Ταινειοθήκη 2+3

Περίεργο πράγμα οι (αναγκαστικές) διακοπές μέσα στον Ιούνη. Ούτε που θυμάμαι από πότε είχα να διακοπάρω μαζί με τα πιτσιρίκια του δημοτικού. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι όοοοολοι δουλεύουν κι εγώ βαριέμαι και το΄χω ρίξει στις ταινίες και στα βιβλία ...α, και στις συναυλίες – εντάξει και στις βόλτες...ε, καλά και στα μπάνια, κοντινά όμως έτσι;όχι σε τίποτα νησιά και σε τέτοια...
Ελπίζω να κατάφερα τον σκοπό μου και να σας έκανα να ζηλέψετε λιγουλάκι που εγώ κάθομαι και π-solarμενίζω την στιγμή που εσείς μοχθείτε για τον άρτον τον επιούσιον...Δανεικά όμως όλα είναι σ΄αυτή την παλιοζωή,συνδίκτυοι φίλοι!Τον Αύγουστο εσείς θα μπαρκάρετε για το Άγνωστο με βάρκα την Ελπίδα κι εγώ θα σας κουνάω το μαντίλι από το κινέζικο (ως τότε) λιμάνι του Πειραιά.
Από την πολλή βαρεμάρα λοιπόν είπα ν’ αρχίσω να συμπληρώνω την Ταινιοθήκη μου (δουλειά δεν είχε ο διάολος ...μπιπ... τα παιδιά του).Αρχίζω λοιπόν με μια ψαγμένη(τάχα μου, τάχα μου) εισαγωγή για να προσδώσω το αντίστοιχο κύρος του κ. Μπακογιαννόπουλου.
Πολλές φορές σ΄ αυτήν την γεμάτη εκπλήξεις μικρή ζωούλα που ζούμε μπορούν να μας ελκύσουν εντελώς αντίθετα πράγματα. Κατά τη γνώμη μου, ακριβώς αυτή η αντίθεση είναι που τροφοδοτεί την έκπληξη και η αίσθηση του αναπάντεχου που με τη σειρά του τροφοδοτεί την περιέργεια (βασικό στοιχείο για την συνέχιση της ζωής).
Πιο κάτω παρατίθενται δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ταινίες (σε θέμα,ύφος κτλ) που αν μη τι άλλο μου τράβηξαν το ενδιαφέρον – η καθεμία για εντελώς διαφορετικούς λόγους.
«Η ψυχή στο στόμα» του Οικονομίδη δεν είναι μια ταινία που την παρακολουθείς ευχάριστα. Στο φινάλε της είχα θυμώσει, ένοιωθα ότι με είχαν ξυλοφορτώσει και το χειρότερο είχα ταυτιστεί με τον Τάκη – τον ήρωα/βραδυφλεγή βόμβα που δεν μπορούσε ν΄ αντιδράσει στην βία της καθημερινότητάς του.
Η ταινία έχει σαφώς πολλά ελλατώματα – άλλωστε δεν είναι τυχαίο που δεν είχε την απήχηση του Σπιρτόκουτου. Ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρη αν μου άρεσε.Σίγουρα με σοκάρισε.Όμως δεν μπορώ να αγνοήσω ότι πολλές σκηνές και ατάκες αναπαράγονται συχνά μέσα στην βίαιη καθημερινότητα που ζούμε όλοι μας.
Όπως αυτές τις στιγμές που θέλω να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να πω με το θολό βλέμμα του Τάκη,χωρίς να πιστεύω λέξη: Όλα καλά ρε, όλα καλά.



Η γνωστή Διπολική Διαταραχή που με κυνηγάει (δεν είναι τυχαίο ότι η baden baden με αποκάλεσε φιλομαλιτσκοβική...) μου επέβαλλε να πάω στο άλλο άκρο και να ξαναθυμηθώ μια άλλη αγαπημένη ταινία, Τα Μαθήματα Πιάνου. Ναι, ναι, ξέρω...Είναι φτιαγμένη κυρίως για κορίτσια, με υπέροχα πλάνα και τοπία, συναισθηματικά δεσίματα, έρωτες και αγγελική μουσική (ωχ! Θα με κράξουν οι djs’ from hell mez+lou... – παρεπιπτόντως, παιδιά σαν ραδιοφωνικοί παραγωγοί είσασταν γαμάτοι! Αφιέρωση:Pantera - Domination και Cowboys from Hell).
Στο Πιάνο λοιπόν αγάπησα την μουσική του Νyman και την σκοτεινή ατμόσφαιρα του έργου. Το Πιάνο έχει την ικανότητα να με ηρεμεί. Αυτό δεν αλλάζει ποτέ - όσες φορές και να το παρακολουθήσω...