ΤΕΡΜΑ (;) ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Η ΜΕ ΤΑ ΕΛΑΦΙΑ Η ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ (ΜΕΡΟΣ 1ο)

Ψάχνοντας τρόπο να προλογίσω αυτό το κείμενο, και ταυτόχρονα να δώσω εξήγηση για την ύπαρξη του ερωτηματικού στον τίτλο – σύνθημα που προηγείται, δεν μπορώ να μην χρησιμοποιήσω την λαϊκή έκφραση : Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.

Το ερώτημα βέβαια που τίθεται μετά από αυτό, είναι ποια είναι τα ράσα και κυρίως ποιος είναι ο παπάς…

Μπαίνοντας λοιπόν στο κυρίως θέμα, ήμουν πάντα της άποψης πως το να έχει κάποιος αντιεξουσιαστική συνείδηση και πρόθεση ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος (ή των υπαρχόντων συστημάτων αν προτιμάτε, για να μην αποκλείσουμε και τα …φίλτατα ολοκληρωτικά καθεστώτα του δήθεν υπαρκτού σοσιαλισμού) - με κατεύθυνση τη γαλούχηση του κόσμου προς την ιδέα της αυτοδιαχείρισης και με έννοιες όπως ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία ζωής, ελευθερία σκέψης – δεν προϋποθέτει να είσαι με τα ελάφια και αντιστρόφως. Αν και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, είναι απίθανο κάποιος να φτάσει στο σημείο να ταυτιστεί με τα ελάφια, χωρίς πρώτα να έχει συνειδητοποιήσει αυτή την αναγκαιότητα και να αγωνίζεται προς αυτή την κατεύθυνση με αγνότητα εφήβου, και μάλλον χωρίς μανία ουτοπιστή (αν εξαιρέσουμε φυσικά τους προβοκάτορες του συστήματος, την ύπαρξη των οποίων θα ήταν χαζό να αρνηθούμε και να αγνοήσουμε).

Ένα δεύτερο ερώτημα που προκύπτει - αυτή τη φορά από αυτό καθαυτό το σύνθημα - είναι ποιοι κρύβονται πίσω από τις γραβάτες. Σε μια πρώτη ανάγνωση λοιπόν, οι γραβάτες κρύβουν πίσω τους αυτούς που κρατούν την τύχη του κόσμου στα χέρια τους, ήτοι τραπεζίτες, εργολάβοι, πολυεθνικές και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις!!!

Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως, θα πρέπει να συμπεριληφθούν και εκείνες οι δυνάμεις που αφενός φροντίζουν για την φύλαξη και διατήρηση του συστήματος (βλέπε άπαντα τα κυβερνητικά σχήματα), αφετέρου - με ή χωρίς πρόθεση (αυτό είναι για μένα ένα σημαντικό ζήτημα) – βοηθούν στη διαιώνισή του, συμμετέχοντας στο στημένο παιχνίδι του κοινοβουλευτισμού (βλέπε άπαντα τα αστικά και κομμουνιστικά κόμματα). Και δυστυχώς δεν πρέπει να εξαιρέσουμε ευθυνών και όλους εμάς τους απλούς πολίτες της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου, που λίγο πολύ βολευόμαστε με τη δυνατότητα – ή έστω την υποψία δυνατότητας – να φοράμε που και που κι εμείς καμιά γραβάτα, αδιαφορώντας για το αν ο διπλανός μας (είναι κάπως χριστιανικό αυτό, αλλά μάλλον έτσι είναι) ζει ή πεθαίνει, και πολύ περισσότερο για το αν αύριο ζούμε ή πεθαίνουμε εμείς.

Τελειώνοντας αυτή την πρώτη προσέγγιση σχετικά με το σύνθημα του τίτλου, αποκαλύπτομαι και δηλώνω πως διατηρώ μέσα μου το ερωτηματικό, κυρίως γιατί θέλω να πιστεύω πεισματικά και ίσως ουτοπικά ή ουμανιστικά, πως ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός ακόμα και μέσα από αυτή τη διαχείριση του συστήματος από αριστερές συμμαχίες, με γνώμονα – ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ – την αξιοπρέπεια και το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, πως οι διεκδικήσεις μας – αν πραγματικά θέλουμε να υλοποιηθούν τα όνειρά μας - μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας οδηγήσουν να γίνουμε ελάφια...

Υ.Γ.1 : Καλωσορίζω στην παρέα μας το σύντροφο Magiakofski, και δηλώνω συμμετοχή στις δράσεις που προτείνει.

Υ.Γ.2 : ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ

ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΤΗΝ ΗΤΤΑ