Ουσιαστικό
μπεχλιβάνης αρσενικό και πεχλιβάνης
- ο (περιοδεύων) παλαιστής που δίνει παραστάσεις επιδεικνύοντας τις εξαιρετικές σωματικές του ικανότητες
- δυνατός ή γενναίος άνθρωπος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Σε είδα...
στον ύπνο μου γυμνό
ξυπνώ
κι έχω το στόμα σου στο στόμα
Όλη η αλήθεια
για το μεταβολισμό
Λίγα λόγια
Στο Αβασάνιστο Τσίρκο συμμετέχει όποιος επιθυμεί (αρκεί να το επιθυμούμε κι εμείς;;;), γράφοντας ό,τι και όπως θέλει. Αν θέλεις κι εσύ να εκτεθείς, επικοινώνησε στο avasanista (at) gmail (dot) com και θα λάβεις πρόσκληση.
Τελευταία σχόλια
Μίλα μου
Links
- Κίνηση Υπεράσπισης των Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/στριών
- Διαστάσεις
- Indie Surfer Blog
- Music On Line GR - Εβδομαδιαία πλήρης μουσική ενημέρωση από τον Πάνο Ρουσόπουλο
- Γιάννης Πετρίδης - Από τις 4 στις 5
- Η Λυδία πολεμά με τον καρκίνο
- Η Γενιά των 700 ευρώ
- Lost in Music
- Sprung
- Oceanliner
- The Tragedian
Αρχείο
-
▼
2008
(137)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (41)
- ► Ιανουαρίου (37)
-
►
2007
(1)
- ► Δεκεμβρίου (1)
Σύνθημά μας είναι ένα
Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη.
Στίχοι
από Pulp
Do you remember the first time?
I can't remember a worse time.
But you know that we've changed so much since then,
oh yeah,
we've grown.
Now I don't care what you're doing,
no I don't care if you screw him.
Just as long as you save a piece for me,
oh yeah
Βίντεα
Τελευταία προσθήκη: Of Starman - Starman (διασκευάρα)
9 σχόλια:
http://wxra.blogspot.com/2008/02/blog-post.html
ο μπεχλιβανιδης δεν ηταν ενα μπακ του ιονικου νομιζο? του ιονικου μαλλον
Φίλε (επιμένω στο φίλε ο μαλάκας) Χοίρωνα, σε ευχαριστούμε (ή πιο σωστά σε ευχαριστώ, αφού δυο μας είμαστε μάλλον) για το πολύ καλό link που μας υπέδειξες.
Το συγκεκριμένο post και μέρος των σχολίων του, έτυχε να το έχω διαβάσει αρκετούς μήνες πριν, και αν δεν κάνω λάθος πρέπει να έχει ξαναγίνει σε αυτό το blog συζήτηση επί του συγκεκριμένου θέματος. Λέω έτυχε, γιατί ένας κολλημένος αριστερός και ωτακουστής ξεπουλημένων καλλιτεχνών σαν το Θανάση, το Βασίλη ή τον Θάνο σαν και μένα, μόνο συμπτωματικά μπορεί να διαβάσει κάτι από αυτό το blog.
Εσύ φαντάζομαι ότι θα πρέπει να είσαι επίτιμο μέλος του συγκεκριμένου blog, και τακτικότατα θα διασκεδάζεις – παύλα – ψυχαγωγείς τα μέλη του με τα ανατρεπτικά κείμενά σου, όπως άλλωστε και το φτωχό και άτιμο τσίρκο μας.
Επιπλέον είμαι βέβαιος ότι έχεις πετάξει από καιρό ότι υλικό σε δίσκους, κασέτες ή mp3 είχες από …παλιορεβιζιόνες καλλιτέχνες τύπου Θανάση – που η νεανική σου αφέλεια και αγνότητα σε είχαν οδηγήσει να συλλέξεις – στον κάλαθο των αχρήστων.
