Σιωπή! ή, αλλιώς, ego

Δρόμος. Γραφείο. Κυλικείο. Κουλούρι ψημένο στην τοστιέρα (τι βίτσιο) και τσάι με μπόλικη ζάχαρη για να ανοίξει το μάτι. Αντί για το μάτι, ανοίγω υπολογιστή. Προτεραιότητες. Καλά, δεν πειράζει, ας παρακάμψω μόδες, πλαστικές, ζώδια και δίαιτες. Θα ξεκινήσω με την κριτική του κινηματογράφου. Θρίλερ, εποχής, blockbusters... Το βλέμμα όμως φεύγει, προχωράει, βιάζεται να κατέβει, σαν κάτι να φωνάζει από την επόμενη σελίδα. Θα βγει στις αίθουσες η μεταφορά της Εξιλέωσης του Ίαν Μακ Γιούαν; Χαμόγελο. Πλατύ. Και στα καπάκια, μια υποψία ζήλιας. Τι γίνεται εδώ; Νιώθω σαν να μου κλέβουν την... ανακάλυψή μου! Εγώ τον Ίαν Μακ Γιούαν τον έχω ανακαλύψει εδώ και πολλά χρόνια, έχω ήδη διαβάσει πόσα βιβλία του, μαζί και την Εξιλέωση. Και τώρα θα τον μάθουν όλοι; Χαστουκάκι-πρόσκληση με RSVP από την πραγματικότητα. Τι λέω; Ποια ανακάλυψη; Λες και τυχαία έχει κερδίσει το Booker. Λες και μόνο εγώ σε ολόκληρο τον κόσμο περιμένω κάθε φορά το επόμενο βιβλίο του. Ναι, αλλά δεν είναι το ίδιο. Άλλο το «κάποιοι» και άλλο το «όλοι». Και, τι δηλαδή; Η τέχνη είναι για την ελίτ; Πρόσεχε, πρόσεχε. Όχι, απλώς όταν κάτι γίνεται μαζικό, μέρος της γοητείας του χάνεται. Αυτή η αίσθηση, ότι συμμετέχεις σε κάτι συνωμοτικό. Όπως στις μαζικές διαδηλώσεις... Πόσο πιο δυνατή από τις φωνές και τα συνθήματα είναι η στιγμή που όλοι μαζί σιωπούν... Ποιος είπε ότι μοναχικός είναι ο δρόμος μόνο προς την κορυφή;