Brigitte Bardot - Un jour comme un autre
Βρισκόμαστε στην πόλη του Φωτός, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα (λίγο πριν το Μάη του '68). H αριστοκρατική και καλοβαλμένη Brigitte (με καπέλο, κασκολάκι, παλτό και ασορτί ψιχάλες στο τζάμι) διασχίζει το Σηκουάνα και τραγουδάει για μια μέρα που αν και ήταν σαν όλες τις άλλες (μέρες), ο καλός της την παράτησε για μιαν άλλη (γυναίκα).
Εάν ακούσεις το τραγούδι με προσοχή (και έχεις την τύχη να είσαι γαλοθρεμμένος) καταλαβαίνεις ότι η Brigitte δεν κλαίγεται για τον χωρισμό αυτόν καθεαυτόν, αλλά επειδή ο ψόφιος (ο φίλος της ντε) τη παράτησε χωρίς να της πει ούτε μια λέξη. Δηλαδή, αν της δήλωνε ότι τη κοπάνησε με τη ξαδέλφη της, τη κόρη του μεγαλοδικηγόρου, θα το ξεπερνούσε. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία ως γαλατική ευγένεια.
Αλλά τώρα η Μπεμπέ είναι μέσα στην άγνοια και τραβάει μεγάλα ζόρια. Τo γεγονός αυτό την οδηγεί σε μια σειρά νευρώσεων, οι οποία αν δεν αντιμετωπισθούν με τη κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να εξελιχθούν σε ψυχώσεις τύπου Korhonen. Τρανταχτή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι η Brigitte έχει παραισθήσεις: πιο συγκεκριμένα σε μια στροφή δηλώνει ξεκάθαρα ότι βλέπει τον πρώην της παρέα με το καινούριο το γκομενάκι, να κάθονται σε μια γωνιά και να την κοροϊδεύουν…
Pauvre Brigitte!!!
Το γεγονός αυτό ίσως και να εξηγεί γιατί αρκετά χρόνια αργότερα η Brigitte το έριξε στη φιλοζωία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Όπως όλα τα ερωτικά τραγουδάκια, έτσι και το συγκεκριμένο μας οδηγεί σε πολύ χρήσιμα κοινωνιολογικά συμπεράσματα:
Πρώτο χρήσιμο συμπέρασμα: Οι γυναίκες στη Γαλλία δεν είναι πουτάνες όπως στα Βαλκάνια (Ελλάδα, Αλβανία, Μακεδονία, Βουλγαρία κλπ κλπ). Τουναντίον, είναι ψυχοπονιάρες και μόλις τις χωρίσεις, νοικιάζουν ένα ποταμόπλοιο, φωνάζουν κι ένα φίλο που παίζει σαξόφωνο κι αρχίζουν το κλάμα…
Δεύτερο χρήσιμο συμπέρασμα: Οι άντρες στη Γαλλία είναι ντούροι και δε χαμπαριάζουν. Γι’αυτό άλλωστε λίγους μήνες αργότερα στήσανε τα οδοφράγματα, κάνανε την εξέγερση και το γαμήσανε το κατεστημένο μια για πάντα. Και αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία που θα αναλυθεί σε άλλο κύκλο (επαναστατικών και όχι ερωτικών) τραγουδιών.
Τα παραπάνω συμπεράσματα βέβαια ισχύουν για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, και κάθε είδους γενικεύσεις καλό είναι να αποφεύγονται . (Και μη βγει κανείς και γράψει για το Σαρκοζί και τη Μπρούνι. Ήμαρτον…)
Αυτά για την ώρα. Πάμε μαέστρο...
Βρισκόμαστε στην πόλη του Φωτός, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα (λίγο πριν το Μάη του '68). H αριστοκρατική και καλοβαλμένη Brigitte (με καπέλο, κασκολάκι, παλτό και ασορτί ψιχάλες στο τζάμι) διασχίζει το Σηκουάνα και τραγουδάει για μια μέρα που αν και ήταν σαν όλες τις άλλες (μέρες), ο καλός της την παράτησε για μιαν άλλη (γυναίκα).