Υ.Γ. : Αρχικά σκέφτηκα να ποστάρω το κλιπάκι των Ωχράδων με το «Κούφιοι άνθρωποι» και να στο αφιερώσω, αλλά μετά σκέφτηκα να το κρατήσω καβάντζα και να το αφιερώσω άλλη φορά σε μένα…
Φιλιά ο Τζαστελένης σου!!!
Αυτή τη φορά θα συμφωνήσω με τον Τζαστελενη.
συμφωνεις oτι ο μπεχλιβανιδης δεν ηταν μπακ του ιονικου μαλλον?..
και ποιανου ητανε ρε εξυπνακιες?
(Τζαστελενημ΄ μπορεις να με φανταζεσαι οπως θες-γυμνο στο μπανιο περιτρυγιρισμενο απο κιτρινα παπακια- ποσο μαλλον να εισαι βεβαιος για αυτα που φανταζεσαι-τα παπακια εχουν το κεφαλι του Τσιπρα και ειναι made in china-εγω απλα διασκεδασα με τις απαντησεις του Θ.Π που μολις "ενιωσε θιγμενος" εχασε αποτομα το χιουμορ και την οποια ψυχραιμια του και αυτο κατι λεει..ΚΑΙ σε αυτο μοιαζεις με τον Θ.Π)
Κατ΄ αρχήν, είναι ευχάριστο που μετά από τόσο καιρό βρέθηκαν τρία άτομα να πουν μια κουβέντα σ΄ αυτό το ρημαδο-blog. (έστω και αν το θέμα της συζήτησης δεν είναι και τόσο καίριο).
Και λέω ότι δεν είναι καίριο, καθώς έχω την αίσθηση (αν όχι τη βεβαιότητα) ότι οι περισσότεροι από εμάς που βρισκόμαστε (;) εδώ, λίγο πολύ έχουμε παρόμοια άποψη για την στάση και τις πράξεις των καλλιτεχνών στις μέρες μας.
Σαφώς και είμαστε αρνητικοί (νομίζω) στην άκρατη εμπορευματοποίηση της τέχνης, θεωρούμε αποκρουστικούς πολλούς από τους χώρους στους οποίους εμφανίζονται οι καλλιτέχνες (το «Τραπεζάκια έξω» του Νιόνιου έγινε τίγκα τραπέζια μέσα) και φυσικά είμαστε αντίθετοι στην όποια στήριξη της εκάστοτε εξουσίας από αυτούς, στο βωμό της προσωπικής προβολής και ανάδειξης (ή και των επιχορηγήσεων βεβαίως βεβαίως…).
Αυτό με το οποίο διαφωνώ όμως είναι, η απαξίωση του έργου (είτε αυτό είναι πίνακας, είτε ποίημα, είτε τραγούδι) λόγο της προσωπικότητας του καλλιτέχνη. Καθώς όπως έχει πει και ο Παύλος, χώνοντας τα σε Μίκη και Μάνο :
«…Αλλά εσείς θα έπρεπε να γνωρίζετε, ότι ένα έργο όταν φεύγει από τα χέρια του δημιουργού του αποκτά δική προσωπικότητα, δική του ταυτότητα, σύμφωνα με τα οποία χαράζεται η πορεία του και είναι αναφαίτερο δικαίωμα του έργου να ακολουθεί αυτόνομη καριέρα την οποία εν ονόματι οποιασδήποτε πατρότητος δεν έχετε δικαίωμα να σταματήσετε, ειδάλλως το ίδιο δικαίωμα έχει και το κράτος εν είδη λογοκρισίας...»
Και παραθέτω αυτό το απόσπασμα της συνέντευξης Εν Λευκώ του Παύλου, όχι φυσικά για να τα χώσω κι εγώ σε σένα, αλλά για να υπερθεματίσω την άποψή μου ότι η αγάπη για ένα τραγούδι κατά κύριο λόγο αντλείται από το περιεχόμενό του (μουσική – στίχοι) και μπορεί να παραμερίσει τις όποιες ενστάσεις ή επιφυλάξεις διατηρούμε για το ποιόν του καλλιτέχνη.
