How much more __________ can we take?
Μερικές ατάκες που τελευταία ακούω συχνά:
«Τίποτα σε συμβαίνει τυχαία»
«Αν κάνεις το καλό, θα λάβεις το καλό»
«Αν υπάρχει κάτι που θέλεις πολύ, τότε τα πράγματα θα έρθουν έτσι ώστε να το αποκτήσεις»
«Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν»
…
Ερώτηση δική μου: «Πώς είστε τόσο σίγουροι;»
…
Για σταθείτε, ρε παιδιά! Πολύ στο μεταφυσικό το έχουμε ρίξει! Επειδή δηλαδή δε μπορούμε (ή απλά φοβόμαστε) να ερμηνεύσουμε ή, ακόμα χειρότερα, να ελέγξουμε και να χειριστούμε κάποιες καταστάσεις της ζωής μας, κοπανάμε στον εαυτό μας μια αυταπάτη, προκειμένου να ξεφύγουμε (και καλά) από το αδιέξοδο. Πολύς διαλογισμός έχει πέσει. Δεν ξέρω· ίσως αυτές οι ατάκες να λέγονταν ανέκαθεν. Ίσως δηλαδή προσπαθούσαμε ανέκαθεν να πουλήσουμε ένα ψεματάκι στον εαυτό μας για να απαλύνουμε τους διάφορους πόνους μας… μπορεί πάλι να έχω μπει εγώ σε ένα τριπάκι εσωστρέφειας-αναζήτησης και να μου φαίνεται περίεργο που για πρώτη φορά στη ζωή μου ακούω σε τόσο μεγάλη συχνότητα τις παραπάνω ατάκες (και μακάρι να ήταν μόνο αυτές). Η αλήθεια, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι τα πράγματα κάθε άλλο παρά καλά είναι. Τα πράγματα όμως δε στρώνουν μόνο με ελπίδες (ειδικά μεταφυσικές). Αν είναι να στρώσουν τα πράγματα, τότε χρειάζεται ενεργητικότητα· ζωντανές πράξεις από εμάς τους ίδιους. Το να εναποθέτουμε τη ζωή μας σε λογικές του στυλ «το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να καταφέρουμε αυτό που επιθυμούμε» δε διαφέρει και πολύ από τη μοιρολατρική αντιμετώπιση των παλιών γενεών, που έλεγε «αν είναι θέλημα θεού…».
Είμαστε ευτυχισμένοι; Αν ναι, γιατί όλο και περισσότερο μεταχειριζόμαστε τις παρακάτω ατάκες; Μήπως είμαστε δυστυχισμένοι; Αν ναι, τότε γιατί μπαίνουμε στη λογική της παραίτησης από κάθε προσπάθεια βελτίωσης; Γιατί απλά περιμένουμε το καλό να έρθει από μόνο του και δεν πράττουμε προς μια κατεύθυνση ώστε να το φέρουμε εμείς στη ζωή μας; Μάλλον επειδή τις περισσότερες φορές δε γίνεται…
Αυτά τα ολίγα, καλοκαιριάτικα. Είναι κι άλλα, αλλά παραβάρυνε το κλίμα και επίσης αδυνατώ να συγκεντρώσω όλες τις σκέψεις μου.
Πάμε να σαπίσουμε σε καμιά παραλία, λέω γω. Αυτό τουλάχιστον το κάνουμε καλά. Να πιούμε και κάνα μοχιτάκι…
6 σχόλια:
ότι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει...
Kαλέ μου mezcalin καταλαβαίνω τις απορίες σου και ίσως διακρίνω και μια (δίκαιη) αγανάκτηση για τις μεταφυσικές ή/και μοιρολατρικές ελπίδες των ανθρώπων που τους κρατούν αποκοιμισμένους μέσα στην δυστυχία της καθημερινότητά τους .Το κείμενό σου το διάβασα μέσα σε μια δίνη παρόμοιων αποριών - σε άλλο όμως επίπεδο. Θα σου πω λοιπόν ότι είναι κάποιες ελάχιστες φορές ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να παρηγορούμε τον εαυτό μας με κλισέ και ελπίδες - γιατί αλλιώς απλώς θα τρελαθούμε. Έτσι προσπαθώ να παρηγορήσω κι εγώ τον εαυτό μου για το παλιαδερφάκι που μου πέθανε πριν λίγες μέρες και με άφησε χωρίς την ζωγραφιά των Love που την είχε "δανειστεί" - ε αυτό δεν θα του το συγχωρήσω ΠΟΤΕ!
Κι εσύ κύριε μπάστακα έχεις δίκιο: ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει-δεν θα μας ζητήσει τη γνώμη μας.