Εάν ακούσεις το τραγούδι με προσοχή (και έχεις την τύχη να είσαι γαλοθρεμμένος) καταλαβαίνεις ότι η Brigitte δεν κλαίγεται για τον χωρισμό αυτόν καθεαυτόν, αλλά επειδή ο ψόφιος (ο φίλος της ντε) τη παράτησε χωρίς να της πει ούτε μια λέξη. Δηλαδή, αν της δήλωνε ότι τη κοπάνησε με τη ξαδέλφη της, τη κόρη του μεγαλοδικηγόρου, θα το ξεπερνούσε. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία ως γαλατική ευγένεια.
Αλλά τώρα η Μπεμπέ είναι μέσα στην άγνοια και τραβάει μεγάλα ζόρια. Τo γεγονός αυτό την οδηγεί σε μια σειρά νευρώσεων, οι οποία αν δεν αντιμετωπισθούν με τη κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να εξελιχθούν σε ψυχώσεις τύπου Korhonen. Τρανταχτή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι η Brigitte έχει παραισθήσεις: πιο συγκεκριμένα σε μια στροφή δηλώνει ξεκάθαρα ότι βλέπει τον πρώην της παρέα με το καινούριο το γκομενάκι, να κάθονται σε μια γωνιά και να την κοροϊδεύουν…
Pauvre Brigitte!!!
Το γεγονός αυτό ίσως και να εξηγεί γιατί αρκετά χρόνια αργότερα η Brigitte το έριξε στη φιλοζωία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Όπως όλα τα ερωτικά τραγουδάκια, έτσι και το συγκεκριμένο μας οδηγεί σε πολύ χρήσιμα κοινωνιολογικά συμπεράσματα:
Πρώτο χρήσιμο συμπέρασμα: Οι γυναίκες στη Γαλλία δεν είναι πουτάνες όπως στα Βαλκάνια (Ελλάδα, Αλβανία, Μακεδονία, Βουλγαρία κλπ κλπ). Τουναντίον, είναι ψυχοπονιάρες και μόλις τις χωρίσεις, νοικιάζουν ένα ποταμόπλοιο, φωνάζουν κι ένα φίλο που παίζει σαξόφωνο κι αρχίζουν το κλάμα…
Δεύτερο χρήσιμο συμπέρασμα: Οι άντρες στη Γαλλία είναι ντούροι και δε χαμπαριάζουν. Γι’αυτό άλλωστε λίγους μήνες αργότερα στήσανε τα οδοφράγματα, κάνανε την εξέγερση και το γαμήσανε το κατεστημένο μια για πάντα. Και αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία που θα αναλυθεί σε άλλο κύκλο (επαναστατικών και όχι ερωτικών) τραγουδιών.
Τα παραπάνω συμπεράσματα βέβαια ισχύουν για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, και κάθε είδους γενικεύσεις καλό είναι να αποφεύγονται . (Και μη βγει κανείς και γράψει για το Σαρκοζί και τη Μπρούνι. Ήμαρτον…)
Αυτά για την ώρα. Πάμε μαέστρο...
14 σχόλια:
πιο συγκεκριμένα σε μια στροφή δηλώνει ξεκάθαρα ότι βλέπει τον πρώην της παρέα με το καινούριο το γκομενάκι, να κάθονται σε μια γωνιά και να την κοροϊδεύουν...
...πλησιάζει το ζεύγος της ντροπής και τα μελαγχολικά της μάτια γεμίζουν δάκρυα, με μια γρήγορη κίνηση του χεριού καθαρίζει το πρόσωπο της, στρέφει το βλέμμα της σ' εκείνον και του λέει ψυθιριστά:
Parlez moi d'amour...εκέινος μένει να κοιτά, η άλλη φεύγει.
@fysalida
ω!λα λα!μα πετίτ φισαλιντά!!ζε τεμ μον μπεμπέ!
Επιτέλους χαρά των οφθαλμών - των δικών μου,του Φυσαλιδακίου και του Φυσαλίδα/Μπουρμπουλήθρα!Εμφανίστηκες στην ανοιξιάτικη πολυκατοικία μας πάλι.Δεν νιώθω τόση μοναξιά πια - με τόσα άγρια αγόρια γύρω μου.
Αστραφτερή μου φυσαλίδα με το καινούριο κούρεμα είσαι σκέτη Παριζιάνα - να μην ξεχνάμε και το ότι ΚΥΡΙΩΣ πρέπει να αλληλοεπιβεβαιωνόμαστε εδώ μέσα. Χωρίς πλάκα όμως - όποιος διαβάζει το κείμενο να ξέρει ότι είναι η πιο όμορφη του blog (σε μισώ απαίσια!). Κι επειδή μοιάζεις λίγο με την Μπε-Μπε σου χαρίζω το τραγουδάκι που ξέρω ότι σ' αρέσει πολύ: "Moi je joue..." .
