Και ενώ (κενό)

9 και κάτι, πρωινό Πέμπτης και εγώ βαδίζω το γνώριμο πια δρόμο που οδηγεί στο υπέροχο μουντό μου γραφείο. Καλημερίζω την κυρία Σοφία του θυρωρείου και, αφού μαθαίνω γιατί ο “κοσμάκης λεφτά δεν έχει αλλά τα μαγαζιά είναι γεμάτα” καθώς και πού πέρασε τις γιορτές η κόρη της αφήνοντας μόνους και έρημους μάνα, πατέρα και αδερφό τέτοιες Άγιες μέρες, μπαίνω στο ασανσέρ... και, ενώ λυτρώνομαι από τον κενό λόγο της Σοφούλας, διαπιστώνω ότι το αν το σκοτεινό κουμπάκι με τον αριθμό 4 πατηθεί θα απέχω 6 βήματα από την κόλαση. Εντάξει είμαι υπερβολική, αλλά ποιος γυρνά με όρεξη στη δουλειά του μετά από άδεια; Κανείς, απαντά η φωνή του εργοδότη μου λίγα μόλις μέτρα πίσω μου... και, ενώ σκέφτομαι ότι ελέγχει το μυαλό μου, διαβάζει την σκέψη μου... και, και, και... αυτός συνεχίζει... “Κανείς δε θα μπορούσε να αναλάβει τις 2 προκαταρκτικές μελέτες που πήραμε πριν από τις γιορτές εκτός από εσένα. Φτιάξε τον καφέ σου και έλα στην αίθουσα συνεδριάσεων να τα δούμε μαζί και να κάνουμε το χρονοδιάγραμμα.” Καλημέρα και μάλιστα. Α! και καλή χρονιά...