Και mezcalin η μοιρολατρική απάντησή μου στην ερώτησή σου «how much more can we take?” είναι:
Θε μου μη μου δώσεις όσα μπορώ ν΄αντέξω.
Υ.Γ. Συγχωρείστε την τρελή που μπορεί άλλα να διαβάζει και άλλα αντί άλλων να σχολιάζει , αλλά κρατείστε κι αυτό το κλισέ από μένα: πάτε για μπάνια , διασκεδάστε, και ζήστε σαν να είναι η τελευταία μέρα.
@solaris: Έστω κι από μακριά σου στέλνω ένα μεγάλο κλισέ με "συλληπητήρια". Μέρες προσπαθώ να πω κάτι "πρωτότυπο" αλλά δεν βρίσκω. Είπαμε, απάθεια και σιγή, αλλά μέχρι ενός ορίου.
το
'ΖΗΣΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ'
νομιζω οτι το χε πει καποιος ισπανος προπονητης αυτο..
Γκαμπριέλ δον Λορεντζα Μάρκες τον λεγανε?
Γκαρσιελ μαρθία Φερερ Μασκες? καπως ετσι.
Εγω εχω να πω οτι ολοι αυτοι που το παπαγαλιζουν αυτο ναουμε ειναι ανευθυνοι και επικινδυνοι τυποι.
Αν ακολουθουσα τη σημβουλη του εν λογω προπονητου που τορα που το κσανασκεφτομε νομιζω οτι τον λενε Ερνεστο Γκαρσια Βαλβερδε Μαρκο κε εινε ο νεος προπονητης του Ολυμπιακου, θα ημουν:
α) αλκοολικος με α-κυρωση του ηπατος (θα επινα τον άμπακο).
β) ασθενης του aids (θα γαμουσα και θα με γαμουσαν απ το πρωι μεχρι το πρωι με διαλλειματα για ποτό).
γ) καρκινοπαθης (θα καπνιζα τον ακαπνιστο).
δ) στη γωνια μας κοκκινο το αναμμενο τζάνκι (εγω θα μουν το τζάνκι κυριε Φερερ μας)
ε) ο σαχλος του μπαρ. (αυτος που προσπαθω να αποφυγω αλλλα αφτος με ακολουθη κε εξω απο το μπαρ)
στ) φυλακισμενος (ε, καποια μαλακια θα εκανα κυριε βάσκεθ ακολουθωντας τις εξυπναδες σας..)
ζ) ανεργος (εκτος κι αν εσυ τελευταια μερα πηγαινες για δουλεια κυριε μάθκεθ μας)
Αν ζουσα καθε μερα σαν να ηταν η τελευταια μου κυριε μακβεθ, το πιο πιθανο θα ηταν να ειναι οντως η τελευταια μου.
ΕΓΩ ΣΟΥ ΕΒΑΖΑ ΤΟ DECLINE ΠΡΙΝ 7 ΧΡΟΝΝΙΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟ ΠΗΡΕΣ ΧΑΜΠΑΡΙ ΤΩΡΑ? ΤΣΤΣΤΣΤΣΤΣΤΣΤΣ
@Xοίρωνα
Καλέ μου φίλε σου στέλνω αυτά που είπε ακριβώς ο προπονητής Ερνεστο Γκαρσια Βαλβερδε Μαρκο - ή όπως τον λένε τέλος πάντων τον αποτυχημένο μαλάκα.Επειδή ξέρω ότι τα παρακάτω τα έχεις ήδη διαβάσει έχω την βεβαιότητα ότι τα ειρωνεύεσαι γιατί φοβάσαι ότι είναι αληθινά.Τα λόγια που είναι γραμμένα μέσα σε εισαγωγικά τα στέλνω στον αγαπημένο μου που έφυγε.Αυτά καθώς και το ποστ που θα αναρτήσω είναι αφιερωμένα σ΄αυτόν και θα προσπαθήσω να μην μετατρέψω το αβασάνιστο τσίρκο μας σε μνημόσυνο - τα κόλλυβα βέβαια θα μοιραστούν αργότερα.
H αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
(Λίγο πριν το τέλος, προς φίλους: Περί έρωτος, αγάπης και ζωής)
Αν ο Θεός ξεχνούσε για μία στιγμή ότι είμαι μία μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά ασφαλώς θα σκεφτόμουν όλα αυτά πού λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, διότι για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στ' άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο πουκατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σε αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
"Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ’δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά, για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα «σ’ αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη."
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ’θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, καν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ», κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.
Δημοσίευση σχολίου