Υ.Γ. Άντε βρε Μπουρμπουλήθρα σήκω από τον καναπέ και χόρεψε με την Φυσαλίδα σου το moi je joue!
Επειδή άκουσα το τραγούδι κι επειδή έχω την τύχη να είμαι γαλοθρεμμένη(στην Λάρισα έχουμε πολλές και νόστιμες γαλοπούλες-αποτελούν ένα από τα συνηθέστερα τοπικά εδέσματα μας)φτάνω στο εξής τρίτο χρήσιμο συμπέρασμα.
Τρίτο χρήσιμο συμπέρασμα:Μετά τον θάνατό σας και την μετενσάρκωσή σας σε Κλαρκ Γκέιμπλ,έχω τη γνώμη ότι αλλάξατε ιδεολογία και μυαλά.Το κείμενό σας μάλλον υποκρύπτει μια φιλογαλλική διάθεση η οποία κρύβεται έντεχνα πίσω από ρομαντικές βόλτες στον Σηκουάνα και κομψά συνολάκια Ντιόρ.
Σας καταλάβαμε όμως Μπάστακα!Πολύ απλά,νιώθετε όσο ποτέ κοντά στους φίλους Γάλλους και στον καλό τους Σαρκοζί που μας στήριξαν τόσο πολύ στο θέμα των Σκοπίων. Μην νιώθετε ντροπή , μικρό κουτό. Συμβαίνουν αυτές οι πνευματικές διαταραχές κατά τη διάρκεια της προσαρμογής σας στο καινούριο σας σώμα. Είναι προσωρινές όμως.
Υ.Γ. Επιτέλους! Γυρίσατε κοντά μας - έστω και σαν γαλόφιλος/γαλλόφιλος Κλάρκ Γκέιμπλ!
@solaris:
Η αληθειά είναί οτί αυτή η ομοιότητά με την μπεμπέ με φέρνεί σε δύσκολή θέσή.Καλά για να μην πώ το άλλο για την πιο όμορφη του blog.Ακόμη δεν ξανάρθα και θα με γιουχάρουν μέχρι αποχώρησης...
Επειδή ο μπουρμουλήθρας-μπράντον δεν χορεύει θα μου χαρίσεις τον επόμενο χορό;
@bastaka:
Η γλυκιά μελιστάλαχτη λεπτεπίλεπτη πορσελάνινη καλόγρια εκ Χρυσοπηγής κατά blogόκoσμον solaris με ενημέρωσε νωρίτερα ότι βρισκόμεθα στους Χαιρετισμούς (Δ).
Κατ'αρχάς, το παραχέσατε με τις γαλλικές σας εκφράσεις! Υπάρχουν και άτομα στο blog που δε μεγάλωσαν με γαλλικά, μπαλέτο και πιάνο. Πώς θα σας φαινόταν δηλαδή να αρχίσω να σχολιάζω στα γερμανικά, τουρκικά, ισλανδικά, νιγηριανά, ρωσικά, ιαπωνικά και βραζιλιάνικα που ξέρω απταίστως; Άντε, μην αγριέψω!
Κατά δεύτερον, αν ποτέ πάω στη Γαλλία και συμπεριφέρομαι όπως στην Ελλάδα, το πιο πιθανό είναι πως θα με περάσουν για γυναίκα. Σε περιπτώσεις χωρισμού, συνηθίζω να νοικιάζω ένα ιστιοπλοϊκό με καπετάνιο το bastaka, φορτώνω πάνω και το louba να μου παίζει φλάουτο και αρχίζω το ποτό. Ενίοτε, φωνάζω και το Μαέβιους, για να μην καταναλώσω όλο το αλκοόλ μόνος μου και πάθει τίποτα το συκώτι μου!
bastakako με ιδιαίτερη χαρά υποδεχόμαστε τη μεγάλη επιστροφή σου, και ανυπόμονα περιμένουμε τα επόμενα τραγουδάκια που μας υποσχέθηκες.
