Παίχτε μπάλλα, ρε!

Το ελληνικό ποδόσφαιρο διανύει περίοδο παρακμής. Δεν ασχολούμαι εντατικά με το άθλημα, αλλά αυτό δε σημαίνει υποχρεωτικά πως δεν το γουστάρω και πως δε μπορώ να παθιαστώ με αυτό, κάποιες φορές. Η κρίση μου βασίζεται περισσότερο στην ψυχική ένταση που μου προκαλούσαν άλλοτε τα παιχνίδια (όχι μόνο της ΑΕΚ, την οποία υποστηρίζω) και στη συχνή ξενέρα που μου προκαλούν σήμερα. Αναρωτιέμαι πού πήγε το ανοιχτό, γρήγορο, τσαμπουκαλίδικο ποδόσφαιρο που κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση και που μας παρότρυνε να επισκεπτόμαστε συχνότερα το γήπεδο. Έχω να δω τέτοιας ποιότητας ποδόσφαιρο από το Euro 2004, όταν οι μουρλοί Ιρλανδοί (και μόνο αυτοί) έμπαιναν στο γήπεδο και σάρωναν, άσχετα με το ποια ομάδα είχαν απέναντί τους, άσχετα με το αν ο αγώνας ήταν γι’ αυτούς νικηφόρος ή όχι. Είμαι βέβαια σχεδόν σίγουρος πως αξιόλογο ποδόσφαιρο παίζεται σε ξένα πρωταθλήματα, αλλά πιο πολύ με απασχολεί το τι γίνεται εδώ, που μπορώ να παρακολουθώ καλύτερα.
Τα σφυρίγματα των διαιτητών διακόπτουν το ματς κάθε λίγο και λιγάκι. Αυτό, με τη σειρά τους, το έχουν χωνέψει οι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι εκβιάζουν σφυρίγματα για ψύλλου πήδημα. Είναι δυνατόν ένα παιχνίδι να πάρει ρυθμό όταν διακόπτεται κάθε 27 δευτερόλεπτα; Είναι δυνατόν ένας ποδοσφαιριστής να επιλέξει να μείνει όρθιος, με πιθανό τίμημα να χάσει τη μπάλα, όταν ξέρει ότι μπορεί να «το παίξει» και να διατηρήσει τη μπάλα στην κατοχή της ομάδας του, με τη συγκατάθεση του διαιτητή;
Και τώρα, ας προχωρήσουμε αργά-αργά (πού καιρός για «επελάσεις» μεσο-επιθετικών και επιθετικών) προς τη μεγάλη περιοχή. Χαμένες ευκαιρίες και άγιος ο θεός! Για να μπει γκολ πρέπει να κάνεις τάμα. Κάντε μια σύγκριση του μέσου αριθμού των γκολ που έμπαιναν στα ματς πριν από 10-15 χρόνια με το σημερινό μέσο όρο. Ιδιαιτέρως με λυπεί το γεγονός ότι ακόμα και πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές του σήμερα χάνουν ευκαιρίες που πραγματικά δε χάνονται. Η ποιότητα έχει πέσει και δεν ξέρω τι φταίει γι’ αυτό. Είναι τα μανατζεριλίκια, οι σπόνσορες που κρύβονται πίσω από όλα, ο άκρατος επαγγελματισμός που απογυμνώνει το άθλημα από την «αλάνικη» ζωντάνια του, η τηλεόραση με τη στατιστικολαγνεία της και τις αναλύσεις επί αναλύσεων, οι παράγκες, η ξερή στρατηγική λόγω της μανίας για την κατάκτηση κάποιου τίτλου με οποιοδήποτε τίμημα ή η έλλειψη δεσίματος ανάμεσα στους παίχτες της ίδιας ομάδας; Μου σκάει πολλές φορές μια «δημοσιο-υπαλληλική» συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών: «πάμε τα τρέξουμε λιγάκι, να πάρουμε και κάνα φάουλ, να βρεθούμε και σε καμιά διεκδίκιση και μετά να πάμε σπίτια μας. Κάποιος θα βρεθεί να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα και να σκοράρει. Κι αν δε σκοράρει, εντάξει...». Το ξέρω, γαμώ το ρομαντισμό μου, πως φανέλα δεν υπάρχει πλέον, αλλά τέτοιο κατάντημα δεν το περίμενα. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως είναι καλύτερα να υπάρχει πάθος κι ας πέφτει και καμιά ψιλή εντός και εκτός γηπέδου. Αλλά πού χώρος για τέτοια πράγματα; Είναι σα να ζητάς από τον εργαζόμενο της Nokia να παθιαστεί με τη δουλειά του προς όφελος της επιχείρησης και προς ικανοποίηση εκείνων που διαθέτουν συσκευή κινητού της συγκεκριμένης μάρκας.
Αρχίδια στο μυστρί, που λέει κι ένας επιφανής μουσικός. Δεν πάμε, λέω γω, για κάνα 5χ5, να τους δείξουμε τι σημαίνει ενέργεια; Ψηθείτε, ρε! Στην τεχνική θα κολλήσουμε τώρα;