτοχρονιά, του σωτήριου έτους 2009 και θα σας ξαναγράψω (αν το blog είναι ακόμα εδώ και αν είμαι κι εγώ ακόμα εδώ· ποτέ δεν ξέρεις τι ατύχημα μπορεί να σου συμβεί στο δρόμο ή στο οικειακό φαρμακείο ή στο στρατιωτικό φυλάκιο).

ΥΓ 1. Αν και τελείωσε η περίοδος των ευχών (καλύτερα, εδώ που τα λέμε), εύχομαι το ’08 να μην έχει τις καταστάσεις του ’07 που μας πήγαν γαμιώντας. Εύχομαι να έχει τις ωραίες, ενισχυμένες.
ΥΓ 2. Την ίδια ευχή είχα κάνει και πέρσι, τέτοιο καιρό, με το ’07 και το ’06, αντίστοιχα. Δεν πέτυχε, αλλά δε γαμιέται! Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα...
ΥΓ 3. Ειλικρινά, δεν έχω πιει στάλα. Ίσως βέβαια να έπρεπε να ‘χω πιει, για να εξαντληθούν και οι όποιες αναστολές μπροστά σε άτομα ποικίλης ηλικίας, φάσης ή κατάστασης που στοιχειώνουν/στοιχειοθετούν το blog αυτό.
Τελευταίο ΥΓ. Ποιος ανάρτησε στίχους των Joy;