Υ.Γ. Πότε θα κάνουμε κανένα δωματιάκι...;
μπαστακάκο, γύρνα στο κλουβί σου, κανόνισε κάνα ταξιδάκι να ξελαμπικάρει λίγο το μυαλό σου, τα' χεις χάσει απ' την πολλή δουλειά.
με εκτίμηση, ξέρεις πόσο s.a.g.a.p.o.
@fysalida
Φυσικά μικρή μου θα σας χαρίσω τον επόμενο χορό!Και έχω μια καλύτερη ιδέα:να έρθω και να σηκώσουμε μαζί από τον καναπέ τον μουρμουλήθρα.Θέλει-δεν θέλει θα τον χορέψουμε(στο ταψί). Όσο για τα σχόλια περί γλυκειάς/λεπτεπίλεπτης κτλ κτλ, ένα έχω να πω:όπου ακούς πολλά κεράσια,κράτα και μικρό καλάθι.
Γεια σας Φυσαλίς. Στα άλλα κείμενα δεν μας εκάμνατε την τιμήν, αλλά εις αυτό του Μπάστακος βλέπω πρώτη.
Χμμμμμ...
Μόνο μια μένει ακόμα να εμφανισθεί.
@tragedian
αγαπητέ tragedian,πραγματικά έχετε απόλυτο δίκιο!η φυσαλίς όντως δεν είχε εμφανισθεί πιο πριν!
μας βάζετε σε υποψίες φίλτατε...
@mezcalin
μον πετίτ μεζκαλίν,το ξέρετε ότι είστε ακόμα πιο γλυκός όταν αγριεύετε; δεν ξέρω αν σας το έχω πει αλλά μου αρέσουν πολύ τα γερμανικά - τρελαίνομαι να μου απαγγέλλουν Ρίλκε στο πρωτότυπο και στο βάθος να ακούγεται
p.j.harvey (από τις αγαπημένες μου).τι να κάνουμε ; ο καθένας έχει τις φαντασιώσεις του...
Αγαπημένη μου solaris, αν είναι να βρισκόμαστε μαζί, όχι μόνο Rilke και PJ, αλλά ακόμα και το "Ο αγών μου" με μουσική υπόκρουση Ρουβά είμαι ικανός να απαγγείλω!
ΥΓ. Δεν ξέρω αν το έμαθες, αλλά το Μάιο η PJ θα βρεθεί στην Ελλάδα για να μας τραγουδήσει.
Αγαπημένε μου mez πρόσεχε τι λες.Μην τάζεις σε άγιο,σε παιδί και στη Σολάρις αν δεν είσαι έτοιμος να πραγματοποιήσεις τις υποσχέσεις σου.Αυτό σημαίνει ότι όταν θα βρεθούμε(χρόνο/τρόπο/τόπο τ'αφήνω σε σένα - είμαι παραδοσιακή γυναίκα εγώ,ο άντρας παίρνει τις πρωτοβουλίες)περιμένω γερμανόφωνοRilke+PJ.Και για να τεστάρω τι θυσίες είσαι ικανός να κάνεις για μένα,στην επόμενη συνάντηση θα μου διαβάσεις Χίτλερ ενώ θα ακούμε Ρουβά. Αν περάσεις τα τεστ θα δούμε πώς θα σε ανταμείψω.
Υ.Γ.1 Η αλήθεια είναι ότι το έμαθα. Τώρα τελευταία μπαίνω σ'ένα διαμερισματάκι μακρυά από την πολυκατοικία μας όπου γράφει ένας ψαγμένος τύπος που τα λέει πολύ ωραία κι αυτός με πληροφόρησε.Αλλά του είπα ότι ο Μάιος -γαμώτο-πέφτει λίγο μακριά.Τι κάνουμε εως τότε χωρίς PJ;
Υ.Γ.2
Δες κι αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=48GIaN7SrGU
que belle chanson!!!
Bravo bastakas
Γειά σας Τραγέδιαν. Τώρα είδα το σχόλιο σας και παρατηρώ ότι είστε πολύ γλυκός όταν παραπονιέστε.Σας παραπέμπω σε ένα τραγουδάκι, το οποίο γουστάρω πολύ αυτή την εποχή.Η μουσική εξάλλου ημερεύει και τα πιο άγρια παράπονα.
Καλημέρα σας.
www.youtube.com/watch?v=8e59Z949Pq4
Δημοσίευση σχολίου