Χθες το βράδυ είδα τον καινούριο Ιντιάνα Τζόουνς.Γερασμένο και διαφορετικό από τους προηγούμενους Ιντιάνα.Και μου ήρθε ξανά στο μυαλό μια από τις πιο ωραίες ταινίες που είδα ποτέ , το Blade Runner.Mε τον Χάρισον να είναι νέος ακόμα σ΄ένα φουτουριστικό κόσμο,να τρώει ΠΟΛΥ ξύλο και να ερωτεύεται ένα από τα ρέπλικα που κυνηγάει.
Μαζί με την καλημέρα μου λοιπόν,σας στέλνω μια από τις αγαπημένες μου σκηνές υπό τους ήχους μιας φοβερής μουσικής.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Απ' ό,τι βλέπω το videάκι του Ρακιντζή σου ξύπνησε φουτουριστικές σκέψεις και θυμήθηκες το Blade Runner. Πάντως δε μπορώ να συγκρατηθώ και να μην πω πως πρόκειται για ταινιάρα. Κάτι τέτοια κάνεις και θα με ξαναπαρασύρεις. Αλλά όχι! Θα αναρτήσω το καπελωτικό post μου και θα σου τα χώσω στα ίσα!
Το' πιασες το υποννοούμενο εξυπνούλη μου! ;)
S.A.G.A.P.O. mez!
Θα συμφωνήσω με ενθουσιασμό (υποκλίνομαι, παλαμάκια, δώσε κι άλλο) τόσο για το Blade Runner όσο και για το soundtrack του, αλλά με άλλο τόσο ενθουσιασμό θα διαφωνήσω, καλή μου solaris, για τον Ιντιάνα (εδώ ξαναυποκλίνομαι, ξαναπαλαμάκια, ξαναδώσε κι άλλο). Η ταινία μπορεί να μην έχει κανένα κοντινό στον Χάρισον όταν κάνει τα αεροπλανικά του, αλλά έχει όλα τα άλλα που γουστάραμε τρελά όταν βλέπαμε τα παλιά Indiana Jones: ανθρωποφάγα μυρμήγκια, καταδίωξη μ'εσα στη ζούγκλα, καλές ατάκες, χαζορομαντικό τέλος, χρυσό, χρυσό, χρυσό... Τι άλλο να ζητήσει μια γυναίκα; ;) Δεν είναι κακό, απλά διαφορετικό!
@baden-baden
Χάρισον και ξερό ψωμί b.b.!Ιντιάνα,Star Wars(καλά εδώ κόβω φλέβες!) κτλ κτλ
Ρε συ όμως, ακόμα και για Ίντυ δεν ήταν κάπως παρατραβηγμένο το σενάριο;Τι πυρηνικές βόμβες,τι σταλινικοί τετραπλοί πράκτορες,τι ελ ντοράντο,τι εξωγήινοι...Μόνο η θειά μου η Γιωργούλαινα έλειπε από κει μέσα!
Ωραία πέρασα (δεν μπορώ να πω)αλλά θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι:ήμουν σε μια κατάσταση όπου το αριστερό (πολιτικό) μου προφίλ ήταν ξυνισμένο ενώ το δεξί (της φάτσας μου) παρακολουθούσε ικανοποιημένο τρώγοντας ποπκορν.Για να μπορέσω να έρθω σε ψυχική ισορροπία μόλις πήγα σπίτι είδα στο καπάκι το Σολάρις του Ταρκόφσκι(δις παρακαλώ).
Αχ,θεούλη μου,ως πότε θα υποφέρω απ΄αυτή τη διπολική (πολιτιστική) διαταραχή;;;
Αγαπημένη φιλομαλινκοβιτσική solaris, σε ευχαριστώ γιατί επιβεβαιώνεις ότι [...] ζουν ανάμεσά μας: πολλοί υποψιάζονταν ότι η πρεμιέρα της ταινίας δεν ήταν παρά μια κρυφή γιορτή με υποσυνείδητα μηνύματα υπέρ της κυριαρχίας των διπολων! Ομολογώ ότι κι εγώ επηρεάστηκα: το είδα στο ημίφως (ευτυχώς για τους δύσμοιρους στο οπτικό πεδίο των οποίων έμπαινα) του σινεμά με την αριστερή πλευρά μου ντόκτορ τζέκιλ και τη δεξιά πρησμένη-μπιγκ-τάιμ-μίστερ-χάιντ χάρη στον αγαπημένο πάντα-δεξιά-φρονιμίτη μου. Κράτα γερά τις αντιστάσεις σου!
Δημοσίευση σχολίου