Και θα τελειώσω αυτό το …υπέροχο σχόλιό μου (και ελπίζω να είναι ευδιάκριτη η αναφορά μου σε συγκεκριμένο καλλιτέχνη), κατά τον προσφιλή μου τρόπο, με τους στίχους του Βλαδήμηρου Μαγιακόφσκι, τους οποίους έχω γνωρίσει από τη μελοποίησή τους στο δίσκο Εμπάργκο του Θάνου (ναι ναι του πρώην υπουργού):
«Η Τέχνη δεν πρέπει ν’ αντανακλά σαν τον καθρέφτη, αλλά σαν φακός να μεγεθύνει»
Υ.Γ.: Φίλε Χοίρωνα, δεν έχω κανένα λόγο να χώνω την ψυχραιμία μου, αφενός γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω ή να κερδίσω (εκτός της επικοινωνίας μαζί σου και με τους άλλους) από τα όσα λέω σε αυτό το blog, αφετέρου δεν έχω και καμία αίσθηση αντιπαλότητας μαζί σου.
«Άντε, να φεύγω τώρα και …ελπίζω να σας ξαναδώ…»
(Κλεμμένο και ελαφρώς παραλλαγμένο κι αυτό)
Ήρθε η σειρά μου να γκρινιάξω.
Ο Πανούσης λέει σ' ένα τραγούδι του: "Όχι άλλο Νταλάρα...". Δε θέλω να υπονοήσω ότι ο Νταλάρας και ο Θανάσης (παραλείπω το επώνυμο γιατί είμαι κι εγώ από τους ψαγμένους έντεχνους της πλειοψηφίας) έχουν τα ίδια κυβικά, αλλά έλεος πια!
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΘΑΝΑΣΗ!
Λέω στον εαυτό μου: Μόδα είναι, θα περάσει (η γαμημένη!). Να ηρεμήσουν λίγο τα αυτάκια μου, που όπου και να πάω σε αυτή την κωλοχώρα ακούω Θανάση, Σωκράτη, Χαρούλη και όλο το επακόλουθο συνάφι καλλιτεχνών! Λες και χάθηκαν οι άλλες μουσικές! Έγινε το alternative καθιστικυία τάξη!
Όλοι τα ίδια ακούνε. Τόσο τυχαίο είναι;
Απλά χάρηκα που σας είδα στο blog - σαν να είδα ξανά παλιούς φίλους.
Δεν παίρνω θέση, δεν θα εκφέρω γνώμη, μόνο θα σας χαρίσω ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ.
- Πες μου κάτι αληθινό.
Σαν την ερημιά αυτού που απαγχονίζεται,
σαν τη ροή απʽ τα ρουθούνια του πυγμάχου
και σαν την κούραση στα πόδια μου.
- Πες μου κάτι αφόρητο.
Σαν τη φράση "ξέρεις τι έχω κάνει εγώ για σένα;",
σαν την αμηχανία στους ανελκυστήρες
και σαν την απουσία του νοήματος.
- Πες μου κάτι δυνατό.
Σαν τις αδυναμίες μας που φτάσαν ως τα νύχια,
σαν τα λούλουδα του κάμπου και σαν
καρτέρι των ληστών στο Δήλεσι.
- Και τώρα πες μου κάτι ψεύτικο.
Σαν τα ψόφια δάχτυλα που ʼσφιξα στο χέρι,
σαν τον ήλιο του χειμώνα
και σαν την ορκισμένη αγάπη της.
αύριο σήμερα κι εχθές
όλες οι πόρτες ειν' κλειστές
κι εγώ μένω απόξω
και μες το θάμπος το θαμπό
παίρνω αμπάριζα να μπω
και με πετάνε όξω
Που μ΄'εριξες μανούλα μου
μέσα σ΄αυτό το βόθρο,
είχα όρεξη για Ντ΄Αρντανιάν
και με φωνάζουν Πόρθο.
Ανάθεμα το θέαμα
στην κόλαση της δύσης,
που κάνει ανταλλακτική
κάθε αξία χρήσης.
Δημοσίευση σχολίου